Ο Θόδωρος Ζησάκης είναι ακόμη ένας άνθρωπος της υπαίθρου, τον οποίο η μνημονιακή κρίση τον οδήγησε στην επαγγελματική απασχόληση με τον πρωτογενή τομέα. Η οικονομική ασφυξία της αγοράς τον ανάγκασε προ δεκαετίας να κλείσει το κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών που διέθετε στη Λάρισα και να ασχοληθεί επαγγελματικά με την αμπελοκαλλιέργεια, με την οποία μέχρι τότε σχετιζόταν για οικογενειακούς λόγους και από μεράκι. Σήμερα, και σε ηλικία 61 ετών, αποφάσισε να κάνει ένα βήμα παραπέρα. Να δημιουργήσει το δικό του οινοποιείο, μικρής δυναμικότητας, ώστε τα άριστης ποιότητας αμπέλια του από τα 70 στρέμματα που καλλιεργεί στον Πυργετό Λαρίσης να μην τα δίνει σε γνωστή εταιρεία ποτοποιίας, αλλά, μέσω καθετοποίησης της παραγωγής, να φτιάξει το δικό του κρασί. Άλλωστε, τα τελευταία χρόνια, το κρασί, που παράγει προς ιδίαν χρήση, έχει κερδίσει τα κολακευτικά σχόλια των συγχωριανών του.
Δυστυχώς, όμως, λογάριαζε… χωρίς τον ξενοδόχο, καθώς το πρόγραμμα των Σχεδίων Βελτίωσης που «τρέχει» εξαιρεί από την επιδότηση όσους παραγωγούς αμπέλου επιθυμούν να περάσουν στην οινοποίηση. Η εξέλιξη αυτή, ωστόσο, δεν τον πτόησε. Άλλωστε, μέχρι τώρα, επενδύοντας συνεχώς σε μηχανολογικό και κτηριακό εξοπλισμό, προκειμένου να αναβαθμίσει την ποιότητα του οίνου, έχει καλύψει ένα σημαντικό μέρος της συνολικής επένδυσης. «Απλώς, εάν υπήρχε χρηματοδότηση από τα Σχέδια Βελτίωσης, το οινοποιείο μικρής δυναμικότητας (μέχρι 10 τόνους κρασί) θα ολοκληρωνόταν πιο γρήγορα», δηλώνει στην «ΥΧ» ο Θόδωρος Ζησάκης.
Μικρά, αλλά θαυματουργά
Ο αμπελουργός από τον Πυργετό, μια περιοχή που φημίζεται μαζί με τη γειτονική Ραψάνη για τα εύφορα αμπελουργικά εδάφη της, θεωρεί πως «η χώρα μας έχει όλα τα εχέγγυα να πρωταγωνιστήσει στον κλάδο του οίνου, προωθώντας μικρά οινοποιεία και ενισχύοντας το ΑΕΠ της χώρας με τις εξαγωγές. Η προοπτική λειτουργίας μικρών οινοποιείων δεν θα λειτουργήσει ανταγωνιστικά στις μεγάλες επιχειρήσεις, αντιθέτως θα τις βοηθήσει, διότι ο παραγωγός, όταν συμπεριφέρεται επαγγελματικά, συμπαρασύρει μαζί του όλο τον περίγυρο, αναβαθμίζοντας συνολικά την ποιότητα του προϊόντος. Άλλωστε, τα διεθνούς φήμης κρασιά στο εξωτερικό προέρχονται από μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, οι οποίες δίνουν έμφαση σε κάθε στάδιο της παραγωγικής διαδικασίας», διευκρινίζει ο κ. Ζησάκης.
Η βιολογική καλλιέργεια
Ο κ. Ζησάκης αποφάσισε συνειδητά να επενδύσει προ εξαετίας στη βιολογική καλλιέργεια, γνωρίζοντας ότι μπορεί να του κοστίσει οικονομικά. «Επειδή, όμως, για να φτιάξεις ένα καλό κρασί, πρέπει να αρέσει πρώτα σε σένα, πήρα το ρίσκο και ας μην πληρώνεται η προσπάθεια όσο αξίζει», τονίζει ο κ. Ζησάκης και προσθέτει ότι «φέτος το συμβατικό σταφύλι πληρώθηκε με 60 λεπτά και το βιολογικό με 75 λεπτά (σε κάποιες άλλες περιοχές, βέβαια, το βιολογικό πληρώθηκε έως και 1 ευρώ). Ό,τι γλυτώνεις από φάρμακα-λιπάσματα, το δίνεις σε εργατικά χέρια. Όταν, όμως, φτάσει η ώρα να πιεις το κρασί από βιολογικά σταφύλια, με τα αρώματα και τη μοναδική του γεύση, καταλήγεις στο συμπέρασμα πως άξιζε ο κόπος».
Αισθάνονται μόνοι
Στην ευρύτερη περιοχή Πυργετού-Ραψάνης, υπάρχουν δεκάδες αμπελοκαλλιεργητές που εκφράζουν το ενδιαφέρον τους να περάσουν στην καθετοποίηση της παραγωγής, αλλά αδυνατούν να καλύψουν το κόστος εξ ιδίων πόρων. Αναζητούν διάφορα χρηματοδοτικά προγράμματα, αλλά φευ… Ζητούν τουλάχιστον από την πολιτεία να τους δώσει κάποια κίνητρα (π.χ. φορολογικά), για να τολμήσουν να συνδέσουν τους αμπελώνες τους με την αγορά.
