ΕΦΥΓΕ ΕΝΑΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
ένας άνθρωπος της αυτοδιοίκησης
Έφυγε από τη ζωή χθές, Τετάρτη 11/3/2020, ο Γιάννης Γκότσης.
Η εξόδιος ακουλουθία τελείται σήμερα, στις 12 το μεσημέρι, στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου Φιλιατρών.
Η οικογένειά του, τα Φιλιατρά, ο Αετός, η Τριφυλία, η Μεσσηνία, οι άνθρωποι που τον γνώρισαν και τον έζησαν πενθούν.
Ο αείμνηστος Γιάννης γεννήθηκε και έζησε στα Φιλιατρά. Ο πατέρας του καταγόταν από το μαρτυρικό Αετό.
Διετέλεσε δήμαρχος Φιλιατρών για τρείς θητείες, πρόεδρος της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων (Τ.Ε.Δ.Κ.) Μεσσηνίας, πρόεδρος και ψυχή του Μορφωτικού Συλλόγου Φιλιατρών « Ο ΠΥΡΣΟΣ», υποψήφιος βουλευτής.
Ο Γιάννης υπήρξε πολιτικό όν με την Αριστοτελική έννοια του όρου. Πρωτοπόρος και μπροστάρης σε όλους τους πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς αγώνες. Ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ. Ηγετική μορφή και ο «πρώτος μεταξύ ίσων» μιάς ομάδας στελεχών του νομού, 30άρηδων στις αρχές της μεταπολίτευσης, που άφησε το θετικό της αποτύπωμα στην αυτοδιοίκηση αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ισχυρή πολιτική και αυτοδιοικητική προσωπικότητα, χαρακτήρισε την εποχή του και είχε βαρύνοντα λόγο στο νομό.
Στην παμεσσηνιακή απεργία του 1980, ως κύριος ομιλητής στη μεγάλη συγκέντρωση της Καλαμάτας, έθεσε με εμφατικό τρόπο τα μεγάλα αιτήματα του νομού, όπως: την κατασκευή του εθνικού δρόμου Καλαμάτας – Τρίπολης – Κορίνθου, τη δημιουργία Βιομηχανικής Περιοχής (ΒΙ.ΠΕ.), την ένταξη της Μεσσηνίας σε αναπτυξιακή ζώνη με αυξημένα κίνητρα, κ.α..
Ως Δήμαρχος άφησε σημαντικό έργο, άλλαξε το κλίμα και άνοιξε προοπτικές στην πόλη των Φιλιατρών. Σημειακά: Κέντρο Υγείας, 2ο δημοτικό σχολείο, μελέτη αποχέτευσης, επέκταση δικτύων ύδρευσης σε Αγρίλη και Λαγκούβαρδο, ανάπλαση κεντρικής πλατείας Φιλιατρών και πλατείας Αγίου Ανδρέα, μετεγκατάσταση του ασύλου ανιάτων σε νέο κτίριο, διανοίξεις και παρεμβάσεις στην αγροτική οδοποιία, μελέτη για την τουριστική αξιοποίηση της παραλίας και της περιοχής του Στομίου Φιλιατρών, έμφαση στον πολιτισμό.
Ο Γιάννης υπήρξε μια χαρισματική και ισχυρή προσωπικότητα. Είχε το χάρισμα της αμεσότητας και της επικοινωνίας με όλα τα ηλικιακά και μορφωτικά στρώματα. Διέθετε λεπτό και ανεξάντλητο χιούμορ, ήταν πάντοτε ευγενής και ψύχραιμος. Καλλιεργημένος και ευαίσθητος άνθρωπος, με υψηλή αισθητική και αίσθηση του χρέους. Ευφυής, με χειμαρρώδη λόγο και τολμηρή σκέψη. Χαμογελαστός και αισιόδοξος. Ένας ζωντανός άνθρωπος. Ένα δημιουργικό μυαλό με αγάπη για τη ζωή, τη δράση, την προσφορά. Γνώρισε την καθολική αποδοχή.
Τον γνώρισα το 1977-78 ως φροντιστή καθηγητή στην Κυπαρισσία.
Πηγαινορχόμουνα με το τρένο από το Κοπανάκι. Μου έμαθε να μαθαίνω. Εξαιρετικός δάσκαλος. Κάναμε μεγάλες κουβέντες για μεγάλα θέματα. Ήταν η εποχή αλλά και η ηλικία των μεγάλων αναζητήσεων και αφηγήσεων.
Ξόδευε χρόνο μαζί μου. Τον ευχαριστώ γι` αυτό.
Το 1978, 16 χρονών παιδί, μαζί με τους αείμνηστους Γιάννη και Γρηγόρη Πουλόπουλο προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε αυτοδιοικητικό συνδυασμό στο Κοπανάκι. Δεν τα καταφέραμε. Τα καταφέραμε το 1982. Το 1997 παντρεύτηκα τη βαπτιστήρα του.
Ο Γιάννης είδε τα παιδιά του να προκόβουν, γνώρισε νύφες, γαμπρό, εγγόνια.
Έλαβε το αντίδωρο της αγάπης και της αναγνώρισης.
Βίωσε τον έρωτα και έζησε με αγάπη.
Οι άνθρωποι ζουν στη μνήμη. Συνομιλούν μαζί μας, υπάρχουν μέσα μας, μας θυμίζουν τη γήϊνη ύπαρξή μας, μας βοηθούν. Πεθαίνουν αφού πεθάνουν όλοι εκείνοι που τους γνώρισαν και τους θυμούνται.
Γιάννη, Δήμαρχε, Δάσκαλε, Συμπατριώτη, αναπαύσου στη γη των Φιλιατρών.
Στον τόπο που γεννήθηκες και αγάπησες.
Στον τόπο που υπηρέτησες, τίμησες και τιμήθηκες.
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι στην πλατεία Κοπανακίου. Τέλος Σεπτέμβρη 2010. Στη μέση ο αείμνηστος Γιάννης. Δεξιά ο στενός του φίλος και συνεργάτης Νίκος Αντωναρόπουλος και αριστερά ο τότε δήμαρχος Αετού Δημήτρης Δριμής.
