ΠελοπόννησοςΤοπικά Νέα

Γέφυρα “Ντεμπρίζ”: Η αρχαιότερη γέφυρα της Μεσσηνίας που ένωνε δύο όχθες… αλλά και το χθες με το σήμερα – Ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα!

Ένα υπέροχο πέτρινο αριστούργημα που προκαλεί δέος

Η γέφυρα Ντεμπρίζ κτίσθηκε από τους Φράγκους και εξυπηρέτησε δύο μεγάλους σκοπούς. Ήταν η μόνη γέφυρα που ένωνε την επαρχία Πυλίας με τη Μεσσήνη μέχρι που έγινε η γέφυρα της Βελίκας. Η κεντρική οδική αρτηρία επί πολλούς αιώνες ήταν Πύλος – Ντεμπρίζ – Ανδρούσα. Η δεύτερη κύρια αποστολή της ήταν η οδική ένωση των κάστρων.

Η προέλευση του ονόματος «Ντεμπρίζ» είναι άγνωστη. Φαίνεται να είναι φράγκικη. Πιθανότατα προέρχεται από το γαλλο-φλαμανδικό de bruges που σημαίνει «της γέφυρας». Αυτό σημαίνει ότι όλη η περιοχή, και το κάστρο, ονομάστηκαν έτσι λόγω γειτνίασης με τη γέφυρα. Αν είναι έτσι τότε, και η γέφυρα ονομάστηκε με αντιδάνειο «Ντεμπρίζ» ενώ αρχικά θα πρέπει να ονομαζόταν σκέτα «Μπριζ» (bruges =γέφυρα)

Ο ποταμός Βελίκα, στο ύψος του χωριού Στρέφι, διέρχεται δυτικά και σε απόσταση ενός χιλιομέτρου εξερχόμενος από ένα γραφικό φαράγγι συναντά ένα μικρό λεκανοπέδιο που ονομάζεται Ντεμπρίζ.

Στην αρχή της εξόδου του ήταν ένας νερόμυλος που φέρει ακόμη το όνομα «ο μύλος του Ντεμπρίζ».

Ο ποταμός μετά τον μύλο συνεχίζει την πορεία του και σε απόσταση 500 μέτρων και στο σημείο που διέρχεται η κοινοτική οδός Στρέφι – Πελεκανάδα είναι κτισμένη η γέφυρα Ντεμπρίζ.

Η γέφυρα άγνωστο πότε κτίσθηκε είναι η αρχαιότερη γέφυρα της Μεσσηνίας, εκτός από τη μικρή γέφυρα που υπάρχει επί των οδών Μελιγαλά – Νεοχωρίου, και στη σύμφυση δύο μικρών ποταμών και η οποία χρονολογείται από την αρχαιότητα.

Η γέφυρα από αρχιτεκτονικής πλευράς είναι αψιδωτή, παρουσιάζει ελάχιστη αμβλεία γωνία στο επάνω μέρος που τείνει προς τον γοτθικό ρυθμό, πλην ουδεμία σχέση έχει με αυτόν· είναι απλά δυτική και μάλιστα της εποχής εκείνης τεχνοτροπία. Κατασκευασμένη με ασβεστόλιθο έχει μεγάλο ύψος και μήκος, το δε πλάτος είναι τόσο που δύναται να διέλθει ένα μικρό αυτοκίνητο.

Ο επισκέπτης θαυμάζει το υπέροχο αυτό καλλιτέχνημα που στέκει τόσους αιώνες, παρά τα τόσα ορμητικά ύδατα του ποταμού.

