Κόσμος

Ο δεκάλογος της σκοτεινής Αμερικής: Γιατί πληθαίνουν οι τραγωδίες τύπου Τέξας

Τρομακτικές διαστάσεις έχει πάρει η έξαρση της βίας στις ΗΠΑ. Περιστατικά φρίκης διαδέχονται το ένα το άλλο και ο κύκλος αίματος δεν μοιάζει να κλείνει. Ο ρατσισμός, οι ακραίες ιδεολογίες, τα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που έχουν τις ρίζες τους σε βαθύτερα κοινωνικά αίτια, αλλά και η ευκολότητα με την οποία μπορεί κανείς να βρεθεί με ένα όπλο στο χέρι, είναι μερικές από τις αιτίες οι οποίες βρίσκονται πίσω από τα μακελειά που σημειώνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τα θύματα ολοένα και να αυξάνονται.

Ο δεύτερος μαζικός πυροβολισμός στις ΗΠΑ μέσα σε 10 ημέρες, ο οποίος στοίχησε τη ζωή σε 18 μικρά παιδιά και τρεις ενήλικες σε δημοτικό σχολείο του Τέξας, την Τρίτη (24/5), οδήγησε σε μια έκρηξη δυσπιστίας και έντονης οργής για τη διαρκή αποτυχία της Αμερικής να αντιμετωπίσει την «επιδημία» της ένοπλης βίας.

Η επίθεση σε δημοτικό στο Uvalde, μια μικρή, σε μεγάλο βαθμό ισπανόφωνη κοινότητα έξω από το Σαν Αντόνιο, ήρθε μόλις 10 ημέρες μετά τα γεγονότα στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης, όπου 10 άτομα – οι περισσότεροι από αυτούς Αφροαμερικανοί – δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ σε ένα σούπερ μάρκετ, την ώρα που ο δράστης έκανε live μετάδοση.

Οι δύο τραγωδίες ήρθαν συνέπεσαν με τη 10η επέτειο της σφαγής στο δημοτικό σχολείο Sandy Hook στο Newtown του Κονέκτικατ, η οποία τον Δεκέμβριο του 2012 στοίχισε τη ζωή σε 20 παιδιά και έξι ενήλικες. Η ιστορία όμως επαναλήφθηκε και το «τέρας» παραμένει ζωντανό.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του L’OBS, η Αμερική βρίσκεται παγιδευμένη από «10 ανησυχητικές αλήθειες», οι οποίες αποτελούν τη ρίζα του προβλήματος μιας υπεροπλισμένης χώρας:

astynomia3

1) Οι Ρεπουμπλικάνοι είναι «δειλοί»

Η μόνη συνεπής στάση, από την πλευρά των Ρεπουμπλικανών, θα ήταν να πουν: «Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις για την ελευθερία να φέρεις όπλα». Όμως δεν συμβαίνει αυτό. αντιθέτως, κάθε φορά ξεσκεπάζουν δύο δικαιολογίες: Την ψυχική ασθένεια των δολοφόνων και την έλλειψη προστασίας.

Μετά τη σφαγή στο Τέξας, όπου 19 παιδιά και δύο δασκάλες σκοτώθηκαν σε ένα δημοτικό σχολείο, ο John Thune, γερουσιαστής από τη Νότια Ντακότα, εκμυστηρεύτηκε στον ιστότοπο Punchbowl: «Το κοινό σημείο (σε όλες αυτές τις σφαγές) είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ψυχικά άρρωστοι.

Ο Jim Inhofe (Οκλαχόμα) προσθέτει: «Μιλάμε για εκατομμύρια ανθρώπους. Στην παρτίδα, σίγουρα θα υπάρχουν περίεργοι που είναι εντελώς απρόβλεπτοι. Και δεν υπάρχει τρόπος να τα αναγνωρίσουμε εκ των προτέρων.

Ο Dan Sullivan (Αλάσκα) δήλωσε: «Υπάρχει συχνά ένα κοινό θέμα, είναι νεαροί άνδρες που έχουν κάπως… ενοχληθεί πολύ από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης […]

2) Η προστασία έναντι των όπλων είναι τρομερά ανεπαρκής

«Πρέπει απλώς να προστατευτούμε καλύτερα…» (σχολεία, εκκλησίες, σούπερ μάρκετ…) είναι η φράση που συνηθίζουν να επαναλμβάνουν οι Αρχές.

Ο Νταν Πάτρικ, Αναπληρωτής Κυβερνήτης του Τέξας, ανέφερε: «Πρέπει να ενισχύσουμε αυτούς τους στόχους ώστε να μην μπορεί κανείς να τους παραβιάσει…»

Τα σχολεία πρέπει να έχουν «οπλισμένους εκπαιδευμένους δασκάλους ή διοικητικούς υπαλλήλους, υποστήριξε ο Ted Cruz, γερουσιαστής από το Τέξας. Και συνέχισε:

«Εκ πείρας, γνωρίζουμε ότι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για την ασφάλεια των παιδιών είναι μια ένοπλη αστυνομική δύναμη στην πανεπιστημιούπολη».

