Τοπικά Νέα

Τριφυλία: Τιμήθηκε η επέτειος της μάχης των 7 Λαπαίων [εικόνες]

Η επέτειος της Μάχης των 7 Λαπαίων, στις 22 Απριλίου 1827, τιμήθηκε σήμερα Παρασκευή 7 Μαΐου στο Άνω Λάπι της Δημοτικής Ενότητας Αετού του Δήμου Τριφυλίας με λιτές, λόγω της πανδημίας, θρησκευτικές τελετές και εκδηλώσεις, ώστε να παραμείνει ζωντανή η εθνική και τοπική ιστορική μνήμη και, παράλληλα, να αποδοθούν τιμές στους νεκρούς ήρωες που θυσιάστηκαν για την πατρίδα.

Στην μάχη αυτή 7  γενναία μαχόμενοι Λαπαίοι (Μήτζας, Τζανέτος, Μπούρας, Πανοστάθης ή Πανούσης, Δήκος, Στέργιος, Ματζώρης) θυσιάστηκαν πολεμώντας μόνοι τους απέναντι στη στρατιά του Ιμπραήμ, προκειμένου να δώσουν χρόνο στους υπόλοιπους συγχωριανούς τους να εγκαταλείψουν το χωριό και να σωθούν, πράγμα το οποίο κατάφεραν.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με τη θεία λειτουργία στον Ιερό Ναό της Παναγίας στο Άνω Λάπι, ενώ στη συνέχεια τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση στο σημείο της μάχης, στη θέση «Κουρόρα», όπου βρίσκεται το μνημείο.

Στεφάνια κατέθεσαν, εκ μέρους του Δήμου Τριφυλίας, ο Αντιδήμαρχος κ. Αλέκος Κουτρουμπής, ο πρόεδρος του Συμβουλίου Κοινότητας Κοπανακίου, Γρηγόρης Παπαδόπουλος, ο πρόεδρος Ριζοχωριτών κ. Γιώργος Λεντζέρης και εκ μέρους της οργανωτικής επιτροπής για τις εκδηλώσεις εορτασμού των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 του Δήμου Τριφυλίας (και εκπρόσωπος του Συλλόγου Καλλιπάτειρα) η κα Ευανθία Παπαγεωργίου.

Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε η κα Άννα Κωστοπουλου, εξειδικευμένη Επικοινωνιολόγος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Curtin & Harvard University.

Ολόκληρος ο πανηγυρικός:

Αιδεσίμότατε,

 Κύριε Αντιδήμαρχε,

Κύριε Αντιδήμαρχε,

Αγαπητοί μου συντοπίτες,

Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε να πω δυο λόγια εγώ για αυτή τη μάχη.

Η επιμνημόσυνη αυτή δέηση πραγματοποιείται στον απόηχο εορτασμού των 200 χρόνων από την έναρξη της Εθνικής μας Επανάστασης το 1821 και είναι ένα ακόμα φωτεινό παράδειγμα προσφοράς της ιδιαίτερης πατρίδας μας.

Η μάχη των 7 Λαπαίων και η έκβασή της δεν είναι  ούτε τυχαία ούτε αποσπασματική. Είναι φυσικό επόμενο του υψηλού πατριωτικού φρονήματος και της μαχητικότητας των κατοίκων της περιοχής κατά την Τουρκοκρατία αλλά και κατά την Επανάσταση.

Η Λαϊκή Μούσα απεικονίζοντας τρόπον τινά την πραγματικότητα της εποχής αναφέρει ότι :

«Το Ψάρι και το Σουλιμά, το Κούβελα, το Λάπι και όλα τα Ντρέδικα χωριά στης Αρκαδιάς  τη χώρα, χαράτσι δεν πληρώνουνε, Τούρκο δεν προσκυνάνε».