Δείτε βίντεο από το κανάλι AlexandraNoe17 στο youtube:

πληροφορίες από messini.gr

Σχετικά Άρθρα

8 Σχόλια

  1. Συγχαρητήρια στο Γαργαλιάνοι on-line, προσπαθω να καταλάβω που βρίσκετε όλα αυτά τα απίθανα θέματα για την Πελοπόνηνησο, θα έπρεπε να δουλεύετε παράλληλα για το Υπουργειο Πολιτισμού ή τον παλιό καλό ΕΟΤ. Δεν ειναι (μόνο) το γεγονός πως το επιθετο του παππού μου από την μεριά της μητέρας μου είναι “Φράγκος”, είναι πως ήμουν τυχερός να διδαχθώ ύστερη Βυζαντινή Ιστορία στο Βασιλικό Κολλέγιο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, στο πλαίσιο πτυχίου Διεθνών Σχέσεων από το τμήμα Σπουδών Πολέμου του Κολλεγίου, που μου άνοιξε τα μάτια σε σχέση με την Φραγκοκρατία στην Πελοπόννησο. Η καθηγήτρια ήταν η Judith Herrin, κορυφαία Βυζαντινολόγος, τόσο κορυφαία, πού όταν το περίφημο Ελληνικό Κέντρο του Λονδίνου χρηματοδότησε την θρυλική έκθεση “Βυζάντιο 330-1453” στην Βασιλική Ακαδημία των Τεχνών το 2008, την έκθεση την διοργάνωσε η Judith Herrin. Το 2020 έκδοσε και το τελευταιο της βιβλίο για το Βυζάντιο και την Ραβένα. Έχει γράψει πολλα βιβλία για το Βυζαντιο, αγαπημένη της φράση είναι το “είμαστε όλοι τέκνα του Βυζαντίου”, απλά είναι λίγο προκατειλλημένη υπέρ του Βυζαντίου και των … Ελλήνων. Και άκου το καλύτερο. Μας είπε πως το τελετουργικό της στέψης των βασιλέων της Αγγλίας είναι ακριβής κόπια της στέψης των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων.

  2. Σχετικά με τη γέφυρα Ντεμπρίζ, σαν ερασιτέχνης μελετητής τοπονυμίων και ονοματοδοσιών, έχω να προσθέσω μια σχετικά ασφαλή προσέγγιση. Κατ’ αρχάς αν το όνομα προέρχεται από το άρθρο ντε της γαλλικής γλώσσας και τη γέφυρα που στα φλαμανδικά λέγεται μπριζ (sic) θα είχαμε ταυτοπροσδιορισμό ορίζοντας τη γέφυρα με γέφυρα. Όμως τα γεφύρια συνηθίζεται να προσδιορίζονται ή με τον κτήτορα ή με το ποτάμι που γεφυρώνουν. Από εμάς τους Στρεφαίους και, επειδή το χωριό έχει δύο ποτάμια, λέγεται το γεφύρι της Βελίκας. Στη Βαλύρα το γεφύρι λέγεται της Μαυροζουμαινας και αντλεί το όνομα του από το όνομα κάποιας, μάλλον χήρας, της βυζαντινής οικογένειας των Μαυροζουμηδων που κατείχε την περιοχή. Στην περίπτωση του γεφυριού Ντεμπρίζ όντως το όνομα του προέρχεται από δύο λέξεις. Τον γαλλικό τίτλο ευγενείας ντε και και την πόλη της Φλάνδρας Μπρυζ όπως συνήθιζαν οι δυτικοί. Σημειωτέον ότι οι Φράγκοι δυνάστες της Πελοποννήσου μαζί με τους ακολούθους τους ήταν φλαμανδικής καταγωγής. Αναφέρεται κάπου ένας Φράγκος με το προσωνύμιο ντε Μπριζ με αρμοδιότητα τις επικοινωνίες καί τή φύλαξη των επαρχιών (territoria) του φράγκικου κράτους του Μορέως. Βέβαια όπως αναφέρει ο Τσιφόρος οι περισσότεροι τίτλοι ήταν ψεύτικοι και δίνονταν για να αποκτήσουν βαρύτητα και να επιβάλλονται οι επικυρίαρχοι στους δυστυχείς ντόπιους. Συνεπώς νονός του γεφυριού ήταν αυτός ο ντε Μπριζ και μάλιστα του έδωσε το όνομα του. Προσθέτω τέλος ότι όλα τα κτίσματα, κάστρα και γεφύρια, της περιόδου αυτής, είναι κατασκευασμένα από Έλληνες μαστόρους και εργάτες και μάλιστα αφιλοκερδώς!!!. Τα χασαποσκυλα δυνάστες είχαν μόνο τη μελέτη και την επίβλεψη!. Ταύτα λέγω εκ μελέτης και εικασίας. Εάν δε εικάζω σφαλερώς απεικάσατε επιτυχώτερα, όπως θα έλεγε κάποιος σοφός παλιότερος.

