LifestyleΠελοπόννησος

Γυρίζουμε τον χρόνο πίσω: Τι μπορούσες να αγοράσεις πριν 20 χρόνια με 1.000 δραχμές;

Γυρίζουμε τον χρόνο πίσω και πάμε πριν 20 και λίγα παραπάνω χρόνια. Τότε, που είχαμε δραχμές. Αλήθεια τις θυμάστε; Γιατί, εδώ που τα λέμε, με το πέρασμα των χρόνων, ξεχνιούνται και αυτές, παίρνοντας τη θέση τους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Όμως, οι μεγαλύτεροι δεν τις έχουν ξεχάσει και ουκ ολίγες φορές θα έχεις ακούσει να λένε: «τότε, που είχαμε δραχμές, παίρναμε…». Και η αλήθεια είναι ότι με ένα χιλιάρικο στην τσέπη, φεύγαμε από το σπίτι και νιώθαμε… φορτωμένοι. Τώρα, ποιος φεύγει έχοντας πάνω του μόλις 2,93 ευρώ, όση δηλαδή είναι η αντιστοιχία; Σου φτάνουν μόνο για δύο εισιτήρια αστικής συγκοινωνίας, ένα κουλούρι κι ένα μπουκαλάκι νερό!

Ας δούμε παρακάτω τι μπορούσαμε να αγοράσουμε πριν 20 χρόνια με ένα χιλιάρικο.

Σήμερα με 2 ευρώ αγοράζεις take away ένα φρέντο, τότε μπορούσες να αγοράσεις ένα φραπέ (500 δρχ.), ένα κουλούρι (50δρχ.) κι ένα νερό (50 δρχ.) και είχες και ρέστα αφού σε ευρώ τα τρία παραπάνω είναι (2,80).

Με 2,93 ευρώ πάλι θα πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις καφετέρια να καθίσεις να πιείς τον καφέ σου. Πριν 20 χρόνια έβρισκες και με 900 δρχ. καθόσουν σε καλό μαγαζί να πιείς τον καφέ σου κι έπαιρνες ρέστα.

Αλλά και κάποια άλλα από τα πράγματα που μπορούσες να αγοράσεις σε ένα σούπερ μάρκετ ή φούρνο το 1999.

1 μπουκάλι αγελαδινό γάλα: 240 δραχμές (σήμερα ξεκινάει από 80 λεπτά – αν είναι της εταιρείας του σούπερ μάρκετ και φτάνει στα 1,80 €)

Τυρόπιτα: 100 δρχ. (σήμερα ξεκινάει από 1 ευρώ η σφολιάτα και ανεβαίνει η τιμή)

Τυρογαριδάκια: 100 δραχμές (σήμερα από 1,00 €)

1 κιλό ψωμί: 160 δραχμές (σήμερα από 1.60 €)

Πάστα: 400 δραχμές (σήμερα κατά μέσο όρο 2,50 €)

Πιτόγυρο: 250 δραχμές (σήμερα από 2,50 €)

Σοκολάτα 100gr: 300 δραχμές (1,40 €)

Σχετικά Άρθρα

3 Σχόλια

  1. Mόνο τις φωνές δεν έβαλε ο κ. Ν. Χατζηνικολάου στο δελτίο ειδήσεων του Αντέννα την Παρασκευή στην κ. Π. Τσαπανίδου, επειδή τόλμησε να κάνει κριτική στην κατάσταση της οικονομίας, και ειδικότερα επειδή ανέφερε τις λέξεις «μνημόνιο» και «δημόσιο χρέος». Εδώ να υπενθυμίσουμε πως τα ΜΜΕ έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα οικονομικής καταιγίδας όπου «θα βρέχει δίς».

    Τώρα εγώ ταξιδεύω πίσω στο (ίσως όχι και τόσο μακρινό, τελικά, 2011), και στο δελτίο, νομίζω του Μέγκα Τσάννελ, και βλέπω τον κ. Χατζηνικολάου να αναρωτιέται με έκδηλη την αγωνία, προς την κ. Κ. Μακρή: «γιατί ενώ έχει στεγνώσει η αγορά οι τράπεζες έχουν κλείσει την κάνουλα της ρευστότητας; Δεν μπορώ να το καταλάβω. Γιατί δεν υπάρχει καθόλου ρευστότητα ενώ η αγορά ασφυκτιά;;;» Τώρα, αν ο κ. Χατζηνικολάου γνώριζε από βασικές αρχές οικονομικής θεωρίας τότε θα ήξερε και τον όρο deleveraging, και τότε το δελτίο θα ακουγόταν κάπως έτσι: «Κάτια μου, οι τράπεζες τελούν σε καθεστώς deleveraging, κανείς δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αστάθμητους και μη, όπως την ποιοτική και ποσοτική έκθεση των τραπεζών, την συμπεριφορά της εθνικής και διεθνούς οικονομίας, και άλλα που βαριέμαι να αναφέρω».