3) «Όχι, οι Δημοκρατικοί δεν θέλουν να “κατάσχουν τα όπλα”»

Οι δημοκρατικές απόπειρες ελέγχου κατοχής όπλων είναι απείρως λογικές και υιοθετούν προτάσεις που εγκρίνονται συντριπτικά από τους Αμερικανούς στις δημοσκοπήσεις, όπως η γενίκευση των ελέγχων ιστορικού, ή ο περιορισμός των ημιαυτόματων όπλων επίθεσης, από τα οποία τίποτα δεν εφαρμόζεται.

Αυτή η «σχεδόν θρησκευτική» λατρεία του «δικαιώματος στην οπλοφορία», που εγγυάται η δεύτερη τροπολογία του Συντάγματος, είναι επίσης και, ίσως πρωτίστως, ένας τακτικός ελιγμός: Να αποτραπεί η παραμικρή μεταρρύθμιση, όσο μικρή κι αν είναι αυτή, τονίζει το γαλλικό δημοσίευμα.

4) Η δικτατορία μιας μειοψηφίας

Οι δημοσκοπήσεις δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: Οι Αμερικανοί είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία υπέρ του αυστηρότερου ελέγχου των όπλων. Γιατί αυτό δεν μεταφράζεται σε νόμο; Διερωτάται το L’OBS.

Και απαντά: Λόγω του «filibuster», ενός ελιγμού που επιτρέπει σε μια μειοψηφία 40 γερουσιαστών στους 100 να μπλοκάρουν τα πάντα. Από τη σφαγή στο Sandy Hook το 2012, και ακόμη και πριν, κάθε δημοκρατικό νομοσχέδιο ή ακόμα και ένα νομοσχέδιο που εισήγαγαν γερουσιαστές και από τα δύο κόμματα έχουν καταρρεύσει σε αυτόν τον «ύφαλο».

astunomia1

5) Το Ανώτατο Δικαστήριο είναι «συνένοχος»

Η νομοθεσία της Νέας Υόρκης επιτρέπει την οπλοφορία μόνο όταν δικαιολογείται από σοβαρό λόγο, συγκεκριμένο επάγγελμα ή απειλή κατά του ατόμου. Όμως οι ντόπιοι, εμπνευσμένοι από τους εκατομμύρια πολιτείες για τους οποίους η μεταφορά κρυμμένων όπλων είναι δωρεάν και μερικές φορές δεν απαιτεί καν άδεια, έχουν επιτεθεί στον νόμο, ο οποίος βρίσκεται τώρα ενώπιον του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας, όπου οι συντηρητικοί δικαστές έχουν την πλειοψηφία.

6) Η κρίση της NRA δεν άλλαξε τίποτα

Συγκλονισμένη από σκάνδαλα, η πρώην παντοδύναμη National Rifle Association (NRA), το λόμπι υπέρ των όπλων, δεν είναι παρά μια σκιά του εαυτού της. Πραγματοποιεί το ετήσιο συνέδριό της στο Χιούστον από την Παρασκευή έως την Κυριακή και ο κατάλογος των ομιλητών είναι ο εξής: Ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, ο Κυβερνήτης του Τέξας Γκρεγκ Άμποτ, ο γερουσιαστής του Τέξας Τεντ Κρουζ… Είναι γεγονός ότι η NRA κατακλύζεται όλο και περισσότερο προς τα δεξιά.

7) Οι τραγωδίες κάνουν μόνο τα πράγματα χειρότερα

Η πραγματικότητα των φρικτών περιστατικών που έχουν σημειωθεί, για το κοινό, δεν είναι εντελώς… αληθινή.

Η «κανονική» Αμερική είναι προφανώς επαναστατημένη, τρομοκρατημένη, ειδικά όταν πρόκειται για μικρά παιδιά όπως στο Sandy Hook ή στο Uvalde. Είναι σε αυτές τις καταστάσεις που η χώρα πλησιάζει περισσότερο σε μια πραγματική επιθυμία για μεταρρυθμίσεις, τόσο αφόρητη είναι η φρίκη αυτών των μακελειών.

Αλλά το μάθημα του Sandy Hook, και αναμφίβολα σύντομα του Uvalde, είναι ότι αυτή η αντίδραση δεν διαρκεί. Το αίσθημα ανημπόριας καταλήγει να αμβλύνει την αγανάκτηση.