  3. Φίλτατε κύριε Σταματόπουλε, δεν σκοπεύω να πω σε κάποιας μορφής αντιπαράθεση, επειδή όμως αναφέρετε πως “οι Φράγκοι δυνάστες της Πελοποννήσου μαζί με τους ακολούθους τους ήταν φλαμανδικής καταγωγής” χωρίς να αντιλέγω ότι δεν ήταν και Φλαμανδικής καταγωγής, παραθέτω τι γράφει ο καθηγητής Πέτρος Θέμελης (ο γνωστός που ανέσκαψε και ανέδειξε την αρχαία Μεσσήνη) σε άρθρο του στην Ελευθερία της Καλαμάτας με ημερομηνία 04.06.2017 σχετικά με το Πριγκηπάτο του Μοριά:

    “Η ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΚΕΝΤΡΟ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ … Η Καλαμάτα αναδείχτηκε σταδιακά σε κέντρο Γάλλων διανοούμενων και σε γαλλική παροικία αριστοκρατικών οίκων που συμπεριφέρονταν με ιπποτικούς τρόπους. Ολόκληρη η ελληνογαλλική κοινωνία της πόλης είχε αναπτυχθεί οικονομικά και πνευματικά, με παράλληλη χρήση και των δύο γλωσσών. Η Γαλλική εξακολουθεί να διδάσκεται με επιτυχία στη σύγχρονη πόλη, χάρη σε φωτισμένους δασκάλους και κυρίως δασκάλες. Η αγάπη των Φράγκων ιπποτών για την Καλαμάτα εκδηλώνεται και μέσα από τους στίχους του «Χρονικού του Μορέως»:

    Αφ᾽ ότου εκερδήσασι την Καλαμάταν οι Φράγκοικαι είδον τον τόπον έμνοστον, απλόν, χαριτωμένον. τους κάμπους γαρ και τα νερά, το πλήθος των λιβαδίων (στ. 1739-41).”

    Υ.Γ. Πολύ ενδιαφέρουσα η έρευνά σας σχετικά με το όνομα της γέφυρας, αν ισχύει, λοιπόν, γιατί να μην αναζητήσουμε τους απογόνους του Ντε Μπρύζ στην Φλάνδρα και να τους καλέσουμε να επισκεφτούν την περιοχή ώστε να δουν και από κοντά την γέφυρα με το όνομά τους.

  4. Και άλλο ένα απόσπασμα από το άρθρο του κ. Πέτρου Θέμελη “Το Πριγκιπάτο του Μοριά και η Καλαμάτα”, με ημερομηνία 11.06.2017:

    ΕΝΑΣ ΓΑΛΛΟΣ «ΟΔΥΣΣΕΑΣ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ

    Ο Γουλιέλμος, που κυβέρνησε το πριγκιπάτο της Αχαΐας επί τριάντα ολόκληρα χρόνια, αναδείχτηκε σε δεσπόζουσα φυσιογνωμία της περιόδου με σημαίνοντα ρόλο στις ιστορικές εξελίξεις, ξεπερνώντας τον αδελφό του Γοδεφρείδο Β´ σε κατορθώματα και φήμη. Δικαιολογημένα θεωρήθηκε ως ο πλέον τολμηρός και ιπποτικός άνδρας της φραγκοκρατούμενης Ελλάδας, ο οποίος «συνδύαζε το ιπποτικό πνεύμα της Γαλλίας με το πονηρό πνεύμα του ομηρικού Οδυσσέα», όπως επιτυχημένα τον χαρακτηρίζει ο ιστορικός Γουίλιαμ Μίλερ.