    Επιστροφή στο σήμερα. Το κατά πόσο οι τράπεζες τελούν ακόμη σε καθεστώς deleveraging ίσως να το απαντούν οι πιθανές συμφωνίες στις οποίες αναφέρονται συχνά στην στήλη Dark Room του Newmoney, όπως, για παράδειγμα, αυτή μεταξύ της Intrum και της Εθνικής για το Frontier. Εδώ το οικονομικό επιτελείο του Αντέννα μπορεί να εξηγήσει στον κ. Χατζηνικολάου πως μία από τις παρενέργειες του deleveraging (συνήθως) είναι η χαμηλή τιμή των τραπεζικών μετοχών, (τουλάχιστον) στην αρχή.

    Παραμένουμε στο σήμερα και στο δελτίο του κ. Χατζηνικολάου, ο οποίος, δε, επιπλήττοντας την κ. Τσαπανίδου επειδή τόλμησε να αναφερθεί στο μέγεθος του δημοσίου χρέους (το οποίο όλο και μεγαλώνει) ανέφερε πως είχε κάποια κουβέντα με κάποιον ξένο από κάποιον οργανισμό (μου διαφεύγει το όνομα) ο οποίος του δήλωσε «ικανοποιημένος για τον τρόπο που η Ελλάδα εξυπηρετεί το χρέος της». Σωστά, η Ελλάδα, και ειδικά η Ελλάδα του κ. Α. Τσίπρα, απέδειξε πως δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να εξυπηρετεί το χρέος της, αλλά, εννοείται, με το ανάλογο κόστος. Όμως, η παταγώδης αποτυχία της Rational Expectations Hypothesis επί των ημερών μας υπάρχει για να μας θυμίζει πως οι οικονομικές κρίσεις δεν έρχονται κατά παραγγελία. Εδώ θα πρέπει ο κ. Χατζηνικολάου να ζητήσει και πάλι βοήθεια από το οικονομικό επιτελείο του Αντέννα και αυτό με την σειρά του να του εξηγήσει τους λόγους που τα sovereign debt yields είναι εκεί που είναι, το γεγονός πως το sovereign debt γιγαντώνεται σε τόσο δυσθεώρητο σημείο ώστε να φτάσει στο επίπεδο που ήταν μετά τον Β’ ΠΠ, αλλά και πως ο OECD, σε σχετικά πρόσφατη αναλυσή του (26.11.2020), αναφέρει ρητά την λέξη “fragility” (σημειωτέον, η Ελλάδα δανείζεται με επιτόκιο δύο φορές μεγαλύτερο της Ισπανίας και τρείς φορές της Πορτογαλίας στο δεκαετές).

    Ακόμη χειρότερα, δύο πολύ πρόσφατες μελέτες, μία του LSE με τίτλο «Falling into the Middle-Income Trap? A Study of the Risks of EU Regions to be Caught in a Middle-Income Trap» (εδώ το οικονομικό επιτελείο του Αντέννα να εξηγήσει τον όρο “development trap”), και μία των Kozlowski, Veldkamp και Venkanteswaran με τίτλο «Scarring Body and Mind: The Long-Term Belief-Scarring Effects of Covid-19» μόνο καθησυχαστικές δεν είναι.

    Θα βρέξει δίς, λοιπόν; Την δεδομένη στιγμή ζούμε μέσα σε μία ύφεση και τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο, επειδή, απλά, δεν είναι. Δεν έχουμε δει τίποτα σχετικά με την παραγωγή ενώ το σχέδιο δείχνει ξεκάθαρα overreliance στο FDI, είναι όμως η Ελλάδα μια αναδυόμενη οικονομία; Το μόνο στο οποίο φαίνεται να προσμένουμε είναι (ξανά) η Ευρωπαική στήριξη.

    ΥΓ1. Στην στήλη Dark Room διάβασα πως Ελληνική εταιρία καταναλωτικών προιόντων είχε αυξημένη κερδοφορία λόγω μειωμένου κοστολογίου προώθησης και διαφήμισης επειδή « Αφού με το lockdown έτσι κι αλλιώς ψωνίζουν όλοι από τα σουπερμάρκετ, γιατί να διαφημιστείς;» Άλλος ένας όρος λοιπόν για τον κ. Χατζηνικολάου από το οικονομικό επιτελείο του Αντέννα: oligopolies.

    ΥΓ.2 Πραγματικά ελπίζω να μην ζούμε μια αναβίωση των «Greek Statistics».

    ΥΓ.3 Η αύξηση των καταθέσεων δεν θα πρέπει να πανηγυρίζεται σαν κατόρθωμα σε περίοδο ύφεσης αφού σημαίνει και μείωση της κατανάλωσης. Πραγματικά ελπίζω να μην χρειαστεί να εξηγήσουμε και νέο όρο στον κ. Χατζηνικολάου, αυτόν του labour hysteresis.

