Οι αρχαίοι Έλληνες μπορεί να σεβόταν την ατομικότητα αλλά ήταν και λάτρεις της ομαδικότητας καθώς γνωρίζανε ότι ενωμένοι μπορούν να πετύχουν περισσότερα, κάτι που φαινόταν και από τα διάσημα ρητά που έχουν φτάσει μέχρι τις μέρες μας όπως το “η ισχύς εν τη ενώσει”.
Όμως κατά κύριο λόγο ήταν μια καθημερινή ανάγκη που τους ήταν αδιανόητο να την κάνουν μόνοι και αυτή ήταν το φαγητό. Σύφωνα με το βιβλίο στα «Μαγειρεία των αρχαίων» της δημοσιογράφου Μαρίας Θερμού για τους αρχαίους Έλληνες το “να φάει κανείς μόνος του, δεν σημαίνει ότι γευματίζει, αλλά ότι γεμίζει το στομάχι του σαν τα ζώα”, όπως έλεγε κατηγορηματικά ο Πλούταρχος.
Το συμπόσιο διαδραμάτιζε έναν πολύ σπουδαίο όλο στη ζωή των αρχαίων Ελλήνων και ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα γεύμα. Ήταν μια τελετουργία όπου μέσα από συζητήσεις, παιχνίδια, μουσική, θέατρο και χορό σφυρηλατούσαν φιλίες,συνεργασίες απαραίτητες συμμαχίες μια διαδικασία πέρα του φαγητού που είχε μια εξαιρετικά σημαντική κοινωνική διάσταση.
Το συμπόσιον (λέξη που σημαίνει «συνάθροιση ανθρώπων που πίνουν») αποτελούσε έναν από τους πιο αγαπημένους τρόπους διασκέδασης των Ελλήνων. Περιελάμβανε δύο στάδια: το πρώτο μέρος ήταν αφιερωμένο στο φαγητό, που σε γενικές γραμμές ήταν λιτό, ενώ το δεύτερο στην κατανάλωση ποτού.
Στην πραγματικότητα, οι αρχαίοι έπιναν κρασί και μαζί με το γεύμα, ενώ τα διάφορα ποτά συνοδεύονταν από μεζέδες (τραγήματα): κάστανα, κουκιά, ψημένοι κόκκοι σίτου ή ακόμη γλυκίσματα από μέλι, που είχαν ως στόχο την απορρόφηση του οινοπνεύματος ώστε να επιμηκυνθεί ο χρόνος της συνάθροισης.
Το συμπόσιο ως πρακτική εισήγαγε κι ένα πραγματικό λογοτεχνικό ρεύμα: το «Συμπόσιον» του Πλάτωνα, το ομώνυμο έργο του Ξενοφώντα, «Το Συμπόσιον των Επτά Σοφών» του Πλουτάρχου και οι «Δειπνοσοφισταί» του Αθήναιου αποτελούν χαρακτηριστικά έργα.