Ο γάμος την παλιά εκείνη εποχή στο χωριό, ήταν ένα σημαντικό γεγονός, ένα ορόσημο στη ζωή δύο ανθρώπων, που ενδεχόμενο ήταν και να μη γνωρίζονται και ακόμη να μην είχαν ιδωθεί. Αυτό οφειλόταν στο γεγονός, ότι οι περισσότεροι γάμοι γίνονταν από προξενιό.
Το σημαντικό αυτό γεγονός το ζούσαν έντονα, όχι μονάχα οι μελλόνυμφοι και το συγγενικό τους περιβάλλον, αλλά και η τοπική κοινωνία. Ακόμη κι εκείνοι που δεν ήταν καλεσμένοι πήγαιναν στην εκκλησία για να παρακολουθήσουν το μυστήριο.
Το πρώτο βράδυ του ζευγαριού
Το κρεβάτι, που θα κοιμόταν το ζευγάρι το είχαν ετοιμάσει από την προηγούμενη σε κάποιο γειτονικό σπίτι ή στο σπίτι που είχαν αγοράσει ή κτίσει ο πατέρας του γαμπρού αποκλειστικά για να μείνει το ζευγάρι, αυτό όμως ήταν πολλές φορές όνειρο μιας νυκτός.
Το ζευγάρι μετά την πρώτη επαφή και αφού η νύφη ήταν «εντάξει» δηλαδή «παρθένος», ο γαμπρός άνοιγε το παράθυρο και έριχνε μια τουφεκιά, ανήγγελλε σε όλους ότι η νύφη ήταν παρθένος. «Εντάξει».
Μετά από λίγη ώρα η πεθερά, μάνα του γαμπρού, επισκεπτόταν το ζευγάρι με γλυκά κουφέτα και λουλούδια, τους ράντιζε με ρύζι και τους ευχόταν.
Έπαιρνε το εσώρουχο της νύφης «το πουκάμισο», το έβαζε σε ένα δίσκο ή στην ποδιά της, με πολλά κουφέτα και το έφερνε γύρα στο τραπέζι να ιδούν και να διαπιστώσουν όλοι ότι η νύφη ήταν αγνή. Το γεγονός ενθουσίαζε όλους και έδινε ένταση στο τραγούδι και στο πιοτό, που συνεχιζόταν μέχρι το πρωί.
πηγή: από το βιβλίο “Βρύσες Τριφυλίας” του Αλέκου Σουλιμιώτη
