Πάμε στην Βυτίνα λοιπόν…
Οικισμός… Επανάσταση!
Πριν φτάσουμε στο θελκτικό τώρα, αξίζει μια αναδρομή στο ιστορικό τότε: η Βυτίνα, που είναι χτισμένη στο όρος Μαίναλο σε υψόμετρο 1.033 μέτρων, υπήρξε μια περιοχή που πρωτοστάτησε στην Επανάσταση του 1821, όπως και σύσσωμη η Γορτυνία.
Λόγω της παρουσίας ισχυρών οικογενειών όπως των Κολοκοτρωναίων, Πλαπουταίων και Δεληγιανναίων, το ορεινό χωριό της Πελοποννήσου ήταν ένα από τα πιο ενεργά στον αγώνα της απελευθέρωσης, παίζοντας σημαντικότατο ρόλο στην τελική έκβαση.
Πιο συγκεκριμένα -και σύμφωνα με τα όσα αναφέρουν οι ιστορικές πηγές- η Βυτίνα τροφοδοτούσε με ψωμί το στρατό και αναλάμβανε την περίθαλψη όσων τραυματίζονταν, ενώ ήταν και ο τόπος καταγωγής πολλών οπλαρχηγών και αγωνιστών.
Είναι χαρακτηριστικό πως λόγω της ενεργούς δράσης που είχε πυρπολήθηκε επτά φορές κατά το διάστημα 1825-1826 από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ.
Πετρόχτιστα σπίτια, δεντροσκέπαστα δρομάκια, μαύρο μάρμαρο
Ένα χωριό γαλήνιο. Φιλόξενο. Κατάφυτο. Αυτή θα μπορούσε να είναι μια εξαιρετικά σύντομη περιγραφή της Βυτίνας, όμως θα ήταν ελλιπής. Βλέπετε, λείπει το πιο σημαντικό επίθετο: το πανέμορφο.
Ο παραδοσιακός οικισμός έχει να προσφέρει στον επισκέπτη μια σειρά από σπάνια κάδρα που χαράσσονται στη μνήμη με ανεξάλειπτο μελάνι και θα τον συντροφεύουν για πολύ καιρό μετά την αναχώρησή του από το συγκεκριμένο μέρος.
Πρώτα-πρώτα το βλέμμα μαγεύουν τα παραδοσιακά πετρόχτιστα σπίτια που «απλώνονται» σε όλο το μήκος του χωριού, ενώ τα δεντροσκέπαστα δρομάκια και τα εξέχουσας αισθητικής στενά της συμπληρώνουν αρμονικά την εικόνα. Φυσικά, όταν μιλάμε για σπίτια και αρχοντικά, οφείλουμε να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στο σήμα-κατατεθέν της Βυτίνας: το ντόπιο μαύρο μάρμαρο με το οποίο είναι κατασκευασμένες πολλές οικίες, που μόνο εκεί συναντά κανείς.
Στην κεντρική πλατεία του οικισμού δεσπόζει ο μητροπολιτικός Ναός του Αγίου Τρύφωνα (που είναι και ο πολιούχος και προστάτης της Βυτίνας), ο οποίος έχει χτιστεί το 1846 πάνω στα ερείπια μιας παλαιότερης εκκλησίας.
Στην πλατεία συναντά κανείς και τον ανδριάντα του Μαθιού Πόταγα, φιλοτεχνημένο από την αδελφή του 17χρονου μαθητή, που εκτελέσθηκε από τους Γερμανούς τον Μάιο του 1941, επειδή προσπάθησε να τους εμποδίσει να μπουν στον οικισμό.
Πέραν αυτών, αξίζει φυσικά μια επίσκεψη (μιλάμε πάντα για συνθήκες κανονικότητας, όχι εν μέσω πανδημίας…) στη Βιβλιοθήκη με τα κειμήλια από τον 17ο αιώνα που χτίστηκε στην παλαιά Σχολή Κορασίδων, το Πανταζοπούλειο Πνευματικό Κέντρο.
Φυσικά, στο κέντρο του χωριού μπορεί κάποιος να φάει και να πιει ό,τι τραβάει η (αχαλίνωτη τον χειμώνα, είναι η αλήθεια) όρεξή του, καθώς υπάρχει πληθώρα από καφενέδες και παραδοσιακά εστιατόρια.
Ατελείωτοι περίπατοι, δράση και ο Δρόμος της Αγάπης
Όπως κάθε ορεινός προορισμός που σέβεται, έστω και στοιχειωδώς, τον εαυτό του, η Βυτίνα αποτελεί ένα από τα καλύτερα μέρη για πολύωρους περίπατους μέσα στη φύση.
Ωστόσο, για τις πιο… ανήσυχες ψυχές, οι δραστηριότητες δεν περιορίζονται μόνο σε «απλές» βόλτες στο δάσος- όχι.
Πεζοπορία, ράφτινγκ, καγιάκ, σκι, σνόουμπορντ (λόγω του χιονοδρομικού κέντρου που υπάρχει στο οροπέδιο της Οστρακίνας) βρίσκονται στο καθημερινό και πλούσιο αθλητικό μενού για όποιον το λέει η καρδούλα του και δε θέλει απλά να «λιώνει», σε μη αναστρέψιμο βαθμό, στις εξορμήσεις του.
Τέλος, θα ήταν τεράστια παράλειψη αν αφήναμε απέξω τον διάσημο «Δρόμο της Αγάπης»: σε μια έκταση 40 περίπου στρεμμάτων στο δασάκι του χωριού απλώνεται ο συγκεκριμένος δρόμος (σύμφωνα με την παράδοση εκεί γινόταν παλιά το «νυφοπάζαρο» της ευρύτερης περιοχής), ο οποίος, όπως μαρτυρά και το όνομά του, καλεί τους ερωτευμένους να πιάσουν από το χέρι τον ρομαντισμό και να πορευτούν μαζί του σε μια αξέχαστη περιπέτεια.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, λοιπόν, απ’ όλα τα παραπάνω, ο χαρακτηρισμός της Βυτίνας ως «Το στολίδι του Μαινάλου» είναι πέρα για πέρα ταιριαστός.
