ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ: ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΜΑΥΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ
Αγαπητέ κύριε Διευθυντά,
Στις 9 Απριλίου δημοσιεύσατε ένα κείμενο με τον ως άνω τίτλο. Το κείμενο περιέχει βαρειές ιστορικές ανακρίβειες στις οποίες θέλω να απαντήσω πολύ επιγραμματικά, χωρίς να εκμεταλλευτώ τον πολύτιμο χώρο σας.
Aναφέρεται στο κείμενο, ότι η μάχη του Μελιγαλά έγινε «ανάμεσα στον ΕΛΑΣ, αντιστασιακό στρατό του ΕΑΜ και τα δωσιλογικά Τάγματα Ασφαλείας (ΤΑ)». Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ δεν ήσαν αντιστασιακές οργανώσεις, αλλά ταξικές, κομματικές οργανώσεις, εξαρτώμενες από το ΚΚΕ. Τα ονόματά τους περιείχαν καταλλήλως επιλεγμένες λέξεις –Εθνικός, Απελευθερωτικός, Μέτωπο- και έτσι εξαπάτησαν στην αρχή και πολλούς πατριώτες που τις πλαισίωσαν, ενώ δεν είχαν καμία σχέση με την κομμουνιστική ιδεολογία. Στόχος του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, και του ΚΚΕ που είχε τον έλεγχο, δεν ήταν η αντίσταση στους Γερμανούς αλλά η κατάληψη της εξουσίας μετά την αποχώρησή τους. Γι αυτό το Εαμ/ΕΛΑΣ ήταν εναντίον της ύπαρξης των πατριωτικών οργανώσεων που είχαν συγκροτήσει αξιωματικοί του στρατού. Το 1943-44, εστράφησαν με φανατισμό και πάθος εναντίον τους, φονεύοντας πολλούς αξιωματικούς και τους αντάρτες τους. Περισσότερον γνωστή είναι η περίπτωση του Συνταγματάρχη Δημητρίου Ψαρρού, αρχηγού του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων, τον οποίον δολοφόνησαν μαζί με πλέον των 100 ανταρτών του στις 16 Απριλίου 1944. Στην Πελοπόννησο, την ίδια τύχη είχε νωρίτερα, το φθινόπωρο του 1943, η οργάνωση Ελληνικός Στρατός (ΕΣ) και οι επικεφαλής της, ο Ταγματάρχης Χρήστος Καραχάλιος και ο Ίλαρχος Τηλέμαχος Βρεττάκος.
Τα Τάγματα Ασφαλείας δεν δημιουργήθηκαν από τους Γερμανούς, αλλά από την κατοχική κυβέρνηση της Ελλάδος και Έλληνες αξιωματικούς που επέζησαν των επιθέσεων του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Μοναδικός τους σκοπός ήταν να προστατεύσουν τους πατριώτες της Πελοποννήσου και άλλων περιοχών της Νοτίου Ελλάδος από τη βία και την τρομοκρατία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ.Ήσαν αντικομμουνιστικές στρατιωτικές μονάδες, προστάτες όσων είχαν χαρακτηρισθεί «αντιδραστικοί» από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και κινδύνευαν με σφαγή. Η ειρωνία είναι ότι την κατηγορία του «δωσιλογισμού» την κυκλοφορούν οι υποστηρικτές του ΚΚΕ, οι ηγέτες και οι οπαδοί του οποίου ήσαν εκείνοι που έδρασαν τότε δωσιλογικά. Είναι γνωστόν ότι το 1940 – 41, ήσαν εναντίον του ΟΧΙ σε Ιταλούς και Γερμανούς και υπεστήριζαν την παράδοση της Ελλάδος σε Ιταλούς και Γερμανούς, γιατί αυτοί ήσαν τότε σύμμαχοι της Σοβιετικής Ένωσης. Μάλιστα, αυτές ακριβώς τις ημέρες του Απριλίου του 1941, οι ηγέτες και οι οπαδοί του ΚΚΕ καλοδέχονταν τους Γερμανούς και τους Βουλγάρους, ενώ σε κάποιες πόλεις τους έστησαν γιορτινό τραπέζι (π.χ. στην Καβάλα), και σε άλλες βγήκαν στους δρόμους και τους χειροκροτούσαν!
Αναφέρεται στο κείμενο, ότι στον Μελιγαλά «πραγματοποιήθηκαν εκτελέσεις αιχμαλώτων ταγματασφαλιτών και κάποιων αμάχων σε μια κοντινή «πηγάδα».Το πλήθος των εκτελεσθέντων υπολογίζεται σε περίπου 800 με 1100». Τα θύματα της σφαγής μετά τη μάχη ήταν πολύ περισσότερα, πλησιέστερα στα 1700, εκ των οποίων μόνον 754 ήσαν οπλίτες των Ταγμάτων Ασφαλείας. Οι υπόλοιποι ήσαν άμαχοι, περιλαμβανομένων γυναικών, μαθητών, μαθητριών και ολοκλήρων οικογενειών, θύματα οργανωμένης σφαγής η οποία διήρκεσε από τις 15 Σεπτεμβρίου, που τελείωσε η μάχη, μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου!
Η δε εγκληματική τακτική του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ δεν σταμάτησε μετά τον Μελιγαλά, Οι επόμενες σφαγές στην Πελοπόννησο έλαβαν χώρα στους Γαργαλιάνους, την Πύλο και τον Μυστρά, αλλά και στο Κιλκίς και σε άλλά μέρη της Μακεδονίας. Στο αποκορύφωμά τους έφθασαν στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 1944, όταν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με το ΚΚΕ δοκίμασαν να καταλάβουν με τη βία την εξουσία, όπως ήταν από την αρχή ο σκοπός τους.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Με εκτίμηση,
Ιωάννης Κ. Μπουγάς, Στατιστικολόγος, Συγγραφέας