    Είχε γεννηθεί στο οικογενειακό κάστρο της Καλαμάτας και μιλούσε τα ελληνικά ως μητρική του γλώσσα. Ενα από τα δόντια του προεξείχε ελαφρά από τα χείλη του, προσθέτοντας μια χαριτωμένη πινελιά στη φυσιογνωμία του. Αυτός είναι ο βασικός ήρωας του Χρονικού του Μορέως, όπου αποκαλείται συχνά «Γυλιάμος ο Καλομάτας» και επαινείται με τους παρακάτω στίχους:

    Τον δεύτερον εκράζασιν Γυλιάμον τον ελέγαν / ελέγασιν το επίκλιν του Γυλιάμο ντε Καλομάτα / αφέντην γαρ τον άφηκεν κάστρου της Καλομάτας / μετά της άλλης περιοχής του καστελλανικίου. (στ. 2448-51)

    Ενταύθα γαρ οι αρχιερείς και οι φλαμουριάροι όλοι / εστέψασιν δια πρίγκιπα εκείνον τον Γυλιάμο, / τον αδελφόν του πρίγκιπος εκείνου του Ντζεφρόη, / όστις και γαρ εξέβηκεν άνθρωπος επιδέξιος, / φρόνιμος και κοπιαστής είς όλους τους ανθρώπους, / όπου να εγεννήθησαν εις μέρη Ρωμανίας. (στ. 2759-61)

    Ο Γουλιέλμος ανακαίνισε πλήρως την οχύρωση του Κάστρου της Καλαμάτας και προετοιμάστηκε τάχιστα για την πολιορκία και την κατάληψη του τελευταίου οχυρού των Ελλήνων στο βράχο της Μονεμβασίας (συχνά παραβάλλεται με το Γιβραλτάρ), που κυβερνιόταν από τρεις άρχοντες, τον Μαμωνά, το (Ευ)δαιμονογιάννη και τον Σοφιανό. Κάλεσε σε βοήθεια τους υποτελείς του, τον Γκυ Α΄ της Αθήνας και ταυτόχρονα του Αργους και της Ναυπλίας, τους τρεις βαρόνους της Εύβοιας, τον δούκα της Νάξου Αγγελο Σανούδο (1227-1262) και τον κόμητα Ματέο Ορσίνι της Κεφαλλονιάς, ενώ ζήτησε και τέσσερις γαλέρες από τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας. Μετά από μακρά πολιορκία οι τρεις άρχοντες του «Γιβραλτάρ του Αιγαίου» του παρέδωσαν τα κλειδιά του κάστρου με όρους τους οποίους σεβάστηκε απόλυτα ο Γουλιέλμος. Τους παραχώρησε τιμάρια στα Βάτικα, κοντά στον Καβομαλιά. Εγκατέστησε φρουρά στο κάστρο, καθώς και Λατίνο επίσκοπο.

    Ολόκληρος ο Μοριάς, με εξαίρεση τα βενετσιάνικα κάστρα Κορώνης και Μεθώνης, αναγνώριζε τώρα την εξουσία του Γουλιέλμου Βιλεαρδουίνου. Η αυλή του στη Λακεδαιμονία (Σπάρτη) όπου είχε μεταφερθεί, αλλά και στην Καλαμάτα, θεωρούνταν ως η λαμπρότερη σχολή ιπποτισμού της εποχής.

    Γιγαντόκορμοι ιππότες καβαλάρηδες, 700 ως και 1.000 σε αριθμό, ακολουθούσαν πάντοτε τον έφιππο ηγεμόνα της Αχαΐας, ο οποίος ήταν σε θέση να εξοπλίσει στόλο από 24 πλοία που μετέφεραν 400 ιππότες. Με αυτά έλαβε μέρος το 1249 στην έβδομη Σταυροφορία που είχε οργανώσει ο βασιλιάς της Γαλλίας, Λουδοβίκος ΙΧ (1226-1270), κατά της Αιγύπτου. Ακολούθησε τις δυνάμεις του δούκα ΙV της Βουργουνδίας και έλαβε μέρος σε μάχες στη Ρόδο, τη Λεμεσό της Κύπρου και στη Δαμιέττα, πριν επιστρέψει στο Μοριά.”

