Η «εκδήλωση διαλόγου για το ελαιόλαδο», που διοργάνωσε την Τετάρτη 19 Ιουνίου η Διεπαγγελματική, ήταν ένα από τα γεγονότα της εβδομάδας. Δεκάδες συμμετέχοντες από όλη την αλυσίδα της ελαιοκομίας παρουσίασαν απόψεις για αυτό που θα μπορούσε να συνθέσει την Εθνική Στρατηγική του προϊόντος.
Έναν χάρτη ελαϊκής πολιτικής που, κατά τη γνώμη μας, εκτός των άλλων, θα πρέπει να απαντά στα εξής:
Πρώτον, εάν η Ελλάδα θα πρέπει να επεκτείνει τον ελαιώνα της, όπως κάνουν πολλές άλλες χώρες, και αν ναι, με ποιoν τρόπο και προς ποια κατεύθυνση.
Δεύτερον, ποια είναι τα σημερινά δεδομένα που αφορούν την ποιότητα του προϊόντος, πώς τα ορίζουμε εμείς, πώς η διεθνής αγορά και οι παίκτες που εισέρχονται και πώς κατανέμονται στα επιμέρους στάδια της αλυσίδας. Όπως αναφέρθηκε, για παράδειγμα, οι φαινόλες που περιέχει το μέσο ελληνικό ελαιόλαδο υπολείπονται κατά 30% αυτών του μέσου ιταλικού και ισπανικού.
Τρίτον, η χύμα διακίνηση παραμένει ιδιαίτερα υψηλή και, εκτός από τα γνωστά ευχολόγια, πρέπει να βρεθούν τρόποι ουσιαστικής ενίσχυσης της θέσης του τυποποιημένου προϊόντος στην αγορά, καθώς και της αύξησης της αξίας που προσθέτει η βιομηχανία σε αυτό.
Τέταρτον, οι τιμές που λαμβάνει ο ελαιοπαραγωγός είναι από τις χαμηλότερες της ΕΕ, γεγονός που συχνά υπονομεύει τις προοπτικές του κλάδου. Η δημιουργία βιώσιμων, ισχυρών, συλλογικών επιχειρηματικών σχημάτων των αγροτών θα συγκεντρώσει την παραγωγή και θα ενδυναμώσει τη θέση του.
Πέμπτον, μια καλλιέργεια εξ ορισμού ήπια συνεχώς μεταβάλλεται. Φαινόμενα μη ορθολογικών καλλιεργητικών πρακτικών πρέπει να αντιμετωπιστούν πριν επεκταθούν.
Τέλος, όπως αναφέρθηκε από όλες τις πλευρές και κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, η γνώση, η εμπειρογνωμοσύνη, η τεχνολογία και οι ψηφιακές εφαρμογές πρέπει να αγκαλιάσουν όλη την παραγωγική αλυσίδα, από τον αγρό και το ελαιοτριβείο έως τη λιανική πώληση του ταυτοποιημένου τελικού προϊόντος.
