Από τα Τετράδια Ιστορίας
Παναγιώτη Α. Κατσίβελα
Ιατρού
Ο Αθανάσιος Στράγκας , γεννήθηκε στο χωριό Σούλο της επαρχίας Μεγαλουπόλεως το 1860 και ανατραφείς υπό γονέων ευσεβών αγάπησε το Θεό σε νεαρή ηλικία . Σε ηλικία 17 ετών νυμφεύτηκε την συγχωριανή του Καλλιόπη ,νέα ευσεβή .
Απέκτησε πέντε παιδιά , τον Αναστάσιο και τις Σοφία, Ελένη Φωτεινή κ Ευσταθία. Στα 27 του κατόπιν πολλών αμφιταλαντεύσεων και κρίνοντας τα πράγματα με τα δικά του εσωτερικά κριτήρια , καλώς ή κακώς ,ακολούθησε τον μονήρη βίο.
Εγκαταστάθηκε σε μικρό σπήλαιο , σε δάσος άγριο και άβατο νότια της πόλης των Γαργαλιάνων και εργάστηκε ο ίδιος χειρωνακτικά και διαπλάτυνε το σπήλαιο ,ώστε να διαμορφώσει στο χώρο ,έναν αξιοθαύμαστο ναό και κελιά ως και υδραυλικό σύστημα ώστε να συλλέγονται ,τα εκ του βράχου τρεχούμενα νερά .
Τα πρώτα χρόνια μερικοί κάτοικοι της περιοχής και όχι μόνο τον χλεύαζαν θεωρώντες παραφροσύνη και μανία την όλη υπόθεση και τον έσερναν ως επικίνδυνο μέχρι δικαστικών , αστυνομικών και εκκλησιαστικών αρχών .
Σε σύντομο χρονικό διάστημα με την υπομονή και την αγνότητα του ,έγινε αποδεκτός , σαν πρόσωπο αξιοσέβαστο .
Πολλοί κάτοικοι της περιοχής τον επισκέπτονταν συχνά και τον συμβουλεύονταν για διάφορα θέματα της ζωής τους . Από γραμματικές γνώσεις μόλις γνώριζε ανάγνωση και γραφή .
Στις 15 Ιανουαρίου 1950 εις την Εφημερίδα ‘’Σημαία ’’ της Καλαμάτας φύλλο 10575 δημοσιεύεται σημείωμα του αειμνήστου Σωτηρίου Λυριντζή με τίτλο ‘’Ένας Ασκητής’’ .
Διαβάζουμε από τη σπουδαία αυτή δημοσίευση , διατηρώντας ακέραια την γλώσσα και τα εκφραστικά σχήματα του συγγραφέα :
«Προ πενήντα ετών έζη με το ημεροδούλι του ,εις τους Γαργαλιάνους ,κάποιος ταπεινός και άσημος σκαφτιάς , ο μπαρμπα -Θανάσης αλλ’ όμως όσο φτωχική ήτο η εξωτερική εμφάνισις, του ανθρώπου αυτού, τόσο πλουσία και ευγενική και πάλλουσα ήταν μέσα του η συναισθηματική του περιουσία …
Ένα πρωί είχε εξυπνήσει σαστισμένος από ένα συγκλονιστικό όνειρο , είχε ειδεί εις τον ύπνο του , ότι περιεπλανάτο επάνω σε λοφίσκους ,που εκτείνονται προς νότον των Γαργαλιάνων ……αλλά όταν διήλθε ένα μικρό ποταμάκι και ανέβαινε προς μια πλαγιά , τότε μια λάμψις επεφάνη που σιγά σιγά εμεγάλωνε και απλωνόταν έως ότου έγινε ένα εκθαυμβωτικό φως , το οποίο εχύθη τριγύρω εις όλην την φύσιν …… Εσηκώθη αμέσως από το κρεββάτι του και ξεκίνησε ένθεος προς το ονειρεμένον βουνό ………..
Έφτασε περιπατών εις την εξωχικήν εκείνη ερημιά την οποία πρώτη φορά επεσκέπτετο και κατεπλάγη όταν τα είδε όλα ίδια …
Με έναν κασμά έφτιαξε κατ’ αρχάς μικρόν σπήλαιον , όπου μετέφερε τα ολίγα φτωχικά πράγματά του και έκτοτε δεν έπαυσε επί τριακονταετία εργαζόμενος μέχρι θανάτου , οπότε ετάφη εκεί πλησίον και εντός σκαλισμένου υπό του ιδίου επι του πωρίνου εδάφους .
