Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα στον ελλαδικό χώρο το «στέµµα» της αγροτικής παραγωγής διατηρούσε η σταφίδα. Στη µεγαλύτερη διάρκεια του 20ου αιώνα τη σκυτάλη παρέλαβε ο καπνός. Στην εποχή µας η ελιά και το ελαιόλαδο, διατηρούν αναµφίβολα την πρωτοκαθεδρία. Η Φέτα, το βαµβάκι και οι ιχθυοκαλλιέργειες ακολουθούν.
Αυτό σηµαίνει ότι σε χρονιές όπως είναι η φετινή που το ελαιόλαδο συναντάει προβλήµατα διάθεσης στη διεθνή αγορά και οι τιµές παραγωγού ακολουθούν καθοδική πορεία, το πρόβληµα µεταφέρεται σε όλο το φάσµα των τοπικών κοινωνιών, αλλά και ευρύτερα στην οικονοµία. Κάποιες πρόχειρες εκτιµήσεις υπολογίζουν την οικονοµική απώλεια -λόγω των καιρικών συνθηκών αλλά και λόγω των συνθηκών αγοράς- από την ελαιοκοµία στην Κρήτη περί τα 100 εκατ. ευρώ. ∆ηλαδή, καταστροφή!
Μια ψυχρή ανάγνωση των σηµερινών δεδοµένων λέει ότι στο ελληνικό ελαιόλαδο, παρά τις ποιοτικές του δυνατότητες, σε χρονιές όπως η φετινή που το ενδιαφέρον των ξένων αγοραστών (µονάδες τυποποίησης από την Ιταλία και την Ισπανία) είναι περιορισµένο, ο κύριος όγκος της εγχώριας παραγωγής δεν έχει καµιά τύχη και είναι επόµενο οι τιµές παραγωγού να βυθίζονται. Κι αυτό γιατί η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει τις ισορροπίες στη διεθνή προσφορά και ζήτηση, είναι εποµένως υποχρεωµένη να ακολουθεί τη γραµµή που χαράζουν οι παγκόσµιοι leaders του κλάδου. Με άλλα λόγια να περιµένει πότε οι Ιταλοί και οι Ισπανοί έµποροι θα διευκολυνθούν να προσθέσουν ένα ευρώ στην τιµή παραγωγού, δηλαδή 3 ευρώ, αντί για 2 ευρώ σήµερα, ώστε να µη γράφει ζηµιά.
Κάποιες πιο δηµιουργικές φωνές πάντως, επικαλούνται την εµπειρία των Ιταλών γειτόνων, υποστηρίζοντας ότι η δυνατότητα συνεργασίας των παραγωγών σε έναν διαφορετικό προσανατολισµό, µπορεί µε τον καιρό να φέρει θεαµατικά αποτελέσµατα. Το παράδειγµα της Τοσκάνης, µέσα από δύο εκδοχές τις οποίες έχει παρουσιάσει το ένθετο περιοδικό «Ελαίας Καρπός» και τις επικαλείται σήµερα στο editorial του, δείχνει το δρόµο. Είναι τα 22 ιστορικά αγροκτήµατα που ένωσαν τις δυνάµεις τους το 1986 µε το Consortium Laudemio, διαθέτοντας το προϊόν τους µέχρι και 50 ευρώ το κιλό.
Είναι και το πολυπληθές Consorzio per la tutela dell’Olio Extravergine di Oliva Toscano IGP που δηµιουργήθηκε το 1997 και έχει καταφέρει ακόµα και σε δύσκολες χρονιές όπως η φετινή να µην πέφτει σε τιµή κάτω από τα 15 ευρώ το κιλό. Λακωνία, Κρήτη και Χαλκιδική θα µπορούσαν µε συλλογική δουλειά να δηµιουργήσουν κοινοπραξίες αυτής της µορφής προσφέροντας λύσεις στους παραγωγούς, πριν «αρπάξουν» τα κτήµατά τους οι Κινέζοι.
Κινέζοι έχουν βάλει στο µάτι ελαιώνες της Πελοποννήσου
Μεγάλες εταιρείες κινεζικών, κατά κύριο λόγο, συµφερόντων προσπαθούν να αγοράσουν µεγάλες εκτάσεις ελαιόδεντρων σε Αργολίδα και Λακωνία, εκµεταλλευόµενες την πτώση της τιµής του ελαιόλαδου, σύµφωνα µε τα όσα ανέφερε η Περιφερειακή Σύµβουλος Πελοποννήσου, Ντίνα Νικολάκου, σε επερώτησή της στο Περιφερειακό Συµβούλιο της περασµένης Τετάρτης.
Η κυρία Νικολάκου ανέφερε µεταξύ άλλων: «Έχω µια πληροφόρηση από Αργολίδα και Λακωνία ότι έχουν εµφανιστεί µεγάλες εταιρείες ξένων κινεζικών και άλλων συµφερόντων που προσπαθούν εκµεταλλευόµενοι την πτώση τη τιµής του ελαιόλαδου να αγοράσουν εκτάσεις ελαιόδεντρων. Υπάρχει κίνδυνος να µην αντέξουν οι παραγωγοί και να ξεπουλήσουν τις περιουσίες τους και ο κλήρος να περάσει σε ξένα χέρια», ανέφερε συγκεκριµένα η κ. Νικολάκου.
Και βέβαια θα τα καταφέρουν καλλίτερα από τους εγχώριους που κάνουν τους Κινέζους… Αυτοί οι ‘Κινέζοι’ κάνουν τις δουλίτσες για πάρτη τους και στην αγροτιά ξαμολανε κουτοπονηριες ….. όπως καταλάβατε τα κινεζακια τα δικά μας είναι οι γνωστοί αυταρχικοί ξερολες τρακτερατζηδες-μάνατζερς που έχουν το θράσος να είναι προέδροι συνεταιρισμών (απαλλαγμένοι πάντοτε με δημοκρατικές διαδικασίες ευθυνών), οι κατακαημενοι λιοτριβιαρηδες και οι λοδοποντικοι έμποροι – τσιράκια των γνωστών πλέον Ιταλικών οικογενειών που έχουν χωρίσει την Μεσσηνία σε περιοχές και παίζουν μπάλα μόνοι τους. Θυμηθείτε πέρσι ήρθε ο Ισπανικός κολοσσός!!!…. Άλλοι και καλά προβλεπέ συνεταιρισμοί εγκλωβίζουν τα μέλη τους με επενδύσεις σε κτίρια και δεξαμενές……… Δώσε κουτοχορτο.