Αν δοκιμάσετε να περπατήσετε πάνω στο πεζοδρόμιο στην πόλη των Γαργαλιάνων, όπου υπάρχει, αυτό είναι πρακτικά αδύνατον έως ακατόρθωτο και πολύ γρήγορα θα διαπιστώσετε ότι σε πολλά σημεία έχει στην πράξη καταργηθεί κάθε έννοια πεζοδρομίου, τουλάχιστον όπως ορίζεται στα λεξικά ή στον Κ.Ο.Κ
Πεζοδρόμιο : ‘’το δια τους πεζούς υψηλότερο μέρος εκατέρωθεν του δρόμου’’ ή ‘’ο χώρος στις πόλεις που ορίζεται για να περπατάνε οι πεζοί’’
Αυτή όμως η ερμηνεία της λέξης ‘’πεζοδρόμιο’’ δεν η μοναδική και δεν είναι η επικρατέστερη, όσον αφορά τα πεζοδρόμια της πόλης μας. Στην πράξη υπάρχουν πολλές και τελείως διαφορετικές < ερμηνείες>
Ας δούμε τις <διαφορετικές απόψεις ή ερμηνείες> περί πεζοδρομίου ή και πεζόδρομου για την πόλη των Γαργαλιάνων:
- Το πεζοδρόμιο και ο πεζόδρομος είναι χώρος παρκαρίσματος αυτοκινήτων και μηχανών. Τα μηχανάκια μπορούν να παρκάρουν και κάθετα στα πεζοδρόμια ή να κλείνουν με τη βοήθεια των αυτοκινήτων κάθε πρόσβαση σε πεζοδρόμιο ή πεζόδρομο
- Είναι επίσης χώρος για ζαρντινιέρες ή κολονάκια ή τραπεζοκαθίσματα ή για αποθήκευση διαφόρων πραγμάτων(τραπέζια, καρέκλες, τελάρα κλπ)
- Είναι επίσης χώρος επέκτασης των μαγαζιών ή και χώρος έκθεσης των προϊόντων τους {ο κατάλογος μακρύς}
- Είναι επίσης χώρος όπου ο καθένας αφήνει ό,τι άχρηστο έχει στο σπίτι του ή συσσωρεύονται τα σκουπίδια της γειτονιάς
Στις < ερμηνείες > αυτές περί του τι είναι ‘’πεζοδρόμιο’’ θα μπορούσε κάποιος ή κάποια να προσθέσει και άλλες από την περιδιάβασή του/της στην πόλη και ειδικότερα στο κέντρο της ή γύρω από αυτό. Θα διαπιστώσει πολύ γρήγορα ότι οι μόνοι που δεν έχουν δικαίωμα στη χρήση του πεζοδρομίου είναι οι πεζοί. Να σημειώσουμε ότι διεθνείς οργανισμοί ορίζουν το ελεύθερο πλάτος διέλευσης του πεζοδρομίου σε τουλάχιστον 1,80μ.
Αν όμως η αδυναμία χρησιμοποίησης του πεζοδρομίου εμποδίζει τους πολίτες να κυκλοφορήσουν με άνεση και ασφάλεια σε αυτήν την πόλη, σκεφτείτε τι γίνεται και τι δυσκολίες αντιμετωπίζουν οι ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες. Σκεφτείτε τους ηλικιωμένους ( πρόσφατα είχαμε ατύχημα στην πλατεία), τις μητέρες με καροτσάκια και μικρά παιδιά, τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Η πολιτική αδιαφορία των δημοτικών αρχών και των τοπικών συμβουλίων για την ασφαλή κίνηση των πεζών, δείχνει όπως και στα άλλα σοβαρά θέματα που απασχολούν την πόλη, το ενδιαφέρον τους για την ποιότητα ζωής των πολιτών. Πρέπει να καταλάβουν όλοι οι υπεύθυνοι ότι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να ζουν και να κινούνται από και προς, το κέντρο της πόλης, τους δημόσιους χώρους, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα σχολεία, με ασφάλεια και άνεση, όπως επίσης ότι τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, έχουν δικαίωμα να ζουν σε μια πόλη που τους εξασφαλίζει την κοινωνικοποίησή τους, τους προσφέρει ασφάλεια μετακινήσεων και δεν επιδεινώνει τις αδυναμίες τους. Το δικαίωμα των πολιτών στην ασφαλή και άνετη κίνησή τους είναι κατοχυρωμένο από την << Χάρτα για τα Δικαιώματα των Πεζών>> που εγκρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 1988. Στην Ελλάδα βέβαια του 2020 αυτά είναι ψιλά γράμματα, οπότε εναπόκειται στους πολίτες να διεκδικήσουν την βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους και την ασφαλή μετακίνησή τους.
Γιάννης Σ. Γκόνης