Όταν πέρυσι τον Απρίλιο η Ολυμπία Οδός “απελευθερώθηκε” από τα δεσμά της και ο αυτοκινητόδρομος άνοιξε, όλοι ανακουφιστήκαμε. Ένας δρόμος-πληγή που κυριολεκτικά σε ταλαιπωρούσε για χρόνια. Τώρα το ταξίδι από την Αθήνα στην Πάτρα, είναι υπόθεση 2 ωρών και με ξεκούραστη οδήγηση.
Με αυτό τον, μάλλον δραματικό τρόπο, καλύφθηκε όλη η βόρεια ακτή της Πελοποννήσου. Από το 2016 ολοκληρώθηκε και ο Αυτοκινητόδρομος Μορέας που καλύπτει τη διαδρομή Κόρινθος-Καλαμάτα και τον κλάδο Λεύκτρο-Σπάρτη. Οι 2 αυτοί μεγάλοι άξονες σε λίγα χρόνια θα πλαισιωθούν και από την φυσική επέκταση της Ολυμπίας Οδού με το τμήμα Πάτρα-Πύργος.
Το πρώτο ερώτημα λοιπόν που γεννάται είναι αν στην Πελοπόννησο υπάρχει χώρο και δυνατότητα για νέα κατασκευή αυτοκινητόδρομου. Μιλάμε για το τμήμα Πύργος-Καλό Νερό-Τσακώνα, για το οδικό κύκλωμα της Μεσσηνίας ή ενδεχομένως και για τον άξονα Σπάρτη-Γύθειο.
Με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα της χώρας για οτιδήποτε από τα παραπάνω φαντάζει μάλλον ως ουτοπία. Μία δεύτερη “ατυχία” που έχει η περιοχή είναι ότι γεωγραφικά λειτουργεί περισσότερο ως νησί με δύο συνδέσεις. Μία με την Αιτωλοακαρνανία στο Αντίρριο και μία με την Αττική στον Ισθμό. Για τα οδικά έργα αυτό είναι μεγάλο μειονέκτημα γιατί δεν διασυνδέεσαι οπότε οι ροές σου γίνονται πλέον περισσότερο τοπικοί.
Ακόμα ένα ζήτημα είναι πως η Πελοπόννησος οδικά αναγκαστικά καταλήγει σε λιμάνια. Κόρινθος, Πάτρα, Καλαμάτα, Κυλλήνη καλύφθηκαν ή θα καλυφθούν από τους υπάρχοντες άξονες. Ακόμα και με πληθυσμιακά κριτήρια, όλη η Πελοπόννησος δεν ξεπερνά το 1 εκατομμύριο κατοίκους και στην κουβέντα για τα οδικά έργα, ο παράγοντας αυτός πέφτει ως μία από τις απαιτήσεις μιας και δεν δημιουργούνται ροές.
Με βάση τα παραπάνω, δεν φαίνεται λοιπόν πιθανόν να έχουμε συνέχεια στην υπόθεση των αυτοκινητόδρομων και για ένα ακόμα επιπρόσθετο λόγο. Οι αυτοκινητόδρομοι ως παραχωρήσεις είναι οικονομικά αυτοτροφοδοτούμενοι (με τον Μορέα μάλιστα να επιδοτείται για όσο διάστημα παραμένει ζημιογόνος) και συντηρούνται βάσει αυστηρών κανονισμών που διέπουν τις συμβάσεις.
Σε όποια έργα γίνουν από εδώ και μπρος, μιλάμε για δημόσια έργα που σημαίνει μετά δυσκολία στη συντήρηση τους. Μαζεύοντας όλα τα παραπάνω στοιχεία και αποδεχόμενοι ότι πρέπει να συνεχίσουν σε ένα βαθμό οι αναβαθμίσεις του οδικού δικτύου της Πελοποννήσου, φαίνεται να οδηγούμαστε στη λύση της κατασκευής οδών ταχείας κυκλοφορίας που βρίσκει σύμφωνους τους περισσότερους.
Κοστίζουν λιγότερα σε κατασκευή-συντήρηση και χρηματοδοτούνταιι πιο εύκολα από την Ε.Ε. Είναι μία λύση που θα ολοκληρώσει το παζλ των νέων οδικών δυνατοτήτων της Πελοποννήσου που θα τη βοηθήσει να αναπτύξει περαιτέρω την τοπική οικονομία, αναδεικνύοντας πολιτιστικά και τουριστικά τα πολλά όμορφα μέρη που διαθέτει.
Βέβαια, ακόμα και για αυτά τα έργα, όπως το Πύργος-Καλό Νερό-Τσακώνα η εξεύρεση πόρων έστω και σαν οδό ταχείας κυκλοφορίας, θα είναι μία υπόθεση-πρόκληση λόγω έλλειψης κονδυλίων. Αυτό θα είναι και το μεγάλο ερώτημα της επόμενης πενταετίας. Η Πελοπόννησος τελείωσε με τα οδικά της έργα ή θα έχει και συνέχεια.
Νίκος Καραγιάννης-ypodomes.com
