Όταν σε φωνάζουν ‘Hot Plate’ για να σε ξεχωρίσουν από τον συνονόματο NBAer Τζον ‘Hot Rod’ Γουίλιαμς, τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει από αυτό. Κι όμως, ο Τζον Γουίλιαμς προσγειώθηκε στο NBA του 1986, ως ένας παίκτης που είχε ‘όλο το πακέτο’. Ένας αμυντικός που γκρέμιζε τους αντιπάλους από τη ρακέτα και ‘κλείδωνε’ τα ριμπάουντ, ένας παίκτης με οξυδέρκεια στην επιθετική ανάπτυξη της ομάδας του, που ήξερε να πασάρει και να σουτάρει από μέση απόσταση.
Ο Τζον Γουίλιαμς επιλέχθηκε από τους Ουάσιγκτον Μπούλετς το καλοκαίρι του 1986, σε μια εποχή που το αμερικάνικο μπάσκετ ήταν σκληρό, άτεχνο και οι all-around παίκτες ήταν λίγοι και είχαν ονόματα όπως Μάτζικ Τζόνσον, Κλάιντ Ντρέξλερ, Μάικλ Τζόρνταν. Η ιστορία του Γουίλιαμς ίσως θυμίσει λίγο εκείνη του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Μην βιαστείτε όμως να κάνετε συγκρίσεις.
Συμβόλαιο εμπιστοσύνης
Τις δυο πρώτες του σεζόν με τους Μπούλετς , οι μέσοι όροι του ήταν μονοψήφιοι, ενώ τη δεύτερη σεζόν έπαιξε μόλις σε 37 από τα 82 ματς της σεζόν. Όμως στην τρίτη του σεζόν με την ομάδα, ο Γουίλιαμς ίδρωσε πραγματικά την φανέλα, καταγράφοντας μέσο όρο 14 πόντων ενώ μοίραζε σταθερά τουλάχιστον τέσσερις ασίστ ανά παιχνίδι, αν και δεν είχε ακόμα κερδίσει θέση βασικού παίκτη στην ομάδα. Αυτή η επίδοση του απέφερε μια ανανέωση στο συμβόλαιο του για έξι ακόμα χρόνια, έναντι έξι εκατομμυρίων δολαρίων. Το ψευδώνυμο ‘Hot Plate’ το κέρδισε εκείνη την εποχή, όχι μόνο λόγω της συνωνυμίας του με τον Τζον Γουίλιαμς που αγωνιζόταν στους Κλίβελαντ Καβαλίερς, αλλά και για την αγάπη του για το junk φαγητό, που φαινόταν και στα 120-130 κιλά που ζύγιζε από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στα παρκέ του NBA. Δεν τον ενοχλούσε ιδιαίτερα αυτή η ‘καζούρα’. Ο Γουίλιαμς είχε αναλάβει μια ανυπέρβλητα δύσκολη αποστολή εντός και εκτός παρκέ και τα έφερνε βόλτα μια χαρά.
Στις 2 Δεκεμβρίου 1989 ο Γουίλιαμς τραυματίστηκε στο γόνατο και έμεινε νοκ άουτ για το υπόλοιπο της σεζόν. Καθώς προσπαθούσε να προσαρμοστεί στο γεγονός ότι θα ζούσε έξι μήνες χωρίς μπάσκετ, ο νεαρός φόργουορντ έμαθε ότι οι δυο κολλητοί του είχαν πεθάνει, ο ένας από πνιγμό. Την ίδια στιγμή, η γιαγιά του ανάρρωνε από εγκεφαλικό, ενώ η μητέρα του είχε χάσει τη δουλειά της και ο ανάπηρος πατέρας του, είχε επείγουσα ανάγκη από φάρμακα. Υπήρχαν βέβαια, κάποια ευχάριστα νέα στη ζωή του Τζον. Η κοπέλα του, ήταν έγκυος στο πρώτο τους παιδί. Εκείνη την εποχή ο Γουίλιαμς αποκάλυψε πως με το ζόρι μπήκε στη διαδικασία του να γίνει επαγγελματίας αθλητής του μπάσκετ, ώστε να μπορέσει συνδράμει οικονομικά στην οικογένεια του, σε έναν όμιλο ανθρώπων, που αριθμούσε 10 συγγενείς και κοντινούς φίλους.
Η τούρτα σοκολάτα που δεν άγγιξε
Οι Μπούλετς προσπάθησαν στην αρχή να τον δελεάσουν με μπόνους. ‘Ζυγίζεις 150 κιλά. Όταν φτάσεις στα 120-130, θα σε πληρώσουμε έξτρα’ ήταν το ‘τυράκι’ της διοίκησης της ομάδας. Αν δεν κατάφερνε να φτάσει αυτό το στόχο μέσα σε συγκεκριμένες χρονικές προθεσμίες, τον περίμενε η αποβολή από την αγωνιστική δράση της ομάδας, άνευ αποδοχών. Μόλις μια προθεσμία κατάφερε να τηρήσει. Ύστερα από ένα κυκεώνα απειλών/μηνύσεων/ασκητικής δίαιτας που ολοκληρωνόταν με μπέργκερ και τηγανητό κοτόπουλο, οι Μπούλετς αποφάσισαν να τον πουλήσουν. Ο Έλτζιν Μπέιλορ, αφεντικό των Κλίπερς το καλοκαίρι του 1992, είδε στο πρόσωπο του μια χαμένη ευκαιρία και αποφάσισε να τον βοηθήσει. Το αυξημένο βάρος άλλωστε, δεν μπορούσε να κρύψει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του. Η εικόνα της σοκολατένιας τούρτας γενεθλίων του στα αποδυτήρια της ομάδας, που αρνήθηκε έστω να αγγίξει, έμοιαζε με μαχαιριά στην καρδιά. Ο αριθμός ‘300 pounds’ τον συνόδευε κάθε φορά που έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο και ύστερα από λίγες διεκδικήσεις της μπάλας στην ρακέτα, γύριζε ασθμαίνοντας στον πάγκο.
Ένα αξιοπρεπές φινάλε
Ο Λάρι Μπράουν τον πίστεψε και τον έφερε στους Ιντιάνα Πέισερς, με την ελπίδα να καταφέρει να τον πείσει να μπει ξανά σε πρόγραμμα αδυνατίσματος και να καταφέρει έστω να μπει σε ρυθμό προπονήσεων με την ομάδα. Ο Γουίλιαμς ήταν βαρύς, κουρασμένος και τα γόνατα του είχαν διαλυθεί. Τον Δεκέμβριο του 1995 οι Πέισερς ανακοίνωναν την αποδέσμευση του. Ο ‘Hot Plate’ σκηνοθέτησε το φινάλε της καριέρας του στην Ευρώπη, παίζοντας – όσο μπορούσε- σε ομάδες όπως η Γρανάδα και η Βαγιαδολίδ, μέχρι και το ξεκίνημα του 2000. ‘Καμένο χαρτί’, ‘χαμένη ευκαιρία’, ‘παίκτης που το ΝΒΑ δεν μπόρεσε να βοηθήσει’. Κανένας βιαστικός χαρακτηρισμός δεν του αξίζει. O Τζον Γουίλιαμς ήταν ένας παίκτης που προσπάθησε να σβήσει το δράμα της προσωπικής του ζωής μέσα στο παραμύθι του NBA. Προσπάθησε.
