Παλιό Ρωμύρι Μεσσηνίας- Ένα εγκαταλελειμμένο χωριό με μεγάλη όμως ιστορία και σημασία.
Το Ρωμύρι αναφέρεται από την εποχή της Β’ Ενετοκρατίας ενώ στην περίοδο της ακμής του ήταν από τα πλούσια χωριά της Πυλίας. Λόγω της ιδιομορφίας της περιοχής, και ιδιαίτερα του δύσβατου, την περίοδο της Κατοχής βρήκαν καταφύγιο εκεί αρκετοί αντιστασιακοί. Αρκετά μέλη από τις οικογένειες του χωριού Ρωμύρι πήραν μέρος και στην Εθνική Αντίσταση.
Ασαφής, πάντως, θεωρείται η ιστορία της εγκατάληψης του χωριού Ρωμύρι και της μετακίνησης των κατοίκων του προς το σύγχρονο χωριό του Μεσοποτάμου. Οι τοπικές μαρτυρίες λένε ότι αυτό έγινε σταδιακά μετά τους σεισμούς του 1947, οπότε σημειώθηκαν μεγάλες ζημιές στο παλαιό χωριό. Μια άλλη εξήγηση αναφέρει την αρχική απομάκρυνση των κατοίκων στα μέσα της δεκαετίας του 1960 λόγω του δύσβατου της περιοχής και της μη ηλεκτροδότησής του. Η επικρατούσα άποψη, λέει ότι η μεταφορά άρχισε το 1974, σύμφωνα με πρόταση της τότε Νομαρχίας Μεσσηνίας και την έκδοση σχετικού Προεδρικού Διατάγματος, που μάλλον οριστικοποιήθηκε τελικά το 1982. Οι κάτοικοι διαμαρτύρονταν για τις συνθήκες διαβίωσης και αποφασίστηκε η μεταφορά τους σε περισσότερο πεδινή περιοχή, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η τότε κοινότητα Μεσοποτάμου, σε συγχώνευση με το χωριό Βελή.
Η Παπαλάμπραινα
Στην πρόσφατα απελευθερωμένη Ελλάδα, ομάδες κλεφτών τριγυρνούσαν στα χωριά και τρομοκρατούσαν τον πληθυσμό. Γύρω στο 1860, ο εφημέριος του χωριού Παλαιό Ρωμύρι Μεσσηνίας, Λάμπρος Ζέρβας βρέθηκε αντιμέτωπος με περίπου 40 κλέφτες, που επιχείρησαν να τον ληστέψουν την νύχτα. Από τις φωνές της κόρης του ξεσηκώθηκε το χωριό, κυνήγησε τους ληστές και εις εξ αυτών σκοτώθηκε. Ήταν η αιτία μιας έμπνευσης για ένα παραδοσιακό τραγούδι, το γνωστό τσάμικο «Στου παπά Λάμπρου την αυλή».
