Του Βασίλη Ζαμπούνη στο Olivenews.gr
Δεν θέλω να επανέλθω στο θέμα των τιμών του ελαιολάδου. Ό,τι είχα να γράψω το έγραψα [Μεταξύ ‘Γιώργου’ και ‘Χρήστου’ οι τιμές της αγοράς 21/03/2018] και σε προηγούμενες αναρτήσεις.
Πώς, όμως, το προϊόν να βρει το δρόμο του, όταν ακόμη εν έτει 2018 συνεχίζουμε να βλέπουμε φωτογραφίες σαν την παραπάνω, με ό,τι (αρνητικό) αυτή συνεπάγεται από άποψη τρόπου διακίνησης και επίδρασης στην ποιότητα;
Για τους βουλευτές και συνδικαλιστές που σήμερα εκφράζουν την ανησυχία τους, λόγω της πτώσης των τιμών, καλύτερα θα ήταν αν είχαν παρέμβει όταν οι τιμές ήταν πάνω από τα 3,50€ και τα ελαιόλαδα έμεναν “άκοπα” περιμένοντας να ξεπεράσουν τα 4€.
Δυστυχώς, ο “μπαμπούλας” των εισαγωγών από την Τυνησία δεν υπάρχει, όχι για αστυνομικούς λόγους φύλαξης των συνόρων μας, αλλά για καθαρά οικονομικούς λόγους: δεν συμφέρει.
Εν αναμονή, λοιπόν, του Ορθόδοξου Πάσχα, με την αγορά να πηγαίνει διακοπές, ας σημειώσουμε ότι οι τιμές βυτίου, αναχώρησης (FOB) του εξαιρετικού παρθένου ελαιολάδου είναι στην Ελλάδα 3,20 – 3,30, στην Ισπανία 3,0 – 3,10 και στην Τυνησία 3,10 – 3,20 . Αξίζει να υπογραμμίσουμε την κατάρρευση των τιμών του βιομηχανικού (λαμπάντε) και το άνοιγμα της ψαλίδας με το έξτρα. Το “γύρισμα” αυτών των τιμών αποτελεί μια δυνατότητα (υπό ορισμένες προϋποθέσεις), αλλά όχι βεβαιότητα.
Ειδικά για τους Κρητικούς, που αναζητούν μέτρα “προστασίας” (από ποιούς;) και ανάδειξης του κρητικού ελαιολάδου, η ζωή και το έργο του Μανώλη Βακόντιου και το παράδειγμα της Ένωσης Σητείας [βλ. Αποχαιρετώντας τον Μανώλη Βακόντιο 30/3] φωτίζει πολλές πλευρές.