  5. Αγαπητέ κύριε Οικονόμου.
    Οι παρατηρήσεις όπως είδατε αφορούν αυτή καθ’ αυτή την αναφορά στο γεφύρι και όχι εναντίωση στην αναφορά σας. Συγχωρείστε με όμως αν διάνθισα λίγο την εικασία με κάποιες προσωπικές απόψεις σχετικά με την περίοδο της φραγκοκρατίας. Θεωρώ όμως ότι η κατάκτηση του Μοριά από τους σταυροφόρους, μόνο ευλογία δεν αποτελεί για τον τόπο μας . Όλοι οι ιστορικοί αποφαίνονται έτσι. Άλλωστε η μάχη στα Κούντουρα και ο θρύλος του Δοξαπατρη Βουτσαρά αντίσταση σε κατακτητές δηλώνουν. Τώρα σχετικά με τα πεπραγμένα των Βιλαρδουίνων μετά την κατάκτηση, έτσι όπως τα λέτε είναι εν πολλοίς. Θεωρώ όμως ότι κατ’ ανάγκη έπραξαν, γιατί αλλιώς πως θα στέκονταν πάνω από δύο αιώνες σε ξένο τόπο μέχρι το θάνατο της τελευταίας απογόνου τους στο κάστρο του Αυγού. Αδηριτη ιστορική αλήθεια είναι ότι οι κατακτητές αφήνουν πίσω και τον πολιτισμό και τη μαγαρισια τους. Μα κάπου το καντάρι γέρνει.!!!

  6. Αγαπητέ κύριε,

    θα προσπαθήσω να μην επεκταθώ πολύ. Προέρχομαι από την αρχαιολογία, μια συνδυαστική επιστήμη, όχι ιδιαίτερα κατανοητή στην σύγχρονη Ελλάδα όπου μάλλον νομίζουν πως η αρχαιολογία είναι μία ανασκαφή. Κάθε άλλο. Είναι όλα τα υπόλοιπα. Έχω εύρος γνώσεων όσον αφορά την ιστορία της Μεσογέιου και της Μέσης Ανατολής μέσω των σπουδών μου, αφού προσπάθησα να καλύψω όσες περισσότερες περιόδους μπορούσα, εξού και τα ύστερα Βυζαντινά, αλλά το βάθος γνώσεων διαφέρει, ανάλογα με την περίοδο και τη γεωγραφική ζώνη. Από αυτή την άποψη υποψιάζομαι πως το βάθος γνώσεώς σας όσον αφορά την Φραγκοκρατία είναι σαφέστατα μεγαλύτερο. Άλλωστε, πιό πάνω σημειώνω “διδάχθηκα” και όχι “διδάσκω”. Επίσης δηλώνω πως δεν βρίσκω την Βυζαντινή ιστορία ιδιαίτερα ελκυστική, μάλλον επειδή την παρουσιάζουν με έναν πολύ βαρετό (για εμένα) τρόπο, ενώ εστιάζουν στα ίδια και τα ίδια. Πάντως έχω διαβάσει με πολύ ενδιαφέρον διατριβές πάνω στην Βυζαντινή Μαγεία, την υπεράνω πάσας αμφιβολίας συνέχεια του Ελληνισμού μέσω του Βυζαντίου, την Βυζαντινή διπλωματία, αρχιτεκτονική, τεχνολογία. Το ενδιαφέρον μου στην Φραγκοκρατία γεννήθηκε όταν ένας συμφοιτητής μου Αυστραλός (Stewart Brooks) ο οποίος σήμερα εργάζεται στο Ινστιτούτο Αρχαιολογίας