    ΥΓ.4 Πολλές φορές αναρωτιέμαι που θα ήταν η Ελλάδα (αλλά και οι πολιτικοί της) αν δεν είχαμε το τουριστικό θαύμα το οποίο ξεκίνησε το 2012 (η Ελλάδα το 2011 «πανηγύριζε» επειδή είδε περίπου 12 εκατομμύρια αφίξεις, έκτοτε υπερδιπλασίασε αυτές). Δεν γνωρίζω ακριβώς ποιός πρέπει να πιστωθεί το τουριστικό θαύμα, βλέπω, βέβαια, μια απίστευτη αγωνία από τον εκάστοτε επί κεφαλής να καρπωθεί το τουριστικό θαύμα, με την τωρινή ηγεσία, δε, να προσπαθεί με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο (στην κυριολεξία) να μας πείσει πως δουλεύει για τον τουρισμό από τον … 20ο αιώνα… (σημεία των καιρών, θα πεί κανείς). Μιλώντας, λοιπόν, για τον προηγούμενο αιώνα, δηλώνω πως το λεωφορείο του αεροδρομίου Αθηνών, αυτό που παραλαμβάνει τον επισκέπτη στην Αθήνα, είναι το χειρότερο λεωφορείο που έχω δει οπουδήποτε στον πλανήτη. Δεν υπάρχουν λόγια που να περιγράφουν αυτό το λεωφορείο και την «εμπειρία» που προσφέρει. Αποτελεί μία προσβολή στον ταξιδιώτη. Ούτε καν την βαλίτσα σου δεν μπορείς να κατεβάσεις από το «λεωφορείο». Λίγη επαφή με την πραγματικότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Ντροπή.

  2. Στην Ιταλία η κυβέρνηση με νόμο διατήρησε δύο τιμές στα προιόντα, σε λιρέττες και σε ευρώ, για δύο χρόνια (!) ώστε να αποφευχθούν φαινόμενα αισχροκέρδειας, το έχω δεί με τα μάτια μου, και μάλιστα γέλαγα, θεωρώντας τους Ιταλούς … συντηρητικούς. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση (σοσιαλιστική) του κ. Κ Σημίτη, κράτησε τις διπλές τιμές στα προιόντα, δραχμές και ευρώ, για έξι, μόλις, μήνες, το συντομότερο σε διάρκεια διάστημα στην Ευρώπη, μαζί με την Ολλανδία, μόνο που η Ολλανδία τότε, ήταν η χώρα με τους περισσότερους υποστηρικτές του ευρώ, και η χώρα όπου οι πολίτες της είχαν την μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη στην τότε ΕΕ. Το αποτέλεσμα ήταν, μέσα με μία νύκτα, στην Ελλάδα, τα σπίρτα που έκαν δέκα δραχμές, ξαφνικά έκαναν δέκα λεπτά, η μία τυρόπιτα από 100 δραχμές πήγε ένα ευρώ, κλπ. Όμως, για αυτό, δεν φταίει το ευρώ, φταίει η ανεξέλεγκτη μετάβαση σε αυτό. Η γιαγιά και ο παππούς στον φούρνο, ή ο μαθητής που αγοράζει την τυρόπιτα πριν πάει στο σχολείο, δεν είχαν και πολλές επιλογές.

    Το άρθρο είναι λίγο ανακριβές επειδή δεν αναφέρει άλλα καταναλωτικά προιόντα, άλλου βεληνεκούς, όπως πχ, πλυντήρια, τηλεοράσεις, αυτοκίνητα, ή το κόστος των ταξιδίων στο εξωτερικό, ενώ δεν γίνεται αναφορά στους μισθούς. Δεν λέω πως έγινε επίτηδες, απλά το επισημαίνω.

    Όσον αφορά στην συζήτηση για το νόμισμα, αυτή είναι μία τεράστια κουβέντα, δεν έχει να κάνει με ευρώ ή δραχμή, έχει να κάνει με ισχυρό ή λιγότερο ισχυρό νόμισμα, σίγουρα ένα ισχυρό νόμισμα δεν βοηθάει κατά την διάρκεια μίας ύφεσης, όμως, είναι πάρα πολλοί οι παράγοντες που πρέπει να εκτιμηθούν, πέραν του νομίσματος αυτού καθεαυτού, και δεν πιστεύω πως έγινε ποτέ πραγματική ανάλυση αυτών στην Ελλάδα, παρά μόνο ένας σχεδόν τεχνικός χωρισμός σε “δραχμικούς” και “ευρωλάγνους” ο οποίος όμως δεν πιστεύω πως αντοποκρίνεται 100% στην πραγματικότητα. Θα επανέλθω σε αυτό το ζήτημα επειδή είναι πολύ ενδιαφέρον.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Back to top button