Άννα Πολυχρονοπούλου, η γιατρός των Γαργαλιάνων που χάθηκε στις ράγες του τρένου το 1969

Από τα «Τετράδια Ιστορίας» του Παναγιώτη Α. Κατσιβελα , ιατρού.

Ήταν Οκτώβριος του 1969 απόγευμα , λίγο πριν σουρουπώσει , μια βδομάδα μετά το θάνατο του παππού μου Τζίμυ Παπαχριστοφίλου, όταν η είδηση του θανάτου της γιατρού Άννας ( Νίτσας) Πολυχρονοπούλου ήρθε να συγκλονίσει την κοινωνία των Γαργαλιάνων. Με το αυτοκίνητο της , επιστρέφοντας από την Αθήνα παραβίασε διάβαση τρένου στην περιοχή των Λεχαινών , επήλθε σύγκρουση που επέφερε τον τραγικό θάνατο της .

Η Νίτσα αναμφίβολα ξύπναγε μνήμες και συναισθήματα . Άλλοι τη θυμόντουσαν σαν την αντάρτισσα του ΕΛΑΣ με τις κόκκινες μπότες που συνόδευε τον Άρη Βελουχιώτη και τον Μπελογιάννη τον Σεπτέμβριο του 44 στην είσοδό του στην πόλη μετά την μάχη και ότι ακολούθησε .Η τραγωδία .

Η Ρένα Κατσίβελα αναμφίβολα θυμόταν και την απώλεια από την Νίτσα του τελευταίου ενθυμίου, ενός μεταγιόν που της είχε αφήσει η μητέρα της Φλωρεντία Παπαχριστοφίλου , πριν την εκτέλεσή της ,από τον ΕΛΑΣ , σε μία συγκέντρωση του ΦΛΟΓΑ , από αυτές που ανάγκαζαν όλα τα παιδιά υποχρεωτικά , χωρίς άλλη επιλογή να συμμετέχουν , το 1944 μετά την μάχη . ( από της αδημοσίευτες μνήμες της ) .

Εγώ είχα να θυμάμαι την γιατρό που με φρόντιζε , που με άφηνε να παίζω με τα ακουστικά της και που με καθόρισε ως ένα βαθμό στη ζωή μου .

Θυμάμαι ακόμα όταν μια μέρα με πήρε ο πατέρας μου μαζί του ,για μια δουλειά του στο Δημόσιο Ταμείο και με ρώτησαν εκεί , τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω και απάντησα «Νίτσας» .Ήμουν δεν ήμουν 5 χρονών . Αυτό το «Νίτσας» με ακολουθεί μέχρι τώρα.

Η Νίτσα Πολυχρονοπούλου ( γενική γιατρός) , μετά τις δικές της περιπέτειες φαντάζομαι , αλλά και τις σπουδές της, επέστρεψε το 1954 στους Γαργαλιάνους και κατέλαβε την θέση της δημοτικού ιατρού . Την ίδια περίοδο λειτουργούν στην περιοχή σπουδαίοι γιατροί , οι Νείλος Σαραντόπουλος (μαιευτήρας – γυναικολόγος), Γεώργιος Πανταζόπουλος ( παθολόγος), Γιάννης Σπυρόπουλος( παθολόγος) και Αντώνης Σερμπάκος( γενικός γιατρός) . Το 1959 εγκαθίσταται στους Γαργαλιάνους και ο Ανδρέας Παρνασάς με την ειδικότητα του παιδιάτρου. Την Νίτσα Πολυχρονοπούλου την αγκάλιασε σημαντική μερίδα της κοινωνίας μας δημιουργώντας μια σημαντική πελατεία , φέρνοντάς την στην τρίτη θέση της αριθμητικής αξιολόγησης μετά τον Γ. Πανταζόπουλο και τον Ν. Σαραντόπουλο .

Εικ. Το Δημοτικό Ιατρείο μέχρι τις αρχές του 1970 ( αρχείο Αθ. Τερζάκη)

Η ζωή όμως δεν είναι μια εύκολη υπόθεση και όπως δεν ήταν σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια ,που ακολούθησαν . Η Ρένα και η Νίτσα έγιναν επιστήθιες φίλες . Οι δικοί μου πληγωμένοι και οι δύο από την τραγωδία του εμφυλίου , κράτησαν τις μνήμες τους και τις θεωρήσεις του, αδιαπραγμάτευτες πλην όμως έμπρακτα κοινώνησαν την εθνική συμφιλίωση . Έτσι μάθαμε και μείς .