του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου, μάλλον του καλύτερου αρχαιολογικού ινστιτούτου της Βρετανίας, μου δήλωσε πως “η Ελλάδα έχει τα καλύτερα και πιο ανεξερεύνητα μεσαιωνικά-Βυζαντινά κάστρα στην Μεσόγειο” και πως όνειρό του ήταν να τα εξερευνήσει. Στην συνέχεια σε ένα ταξίδι μου στην Βηρυτό μου έκανε εντύπωση πως οι Λιβανέζοι που γνώρισα για κάποιον λόγο θεωρούσαν πως η “ειδική σχέση του Λιβάνου με την Γαλλία ξεκίνησε κατά την διάρκεια των Σταυροφοριών”, ‘Ακρη, Έδεσσα κλπ. Το θλιβερό, δέ, ήταν πως αυτοί θεωρούσαν πως εμείς έχουμε μια “ειδική σχέση με την Τουρκία”. Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημά μου. Τα λεγόμενα “ιστορικά στερεότυπα” τα οποία συνήθως προκύπτουν είτε από αμάθεια, είτε από ημιμάθεια, είτε από απόκρυψη, είτε από αλλοίωση, κοινώς από προπαγάνδα. Αν κάποιος μελετήσει δίπλα δίπλα τα Βασίλεια των Σταυροφόρων στην Ελλάδα και στην Μέση Ανατολή, μπορεί και να εκπλαγεί. Μπορεί, μάλιστα, στο τέλος να αποφανθεί πως τελικά η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα σε σχέση με τον Λίβανο (πχ) ήταν περισσότερο “ειδική”. Το χειρότερο για εμένα ήταν να ακούω πως οι Λιβανέζοι θεωρούσαν πως εμείς έχουμε “ειδική σχέση με την Τουρκία”, λες και αυτοί δεν έχουν. Ποιός, ο Λίβανος, που παραλίγο να εξαφανιστεί κατά την διάρκεια του Λιμού του Λιβάνου, την “ξεχασμένη γενοκτονία των Οθωμανών”, άλλη μια γενοκτονία των “γειτόνων μας”. Ποιός, ο Λίβανος, όπου η Βηρυτός για 900 χρόνια ήταν ένας φάρος του Ελληνισμού. Εδώ να βάλω μία παρένθεση: η Ιερουσαλήμ είχε τα Ελληνικά σαν ΕΠΙΣΗΜΗ γλώσσα για 900 χρόνια. 900 ολόκληρα χρόνια. Το κακό με την Μέση Ανατολή είναι πως οι κυβερνήσεις συχνά χρησιμοποιούν την αρχαιολογία κατά το δοκούν. Δεύτερη παρένθεση: θα θυμάστε πως ο Σαντάμ Χουσέιν του Ιράκ είχε αναστηλώσει μέρος της Βαβυλώνος. Αυτό που για κάποιον λόγο δεν μας πολυείπαν, ήταν πως μέσα στην νέα Βαβυλώνα είχε φροντίσει να αναστηλώσει το αρχαίο Ελληνικό θέατρο της Βαβυλώνος. Το γεγονός πως το σύγχρονο Ελληνικό κράτος δεν έχει μπορέσει να κεφαλαιοποιήσει την ειδική του σχέση με την Μέση Ανατολή είναι άλλη μία αποτυχία του. Βέβαια, η Μέση Ανατολή είναι τοξική, το δέχομαι, στον Λίβανο έχει μπει η Περσία, όμως…

