Οι ελληνικές ομορφιές πρωταγωνιστούν στα αφιερώματα των διεθνών Μέσων κάθε εποχή του χρόνου, με το καλοκαίρι, ωστόσο, να είναι αναμφίβολα το high season της Ελλάδας. Το «Greek summer», βλέπεις, ανέκαθεν υπήρξε σήμα κατατεθέν της χώρας μας, με τα νησιά μας, τις θάλασσες και τη νυχτερινή διασκέδαση να διαφημίζονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, καθιστώντας την Ελλάδα έναν από τους πιο θελκτικούς μεσογειακούς προορισμούς για διακοπές κάθε γούστου.
Από την κοσμοπολίτικη Μύκονο στην άκρως τουριστική Πάρο και την Ίο, το αγαπημένο στέκι των party animals, στην αρχόντισσα Σύρο, την καταπράσινη Σκιάθο και την ξεχωριστή Φολέγανδρο, τα ελληνικά νησιά υποδέχονται το μεγαλύτερο μέρος του τουρισμού κάθε χρόνο. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, η ελληνική ομορφιά δεν περιορίζεται εκεί.
Υπέροχα, ανεξερεύνητα μέρη θα βρεις σε κάθε ελληνική γωνιά. Και κυρίως φέτος, που θα βιώσουμε ακόμα ένα «ιδιαίτερο» καλοκαίρι λόγω covid-19, επιβάλλεται να γνωρίσουμε όσο περισσότερες εναλλακτικές μπορούμε.
Τι θα έλεγες για μια βουτιά στην πανέμορφη Σπηλιά της Φώκιας, μία μόλις ανάσα από το κέντρο της Αθήνας;
Απέναντι από τις Αλκυονίδες Νήσους, σε πολύ μικρή απόσταση από τον οικισμό Στραβά της Κορινθίας και κάτι λιγότερο από μία ώρα από το Λουτράκι, φιγουράρει ένα φυσικό αξιοθέατο που μέχρι πριν μερικές δεκαετίες παρέμενε άγνωστο. Μέχρι σήμερα δεν έχει επέμβει ανθρώπινο χέρι, με αποτέλεσμα το μέρος να παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο, με κρυστάλλινα, γαλαζοπράσινα και πεντακάθαρα νερά.
Πρόκειται για μία εξαιρετικής ομορφιάς μικρή παραλία με λευκό βότσαλο, η οποία «αγκαλιάζεται» από τα επιβλητικά βράχια του Κορινθιακού και έχει μια μικρή (;) ιδιαιτερότητα: Δεν τη βλέπει ποτέ ο ήλιος!
Ίσως αυτή -από μορφολογικής απόψεως- είναι η μοναδική της διαφορά από τη διάσημη Γαλάζια Λίμνη της Μάλτας που όποιος δει από κοντά δεν μπορεί παρά να μην σταματήσει να φωτογραφίζει.
Ακριβώς όπως το μαλτέζικο Blue Lagoon, η Σπηλιά της Φώκιας μοιάζει να «προστατεύεται» από τα γιγαντιαία, κάθετα βράχια που την περιβάλλουν, με τη χαρακτηριστική πέτρινη αψίδα στη δεξιά της πλευρά, πάνω από τα νερά της θάλασσας, να την καθιστά… πριβέ και άκρως «μυστική», καθώς δύσκολα διακρίνεται αν δεν πλησιάσεις με βαρκάκι.
Ουσιαστικά, πρόκειται για μία παραλία που βρίσκεται μέσα σε μια μικρή φυσική σπηλιά, η οποία εξασφαλίζει δροσερά μπάνια και ατελείωτες ώρες χαλάρωσης χωρίς να ανησυχείς για τον καυτό ήλιο. Και το καλύτερο; Είναι προσβάσιμη κυρίως μέσω θαλάσσης, καθώς η εναλλακτική σε αναγκάζει να διασχίσεις ένα δύσβατο μονοπάτι γεμάτο πεύκα…
Και κάπου εδώ μπαίνει ξανά στο παιχνίδι η Μάλτα. Κι αυτό διότι όσοι την έχουμε επισκεφτεί, δεν έχουμε βγάλει στιγμή από το μυαλό μας το απίστευτο τοπίο της δυτικής ακτής του νησιού Κομίνο, το οποίο είναι γεμάτο μικροσκοπικές, βραχώδεις παραλίες και μικρές σπηλιές. Πώς να το κάνουμε; Θυμίζει Ελλάδα.
Αρκετά χιλιόμετρα μακριά, βρίσκεται το φυσικό μνημείο «Γαλάζιο Παράθυρο» ή -πιο σωστά- ό,τι απέμεινε απ’ αυτό. Μπορεί να κατέρρευσε το 2017, μέχρι σήμερα όμως εξακολουθεί να θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα φυσικά must-visit μνημεία του νησιού. Η σύγκριση με τη Σπηλιά της Φώκιας είναι αναπόφευκτη μιας και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για φυσικές, πελώριες αψίδες πάνω από τα νερά της θάλασσας, με τη δική μας ωστόσο να αντέχει ακόμα στο χρόνο, μετά την κατάρρευση του σπηλαίου, αρκετά χρόνια πριν.
Αξίζει να σημειωθεί πως θα ακούσεις πολλούς ντόπιους να αποκαλούν τη Σπηλιά της Φώκιας, Γαλάζιο Παράθυρο. Δεν τους αδικούμε, καθώς οι ομοιότητες είναι πολλές.
Η διαφορά στην οποία αξίζει να σταθούμε, είναι πως η δική μας Σπηλιά της Φώκιας έχει τόσο ειδυλλιακά νερά που δύσκολα θα βρεις στη Μάλτα κατά την καλοκαιρινή σεζόν. Γιατί μπορεί η φύση να έδωσε τον καλύτερό της εαυτό και στις δύο περιπτώσεις, ο μαζικός τουρισμός και τα ferries που πραγματοποιούν δεκάδες δρομολόγια καθημερινά στο Blue Lagoon και το Γαλάζιο Παράθυρο, όμως, δυστυχώς στερούν μεγάλο μέρος της γοητείας τους.
Αν αποφασίσεις να κολυμπήσεις στα νερά τους το δίμηνο Ιούλιος – Αύγουστος, δεν πρόκειται να το απολαύσεις το ίδιο. Ο κόσμος είναι πολύς, τα νερά όχι τόσο καθαρά και η φασαρία ενοχλητική.
Κάπως έτσι… κερδίζουμε στα σημεία, δε νομίζετε;