Από την άλλη πλευρά, μεταξύ των «υπέρ των όπλων» συμβαίνει το αντίθετο: Μετά από κάθε μεγάλη τραγωδία, καθώς και πριν από κάθε προοπτική εκλογής δημοκρατικού προέδρου, οι οπλοφόροι ορμούν στα καταστήματα για να ενισχύσουν το οπλοστάσιο τους. Το 2021, έγιναν σχεδόν 20 εκατομμύρια αγορές όπλων.

8) Τα ΜΜΕ πρέπει να αλλάξουν

Ποιος ήταν ο δολοφόνος; Γιατί το έκανε; Ποια ήταν τα όπλα του; Ποια ήταν τα θύματα; Υπάρχει ένας κρυμμένος ήρωας στην ιστορία, ένας ανεύθυνος συνεργός; Ποιος κρατικός οργανισμός, ποιος σερίφης δεν κατάφερε να κάνει τη δουλειά του; Είναι οι συνηθισμένες ερωτήσεις στα δελτία ειδήσεων.

Ας είμαστε ξεκάθαροι, επισημαίνει το γαλλικό δημοσίευμα: Οι δημοσιογράφοι κάνουν μόνο τη δουλειά τους, με σεβασμό προς τις πληγείσες κοινότητες και τις οικογένειες των θυμάτων. Αλλά κανείς δεν μπορεί να μην παρασυρθεί από την εντύπωση ενός περιγραφικού τελετουργικού και από την απουσία ή ανεπάρκεια ερευνών ή εκθέσεων για τις πολιτικές ευθύνες (συμπεριλαμβανομένων των τοπικών) αυτής της κατάστασης.

Σαφώς, ο κόσμος των μέσων ενημέρωσης πρέπει να επανεξετάσει τον τρόπο με τον οποίο καλύπτει αυτές τις κατά συρροή σφαγές.

astynomia2

9) Λόγια, όχι πράξεις

Θα μπορούσαμε ακόμα να το πιστέψουμε το 2012, όταν ο Μπαράκ Ομπάμα είπε μετά το Sandy Hook: «Θα πρέπει να ενωθούμε και να λάβουμε ουσιαστική δράση, για να αποτρέψουμε περισσότερες τραγωδίες όπως αυτή. Δέκα χρόνια μετά, αυτά ήταν τα λόγια του Τζο Μπάιντεν: «Πρέπει να δράσουμε. Πότε, για όνομα του Θεού, θα σταθούμε απέναντι στο λόμπι των όπλων; Ή Αντιπρόεδρος Καμάλα Χάρις τόνισε: «Φτάνει πια. Ως έθνος, πρέπει να έχουμε το θάρρος να δράσουμε.»

Οι εκκλήσεις για δράση βρίσκονται στο DNA των πολιτικών, αλλά μόνο εάν υπάρχει ευκαιρία για δράση. Όταν γνωρίζουμε ήδη πολύ καλά ότι οποιαδήποτε νομοθετική πρωτοβουλία θα «σκοτωθεί» από τη δεξιά των Ρεπουμπλικανών, ίσως είναι καιρός να αλλάξουμε στρατηγική.

Το άρθρο θέτει ακόμα ένα ερώτημα: Γιατί να μην κάνουμε τον έλεγχο των όπλων πραγματική προτεραιότητα προεκλογικής εκστρατείας, οργανώνοντάς τη σχολαστικά και αναγκάζοντας τους Δημοκρατικούς υποψηφίους, αν θέλουν τον αυθεντία του κόμματος, να βάλουν το θέμα στη λίστα των προτεραιοτήτων;

10) Η Αμερική τα έχει (ίσως) παρατήσει

Υπάρχει μια ψευδής ιδέα ότι ο αριθμός των όπλων που κυκλοφορούν είναι τόσο κολοσσιαίος που θα ήταν αδύνατο να επιστρέψουμε πίσω. Αυτό το συναίσθημα δε, κατοικεί και στους λιγότερο εξτρεμιστές Ρεπουμπλικάνους, οι οποίοι γνωρίζουν καλά ότι η σπείρα του υπεροπλισμού είναι όλο και πιο αβάσιμη.

Όμως το δημοσίευμα του L’OBS επιλέγει να τελειώσει με μια νότα ελπίδας. Σε κοινωνικά θέματα, η αλλαγή συμβαίνει μερικές φορές όταν δεν είναι πλέον αναμενόμενη. Έτσι, η Αμερική έχει προχωρήσει σε αλλαγές στη θανατική ποινή ή στους γάμους ομοφυλοφίλων με έναν τρόπο που ελάχιστοι θα περίμεναν. Η ωρίμανση είναι αργή, υπόγεια, και ξαφνικά σκάει στο φως της ημέρας. Ίσως να δούμε κάτι τέτοιο και όσον αφορά τον έλεγχο των όπλων.

Σχετικά Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Back to top button