…ειργάζετο συγχρόνως εις τα κτήματα των Γαργαλιανιωτών με ημερομίσθιο για να ζήση ….
…..κατώρθωσε σιγά σιγά να παρουσιάσει υπό τον βράχον ένα σύμπλεγμα από κελλιά και παρακέλλια που επικοινωνούν από εσωτερικούς θαμπούς διαδρόμους και που δέχονται το φως από μικρά παράθυρα κολλημένα στο πρόσωπο της δυτικής πλαγιάς ….
Περισσότερον όμως θαυμαστό και περισσότερο περίεργο ήτο το υδραγωγείο του ασκητηρίου …
ο συμπαθής εκείνος ονειροκυνηγός προσηύχετο τας εορτάς και τας Κυριακάς εις τον Ναόν των χειρών του. μελετών τα ολίγα ιερά βιβλία , που είχεν εξ ιδίων αγοράσει , αφού μόνος του εξέμαθε ανάγνωση μετά την εις ερημία αναχώρησίν του .
Εξαίρεσιν έκανε μόνο την ημέρα των Χριστουγέννων κατά την οποίαν ερχόταν εφ΄ εσπέρας της παραμονής εις την Μητρόπολιν των Γαργαλιάνων και τούτο διότι όταν θα εκρούωντο οι κώδωνες των εκκλησιών , ήτο δύσκολον εν μέσει χειμώνι να οδεύση από τα γιδόστρατα και τας νεροσυρμάς …
Τον ενθυμούμαι γέροντα πλέον να στέκεται όρθιος εμπρός από τον αριστερόν χορόν με τον μαύρο σκούφο του εις το κεφάλι και την σιδερένια μαγκούρα εις το χέρι .Σιωπηλός , συγκεντρωμένος , με τα μάτια μικρά και λαμπερά , χωμένα βαθιά εις τας κόγχας , με μαύρα ψαρά γένια και πλούσια αχτένιστα μαλλιά , έδειχνε τον άνθρωπο που εζήτησε τον λυτρωμό του εις τον κόσμο των ιδεών»
Παρατίθενται αποκαλυπτικές επιστολές ,που υπάρχουν , του ιδίου προς τον εγγονό του Αθανάσιο στις 4-4-1933 και του μακαριστού Ιωάννη Σταυριανόπουλου ιερέως προς τον εγγονό του Θεόκλητο τότε την 7η -12-1936 και στον υιό του Αναστάσιο στις 14-3-1937 όταν και ανήγγειλε τον Θάνατο του Ασκητή . Επιστολές που περιγράφουν γεγονότα και κυρίως τα προβλήματα υγείας που παρουσίασε , τις τελευταίες ώρες της ζωής του ως και την φροντίδα των κατοίκων της περιοχής .
Τέλος αναφέρεται από τον μελετητή κ. Παναγιώτη Γκλιάτα ,Θεολόγο ότι ο Ασκητής ασθένησε από φυματίωση το 1886 ευρισκόμενος στους Γαργαλιάνους και εξετασθείς υπό του Ιατρού Πυλιώτη ένα χρόνο ,πριν ασκητεύσει το 1887και ο οποίος του συνέστησε την απομάκρυνση του ,από το περιβάλλον των Γαργαλιάνων . Προφανώς αναφέρεται στον σπουδαίο ιατρό Επαμεινώνδα Αντωνίου Πυλιώτη γεννηθέντα στους Γαργαλιάνους το 1853. Αυτό επιβεβαιώνει την ακρίβεια των πληροφοριών που παραθέτει Ο ίδιος ο ασκητής λέει ως περιγράφει ο Σωτήριος Λυριτζής «…και προ παντός άρρωστος από πούντα , καθώς ο ίδιος έλεγε , που δεν εύρισκε ελπίδα και παρηγορία εις τους πολύξερους ιατρούς»
Επίσης ο Σ. Λυριτζής συμπληρώνει « Θαυμαστόν όμως είναι , ότι ο ασκητής εκείνος ζών βίον πολύμοχθον , εστερημένον πάσης βιοτικής ευκολίας , διαιτώμενος κακώς μέσα στα ανήλια ορύγματά του , ως τρωγλοδύφης , εθεραπεύθη τελείως εκ της χρονίας πλευρίτιδος , εκ της οποίας έπασχε , και τούτο διότι αληθώς επίστευεν εις την θείαν αντίληψιν.»
Κρίνω άσκοπο και απρεπές να καταθέσω ιατρική κρίση μετά από 1,5 αιώνα .
