ΜΕΣΙΣΤΙΕΣ ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ …
του Δημήτρη Α. Δριμή,
μέλους του Δ.Σ. του «Δικτύου μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδας, περιόδου 1940 -1945 “ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ”», τ. δημάρχου του μαρτυρικού Αετού
Η Ελλάδα αποχαιρετά έναν μεγάλο Έλληνα.
Τον τελευταίος μιάς σπουδαίας γενιάς.
Τον τελευταίο παρτιζάνο της Ευρώπης.
Το Μανώλη Γλέζο.
Ο Μανώλης, σε ηλικία 19 ετών, τη νύχτα, της 30ης προς 31η Μαίου 1941, κατέβασε και κατέστρεψε, μαζί με το Λάκη Σάντα, τη ναζιστική σημαία που κυμάτιζε στο βράχο της Ακρόπολης.
Η κατεχόμενη Ελλάδα και η Ευρώπη πλημμύρισαν φώς ελευθερίας. Το μήνυμα της νεανικής «αποκοτιάς» ήταν σαφές. Η αντίσταση είναι εδώ. Η ελευθερία θα νικήσει.
Γι` αυτή του την πράξη ο Σαρλ ντε Γκωλ χαρακτήρισε το Γλέζο, ως τον «πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης».
Ο Μανώλης ήταν ανθρώπινος:
«Η πιο έντονη ανάμνηση της ζωής μου, είναι η μάνα μου. Με ρωτάνε διαρκώς για τη σημαία. Εγώ όμως, ακόμα κι από την ιστορία της σημαίας, θυμάμαι τη μάνα μου» και «Στις παραμονές των εκτελέσεων, στις παραμονές από κάθε μάχη μαζευόμαστε και κουβεντιάζαμε και λέγαμε “εάν εσύ ζεις μην με ξεχάσεις”, “εάν εσένα δεν σε βρει το βόλι όταν συναντάς ανθρώπους στο δρόμο, θα λες καλημέρα και από εμένα, και όταν πίνεις κρασί θα πίνεις κρασί και από εμένα, και όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων θα τον ακούς και για μένα, και όταν ακούς τον άνεμο να περνάει μέσα από τα φύλλα, όταν ακούς το θρόισμα των φύλλων, θα το ακούς και για μένα, και όταν χορεύεις θα χορεύεις και για μένα”.»
Ο Μανώλης σφράγισε την εποχή του. Ήταν παρών με τη δράση και το λόγο του σε όλες τις περιόδους της πρόσφατης ιστορίας μας. Κατοχή και Αντίσταση, μετεμφυλιακή και δικτατορική περίοδος, μεταπολίτευση.
Ανέπτυξε πλούσια αντιστασιακή, πατριωτική, δημοκρατική, κοινωνική, φιλειρηνική δράση. Αγωνίστηκε για ισότητα και δικαιοσύνη. Γνώρισε κυνηγητά, συλλήψεις, φυλακίσεις, καταδίκες, βασανιστήρια. Δεν λύγισε. Παρέμεινε ανυπότακτος. Ελληνικές και διεθνείς κινητοποιήσεις πολλές φορές τον έσωσαν.
Υπηρέτησε αρχές και αξίες, με πάθος, συνέπεια και ήθος. Ήταν αρκετά πλατύς και ελεύθερος για να χωρέσει σε στεγανά. Πίστευε στην άμεση δημοκρατία και υπηρέτησε την αυτοδιοίκηση, με τέτοιες αρχές, ως πρόεδρος στην κοινότητα Απειράνθου. Υπήρξε ο ορισμός του ενεργού πολίτη, φορέας του αντιστασιακού ήθους του ελληνισμού, σύμβολο αιώνιο του αντιστασιακού πνεύματος.
Με τους αγώνες και το ήθος του πέρασε τα όρια της αριστεράς, κέρδισε τον πανελλήνιο σεβασμό, αναδείχθηκε σε συνείδηση του μαχόμενου έθνους.
Ανέδειξε το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων και επανορθώσεων και αγωνίστηκε γι` αυτό.
Ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος του «Εθνικού συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα».
Εμπνευστής, ιδρυτικό μέλος και συμπαραστάτης του «Δικτύου μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδας, περιόδου 1940 -1945 “ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ”».
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Δικτύου με Ψήφισμά του αποφάσισε: «Στις Μαρτυρικές Πόλεις και Χωριά της πατρίδας μας, ως ελάχιστη απόδοση τιμής, μεσίστιες θα κυματίζουν οι σημαίες στα δημοτικά και κοινοτικά καταστήματα την Τετάρτη, 1η Απριλίου 2020, ημέρα τέλεσης της εξόδιου ακολουθίας. Με την άρση των απαγορεύσεων το Διοικητικό Συμβούλιο του Δικτύου θα αποφασίσει περισσότερα για τον ΕΛΛΗΝΑ της αντίστασης, του πολιτισμού, της αυτοδιοίκησης, της δημοκρατίας.»
Το Μανώλη τον πρωτογνώρισα ως φοιτητής το 1985. Από το 1996, μέσω του αείμνηστου Βαρδή Βαρδινογιάννη και της Ε.Δ.Ι.Α. 1940-1974, πορεύτηκα μαζί του σε πολλά. Στην ιδρυτική συνέλευση του δικτύου μαρτυρικών πόλεων και χωριών, το Μάιο του 2000 στα Καλάβρυτα, μαζί με τον τότε πρόεδρο του Τ.Σ. Αετού Δημήτρη Θεοχαράκη, αλλά και στην καταστατική συνέλευση το Δεκέμβριο του 2000.
Τον υποδέχτηκα ως δήμαρχος Αετού, καθώς τίμησε με την παρουσία του και μίλησε σε εκδήλωση μνήμης στο μαρτυρικό Αετό το 2007. Ήταν παρών στην παρουσίαση του Λευκώματος του Δικτύου για τα Ολοκαυτώματα το 2010. Συχνές οι συναντήσεις μετά το 2010, για πολλά θέματα και κυρίως για το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων και επανορθώσεων.
Ο Μανώλης Γλέζος παραμένει φωτεινό παράδειγμα για τους νέους και τις νέες.
Με σεβασμό και ευγνωμοσύνη το έθνος τον αποχαιρετά.
Μανώλη, καλό σου ταξίδι.
«Τ’ όνομά σου τώρα είναι δαυλός αναμμένος,…»!