    Επιστροφή στην Φραγκοκρατούμενη Μεσσηνία. Ναί, οι Φράγκοι ήταν κατακτητές, εννοείται. Κανείς δεν λέει το αντίθετο. Τα κατάφεραν, μας νίκησαν, μας κατέκτησαν. Για το τι ακριβώς άφησαν πίσω (αφού δεν έχω προλάβει να διαβάσω ακόμη το “The Latins in the Levant; a history of Frankish Greece” του Μίλλερ, παρότι το έχω κατεβάσει σε αρχείο PDF) αυτό το αφήνω σε εσάς. Σίγουρα, όμως, δεν είναι όλοι οι κατακτητές το ίδιο.

  7. Αγαπητέ κ. Οικονόμου
    Αφού σας συγχαρώ για τα γνωστικά σας ταξίδια, σας ευχαριστώ για το μικρό μας περίπατο στην ελληνική απεραντοσύνη με έναυσμα το ταπεινό γεφύρι του χωριού μου. Σας δηλώνω επίσης δια βίου μαθητής και επί πλέον, σπάνια υπερήφανος ως Έλληνας, αλλά Έλληνας.
    Έρρωσο.

  8. Αγαπητέ κ. Σταματόπουλε,

    σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Από ταξίδια άλλο τίποτα, από πολυλογία εξίσου, εύχομαι να αντιλαμβάνεστε πως δεν προσπαθώ να “δειχθώ” αλλά βασικά να επιχειρηματολογήσω, ο καθείς επειχειρηματολογεί με τον τρόπο του, και αυτός είναι ο δικός μου. Για εμένα η επικοινωνία, την οποία αντιλαμβάνομαι ως ανταλλαγή πληροφοριών χωρίς πάθος, είναι βασικότατο στοιχείο του ανθρώπινου πολιτισμού, όπως αναφέρει και ο Jarred Diamond (για να χρησιμοποιήσω άλλο ένα επιχείρημα).

    Η άποψή μου για τον Ελληνισμό είναι απλή και συγκεκριμένη: μία πορεία περίπου 5.000 ετών (συμπεριλαμβάνω και τα πρώιμα στάδια του πολιτισμού των Κυκλάδων), ένα ψυχεδελικό, πρισματικό ταξίδι, στο οποίο πρέπει να έχουν ειπωθεί (και συμβεί) τα πάντα, αλλά το σημαντικότερο, μας αρέσει δεν μας αρέσει, ο Ελληνισμός αποτελεί την βάση του λεγόμενου Δυτικού κόσμου, η κουλτούρα του οποίου έχει επικρατήσει. Ζούμε, λοιπόν, σε έναν Ελληνικό πλανήτη (το θέμα είναι έως πότε). Προφανώς, αυτό από μόνο του δεν αρκει, και στην ουσία, πρακτικά, μπορεί και να μην σημαίνει απολύτως τίποτα. Οφείλουμε όμως να το σεβαστούμε. Μόνο όταν σεβαστούμε τον εαυτό μας θα μας σεβαστούν και οι άλλοι.

    Όσον αφορά την γέφυρα Ντε Μπρύζ, ένα μεσαιωνικό γεφύρι δεν είναι δα και τόσο ταπεινό, παρά είναι μάλλον ένα αξιοθέατο. Και σε αυτό τον τομέα θα επανέλθω στο μέλλον, επειδή έχω συγκεκριμένη άποψη για την διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς.

    Υγιαίνετε, λοιπόν, και εσείς.

    Υ. Γ. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω εν μέρει για το ότι οι Φράγκοι κατέληξαν να ομιλούν Ελληνικά επειδή ήταν αναγκασμένοι “γιατί αλλιώς πως θα στέκονταν πάνω από δύο αιώνες σε ξένο τόπο;”. Η άποψή μου είναι πως έχει να κάνει με την έννοια της κυρίαρχης κουλτούρας (dominant culture). Για διάφορους λόγους δεν μπόρεσαν να επιβάλλουν την δικιά τους κουλτούρα ως κυρίαρχη κουλτούρα, και έτσι, φαινομενικά, προσαρμόστηκαν. Ακριβώς επειδή δεν έχω μελετήσει σε βάθος την περίοδο δεν μπορώ να εκφράσω γνώμη για ποιούς λόγους συνέβει αυτό. Αν με ρωτήσετε για τους Πτολεμαίους της Αιγύπτου, αυτό που έχω καταλάβει είναι πως αυτοί δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν ούτε μια Αιγυπτιακή λέξη για όσους αιώνες κυβέρνησαν εκεί. Παρότι υπήρχαν εξεγέρσεις, περιοδικά, από το Αιγυπτιακό στοιχείο. Ειδικά, δε, στην Ελληνική πόλη της Αλεξάνδρειας, δεν το συζητάμε καν. Η Ελληνική κουλτούρα επιβλήθηκε αμέσως και παρέμεινε η κυρίαρχη κουλτούρα για 900 συναπτά έτη, μέχρι την εισβολή του Άμρ, το 603, αν θυμάμαι καλά. Υπήρχαν διάφοροι λόγοι για αυτό, ένας ήταν ο μαζικός επικοισμός όλης της Αιγύπτου από Έλληνες από όλο τον Ελλαδικό χώρο. Οι Έλληνες βρέθηκαν παντού. Πίσω στην Φραγκοκρατούμενη Μεσσηνία, αν θυμάμαι καλά από την διάλεξη, το συμπέρασμα ήταν η ικανότητα του ελληνισμού να αφομοιώσει το Φράγκικο στοιχείο.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Back to top button