Αν και δεν έτυχε της δέουσας προβολής όπως άλλες περιοχές της Ελλάδας, θα πρέπει να είμαστε πολύ υπερήφανοι διότι το σύμπλεγμα των Σουλιμοχωρίων-μεταξύ αυτών και το χωριό Λάπι- παρέμενε αδούλωτο και γι’ αυτόν τον λόγο αποτέλεσε στόχο του Ιμπραήμ Πασά.

Εστιάζοντας στο γεγονός της εν λόγω Μάχης, θα ήθελα να αναφερθώ στην προσπάθεια του Ιμπραήμ να κάμψει το ήθος  των πολεμιστών της περιοχής υποσχόμενος σε επιστολή του  (στις 6 Απριλίου 1827 ) αξιώματα και χρήματα. Προφανώς βασίστηκε σε ανακριβείς  πληροφορίες για τους Ντρέδες και τους κατοίκους της περιοχής. Έτσι κατέληξε να λάβει την απάντηση του Αθανασίου Γρηγοριάδη, η οποία αξίζει να διαβάζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι εμπεδώσεως της, για να μην ξεχνάμε πως απαντάνε εκείνοι που αγαπούν και τιμούν το χώμα στο οποίο γεννήθηκαν και πατάνε, τους προγόνους τους και την Ιστορία τους :

«Αρχιστράτηγε  Ιμβραήμ  Πασά,

Ελάβομεν την επιστολήν σου και σου αποκρινόμεθα ότι περιφρονούμεν τας περί υποταγής προτάσεις σου, διότι κι εγώ και οι λοιποί συμπατριώται μου έχομεν απόφασιν ορκισθέντες να ελευθερώσωμεν την κινδυνεύουσαν πατρίδα μας δια πάσης θυσίας. Λοιπόν θα κάμης καλά να αποσυρθής από τον Μωριά, επειδή ματαίως κοπιάζεις. ‘Aκουσον όλα αυτά που σου γράφομεν σήμερον και μη επιμένης διότι και ημείς όλοι θα επιμείνωμεν περισσότερον, και η ζημία θα είναι εναντίον σου. Λοιπόν σε περιμένομεν προθύμως δια να πολεμήσωμεν και να μάθης και πάλιν τι είναι Αρκαδίων τουφέκι.»

Από του εν τη κώμη Λάπι γενικού στρατοπεδαρχείου των Αρκαδίων

16 Απρίλιου 1827
Ο γενικός στρατιωτικός Αρχηγός
Αθανάσιος Γρηγοριάδης
Οι υπαρχηγοί Δ. Παπατσώρης, Δ. Παπαθεοδώρου, Γεώργ. Γρηγοριάδης, Αδάμ Παπατσώρης
Αναγν. Παπατσώρης, Γεώργιος Συρράκος καιΓεώργιος Γκότζης

Ενδεικτικά αναφέρω ότι οι δυνάμεις στην περιοχή του Ιμπραήμ Πασά ανέρχονταν σε: 15.000 πεζούς Αιγυπτίους, 2.000 Αλβανούς, 150 Μαμελούκους και 25 ορεινά τηλεβόλα.

Σε αυτά τα λίγα λεπτά φέτος θα ήθελα να εστιάσω στα ψυχικά χαρίσματα των ανθρώπων που τιμούμε σήμερα εδώ.
Σας παραθέτω όμως εν τάχει τι συνέβη για να καταλάβουμε όλοι τι ακριβώς έκαναν αυτοί οι άνθρωποι.

Οι μάχες που εδόθησαν ουσιαστικά ήταν 2.
Με την είδηση της έλευσης του Ιμπραήμ οι άρρενες κάτοικοι του χωριού, συνολικά 45, αποφάσισαν να θυσιαστούν για να δώσουν το χρόνο στα γυναικόπαιδα να διαφύγουν. Η μάχη θα γινόταν στο εξωκκλήσι του Αγίου Αθανασίου όμως αποφάσισαν να διώξουν για να σωθούν τους κάτωθι 7: τους δυο γέροντες Δήκο και Μαντζώρη αλλά και 5 νέους ηλικίας 20-25 ετών τους Μίντζα, Μπούρο, Στέργιο, Τζανέτο και Πανοστάθη.