Η Νίτσα Πολυχρονοπούλου έμεινε και αυτή σταθερή στις απόψεις της .

Μετά το θάνατο της , και για πολλά χρόνια , θυμάμαι την μάννα μου να ανάβει το καντήλι της , σε κάθε επίσκεψη της στο νεκροταφείο. .

Σε μία από αυτές , και μετά τα πρέποντα ,γυρίζει η μάννα μου και μου λέει :

• Η Νίτσα δεν χάθηκε σε ατύχημα , το επιζητούσε .
• Γιατί το λες ;
• Στο σπίτι έχω κάτι να σου δώσω .

Γυρνώντας στο σπίτι μου έδωσε την τελευταία επιστολή της , που της είχε εμπιστευτεί. Ήταν ένα ερωτικό γράμμα .

Την δημοσιεύω , αναδεικνύοντας το συγγραφικό ταλέντο της , αλλά και την άλλη πλευρά της , πάντα με σεβασμό στην μνήμη της.

«Μιλάει ο νέος μου εαυτός , στον παλιό που πέθανε και του λέει . Εσένα σου ανήκε κάποτε η ζωή σου , γι ΄αυτό την σπαταλούσες ανεύθυνα και απλά , σε όλα τα πουλιά του ουρανού , που κατέβαιναν στο ακρογιάλι να κλάψουν τα βράδια .

Μόνο εγώ αγρυπνούσα , ήξερα το τίμημα . Ήταν το άσπρο παγωμένο παιδί , μαζί με την ερημική αρκούδα του βορρά , που περπατά αδίστακτα νωχελικά , πάνω στο χιόνι …( η μοναξιά).

Γυρεύω την καρδιά μου . Ποιος είδε ένα ματωμένο παιδάκι να περπατάει μόνο στην έρημο ;

Και συνεχίζω τις σκέψεις .

Την τρυφερότητα που είχαμε μέσα μας την θάψαμε .

Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς .

Κανείς δεν καταλάβαινε . Έχουν κάτι πικρό , οι αμμουδιές τα καλοκαίρια ( μεταφορική έννοια) που έρχονται και φεύγουν τόσο γρήγορα .

Τώρα που ξεπεράστηκαν τα παληά άπλωσα τα χέρια μου στο Σταυρό « Το δρόμο τετέλεκα» όπως λέει και ο Ποιητής

Ίσως τώρα με σκέφτεσαι . Μα είναι τόσο αμφίβολο . Όταν ακούσεις την πρώτη βροχή της ψυχής σου , κλείσε απαλά τα βλέφαρα κι σταύρωσε τα χεριά σου στο στήθος .

Κλείσε λοιπόν τα βλέφαρα , τι σημασία έχουν τα χρόνια . Μια αγάπη με άσπρο πουλόβερ . Μια αγάπη τον Δεκέμβρη μήνα . Δεν ξέρω άλλο τόπο , από το τόπο που αναπνέει και ζει .

Με σκέπασε η κούραση της ψυχής και αποκοιμήθηκα . Ξυπνώ πάλι συνεπαρμένη από το κακό όνειρο της θλίψης και συνεχίζω να μονολογώ .

Και άθελά μου μούρχεται στο νου ένα κομμάτι που διάβασα στο Βασιλικό . Στο γράφω :

«Υπάρχεις ; παρηγοριέμαι»

Εγώ πιστεύω πάντα στην δεύτερη παρουσία σου , αλλά μια άλλη φωνή μου λέει , και εγώ σε πληροφορώ δεν υπάρχει δεύτερη παρουσία . Μόνο πρώτη παρουσία και πρώτη απουσία , υπάρχει»

Και γυρνώντας τότε μόνη μου πίσω , λέω στον εαυτό μου .

Γιατί μου κάρφωσες την ελπίδα σα μαχαίρι στην πλάτη και με σκότωσες ;»

Αυτή ήταν η Νίτσα που γνώρισα .