ΔΟΕΠΕΛ: Μόνο 500 τόνοι της ποικιλίας Καλαμών/Καλαμάτας διακινούνται ως ΠΟΠ Ελιά Καλαμάτας

Με αιχμές για τη δημόσια διοίκηση και όσους υπερασπίζονται περίπου ως αξίωμα τη γεωγραφική ταύτιση του ΠΟΠ «Ελιά Καλαμάτας» με τη Μεσσηνία και την ελιά Καλαμών, η Διεπαγγελματική ΟργάνωσηΕπιτραπέζιας Ελιάς (ΔΟΕΠΕΛ) εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση, που ξεκαθρίζει το θέμα και τον αναίτιο θόρυβο που έχει προκληθεί γύρω από την ελιά Καλαμών, μεσούσης της εξαγωγικής της περιόδου: «Οι ελιές της ποικιλίας Καλαμών/Καλαμάτα όντως καλλιεργούνται και παράγονται και στην περιοχή της Καλαμάτας στην Πελοπόννησο, αλλά αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι ότι, η ποικιλία Καλαμών/Καλαμάτα καλλιεργείται κυρίως σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπως η Αιτωλοακαρνανία, η Λακωνία και η Φθιώτιδα όπου συνεχώς φυτεύονται νέα ελαιόδενδρα της ποικιλίας.

Συγκεκριμένα, η παραγωγή έτοιμου προς κατανάλωση προϊόντος από ελαιόκαρπο της ποικιλίας Καλαμών/Καλαμάτα σε μια κανονική χρονιά παραγωγής ανέρχεται σε περίπου 60.000 τον., με σχεδόν 2.000 τον. να προέρχονται από την περιοχή της Καλαμάτας, ενώ οι υπόλοιπες 58.000 τον. προέρχονται κυρίως από την Αιτωλοακαρνανία, Λακωνία και Φθιώτιδα.

Οι επιτραπέζιες ελιές της ποικιλίας Καλαμών/Καλαμάτα που εξάγονται από 80ετίας ανέρχονται σήμερα σε 55.000 τον. κατ’ έτος, προσπορίζοντας 200+ εκατ. ευρώ με αυξητικές τάσεις μέχρι και διπλασιασμού στα επόμενα 10 χρόνια.

Το 1996 θεσπίστηκε η Προστατευμένη Ονομασία Προέλευσης ΠΟΠ “Ελιά Καλαμάτας” που αφορά εμπορικό τύπο ο οποίος αναφέρεται σε ελιές της ποικιλίας Καλαμών/Καλαμάτα που φύονται στην περιοχή του Νομού Μεσσηνίας και ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένο τρόπο παρασκευής (συνταγή).

Έκτοτε, μέχρι σήμερα, ο εμπορικός αυτός τύπος δεν έχει ξεπεράσει σε ετήσια ποσότητα τους 500 τον. και είναι απορίας άξιο ο θόρυβος που δημιουργείται γύρω απ’ αυτό το θέμα.

Ο θόρυβος αυτός δεν αφορά στην πραγματικότητα, αλλά στην ιδεοληπτική προσέγγιση κάποιων που νομίζουν ότι, η πραγματική οικονομία και οι εξαγωγές της χώρας είναι αντικείμενο καφενειακής ενασχόλησης και στην αβελτηρία μιας δημόσιας διοίκησης που σήμερα γνωρίζει πολύ καλά το λάθος της και δεν εννοεί να το διορθώσει.»