Ξεκίνησε η μάχη στον Άγιο Αθανάσιο και συνεχιζόταν για ώρες με μεγάλες απώλειες για τον Ιμπραήμ που παρακολουθούσε από τον Αη- Γιάννη. Έδωσε σε στρατιώτες του εντολή να κινηθούν προς τα βράχια της Κρώρας (Κουρόρας) και να πάνε προς τον Άγιο Αθανάσιο αλλά τους κατάλαβαν οι 7 Λαππαίοι και αντί να φύγουν για να σωθούν, ανέβηκαν πιο ψηλά και από εκεί ξεκίνησε η δική τους μάχη με βέβαιη πορεία προς τον θάνατο.
Βλέποντας την νέα μάχη ο Ιμπραημ με επίσης μεγάλες απώλειες αναλογικά, διέταξε ένα τμήμα που ερχόταν από την πίσω πλευρά (της Ολυμπίας) να κινηθούν προς την κορυφή της Κουρόρας. Κάποια στιγμή τους περικύκλωσαν και τότε ξεκίνησαν να αμύνονται με τα σπαθιά μόνο εως ότου δεν γλύτωσε κανείς.

Σύμφωνα με το βιβλίο του τ. Νομάρχη «Η Τριφυλία» του κ. Κοσμά Αντωνόπουλου :

Α) Ο Δήκος χτυπήθηκε στο κούτελο από βόλι αλλά του έδεσαν την πληγή με ασφάκα και συνέχισε να πολεμά μεχρι που το δεύτερο τον αποτελείωσε.

Β) Ο δε Μίντζας μαχόμενος έμεινε τελευταίος, έσπασε το σπαθί του και έπεσε από το βράχο παρασύροντας όσους μπορούσε. Αλλά δεν πέθανε. Τον παρέλαβαν οι Τουρκοαιγυπτιοι του έβγαλαν τα μάτια του έκοψαν αυτιά και γλώσσα και τον βασάνισαν μέχρι θανάτου.

Τόσο ήταν το μεγαλείο της ψυχής αυτού του νέου ανθρώπου αλλά και των υπολοίπων. Δεν έτρεξαν να σωθούν, δεν λιγοψύχησαν και δεν εγκατέλειψαν τους συγχωριανούς τους.

Οι 7 Λαππαίοι ήταν άνθρωποι μεγαλωμένοι με υψηλό το αίσθημα της τιμής, με αξίες και ιδανικά όπως οι πλειονότητα των κατοίκων αυτής της περιοχής.

Πέραν από μια επιμνημόσυνη δέηση (που είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε) οφείλουμε να τους τιμούμε στην καθημερινότητα μας με τις επιλογές μας και με τις πράξεις μας που θα πρέπει να έχουν γνώμονα το κοινό καλό, την πρόοδο και το συμφέρον της Πατρίδας από όποια θέση και αν βρισκόμαστε.

Δεν θα πρέπει ποτέ άλλωστε να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα μας είναι σπαρμένη από ανθρώπους που θυσιάστηκαν για την πατρίδα χωρίς να υπολογίσουν νιάτα, γηρατειά, παιδιά, οικογένεια, ζωή.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επαναλάβω ότι μόνο περηφάνια μπορούμε να νιώθουμε που καταγόμαστε από αυτά τα αδούλωτα χωριά της Μεσσηνίας, της Ελλάδας!
Τη λέξη «αδούλωτος» ας την χαράξουμε βαθιά στη ψυχή μας και στη συνείδησή μας γιατί είναι επιλογή και στάση ζωής!

Ζήτω η 22η Απριλιου 1827! Ζήτω η Ελλάς! Πάντα αδούλωτοι!

Αιωνία τους η μνήμη!

Σας ευχαριστώ

Σχετικά Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Back to top button