Από τα «Τετράδια Ιστορίας» του Παναγιώτη Α. Κατσίβελα , ιατρού .
Σκοπός των «Τετραδίων Ιστορίας» είναι να κρατήσουν στην μνήμη των ανθρώπων ζωντανά τα γεγονότα, που συνέβησαν στην περιοχή των Γαργαλιάνων , όπως να αναδείξουν την παρουσία ανθρώπων που διακρίθηκαν στην ζωή τους και άφησαν χαραγμένο το στίγμα τους, στην ιστορία τους Γένους μας . Ένας τέτοιιος υπήρξε ο Ευάγγελος Γαλάνης , για τον οποίο μάλλον χρειάζεται ένα ολόκληρο σύγγραμμα για να αποδοθεί το έργο του , γι’ αυτό ας μου συγχωρέσει ο αναγνώστης τον πλατειασμό αυτού του δημοσιεύματος .
Ο κυρός Ευάγγελος Γαλάνης , επίσκοπος Πέργης μιλάει για την καταγωγή του στην εκπομπή «Αρχονταρίκι» της ΕΡΤ στις 30 Μαΐου 2012 που μπορεί να ακούσει και να δει ο αναγνώστης στο 4΄στην κάτωθι σύνδεση :
https://www.youtube.com/watch?v=2NaNWbFaIdg
«…Η μητέρα μου ήταν από τους Γαργαλιάνους …»
Ο Ευάγγελος Γαλάνης μιλάει για την καταγωγή του .
Ο Ευάγγελος Γαλάνης στο έργο του « Εκ Φαναρίου …Τα ποιητικά , εκδόσεις Μίλητος , σελ. 264 και 265 γράφει για την οικογένειά του , την μάννα του και την αδελφή του .
Οι παπαδιές μου
Η μάννα μου και η αδελφή μου
Στην εκκλησία
που πήγαινε η μάννα μου η Πηνελόπη
Καθόταν στο δικό της στασίδι
Μεσ’ στο Σωλέα , στα αριστερά ,
Γιατ’ ήταν κι η παπαδιά .
Είχε θεόραμα στο φως της
Η «γιαγιά» όπως την λέγαμε ,
Από του πατέρα της και του άνδρα της τη χάρη
Και των παιδιών της τη ρασοφοριά
κι’ αυτών χάρη στη Χάρη .
Η κόρη της , η παπαδιά , η Άννα
δεν έγινε γιαγιά μα λάτρεψε
τόσο πολύ την Παναγιά
πούγινε για τα καλά η δούλη και η εγγονιά Της .
Χίλιες οι εικόνες και τα επωνύμια
στους τοίχους , την καρδιά και τα χαρτιά
στολίζουν τη ζωή της σαν λαμπιόνια
τόσο , που δεν της αποφαίνεται
που έμεινε χωρίς εγγόνια.
Στην αδελφή μου Άννα
Σε ώρα αχνού δειλινού
και χορτάτος απ’ του ουρανού
το μάννα ,
φωτίζω με του νου
και της καρδιάς την λάμψη , τη δεύτερή μου
μάννα ,
μα κι αδελφή μου σεβαστή ,
την Άννα για της χριστιανικής ψυχής της
το συνταίριασμα με το δικό μου θάμπωμα ,
στης ζωής μας τον πέρασμα .
Από τα Ομόστολα στη Συλλογή «Εκ Φαναρίου …Τα Ποιητικά» , εκδόσεις Μίλητος
Η Γαργαλιανιώτικη καταγωγή του Ευαγγέλου Γαλάνη.
Παπούς του Ευάγγελου Γαλάνη ήταν ο εφημέριος της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου κι των Αγίων Πάντων έπειτα, Λυκούργος Κεφαλωνίτης
Ο Λυκούργος Κεφαλωνίτης νυμφεύεται την επίσης Γαργαλιανιώτισα Ελένη Νικ. Διακουμόπουλου όπως πληροφορούμαστε από το αναγγελτήριο των αρραβώνων τους στην εφημερίδα η «Παλιγγενεσία» , αριθ. φυλ. 6272 , 15 Απριλίου 1885 , σελ 3 :
«Ετελέστηκαν εν Γαργαλιάνοις οι αρραβώνες του καλλίστου νέου Λυκούργου Κεφαλωνίτη μετά της ευηγμένης δεσποινίδος Ελένης Ν. Διακουμοπούλου . Οι πολυπληθείς συγγενείς τε και φίλοι εύχονται ούτος ταχείαν στέψη …»
Εικ. Ο ιερέας Λυκούργος Κεφαλωνίτης
Ο Λυκούργος Κεφαλωνίτη θα ενδυθεί το σχήμα της ιεροσύνης και θα είναι ο πρώτος ιερεύς της ενορίας του Αγίου Νικολάου και μετέπειτα της ενορίας των Αγίων Πάντων μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του Ναού το 1900.
Εικ.. Η αναγραφή αυτή υπάρχει πίσω από το τέμπλο του ναού του Αγίου Νικολάου Γαργαλιάνων .
Ο Παπά Λυκούργος και η πρεσβυτέρα Ελένη(1863) απέκτησαν τους Πηνελόπη (1890) Γεώργιο( 1892) Ευτυχία( 1901) Παναγιώτη ( 1902) .
Ο ιερέας Λυκούργος Κεφαλωνίτης απεβίωσε την 11 Μαρτίου 1909.
Η οικογένεια Κεφαλωνίτη υπάρχει στους Γαργαλιάνους από πριν το 1796 , έτος γεννήσεως του Γεωργίου Κεφαλωνίτη όπως αναδεικνύεται στους εκλογικούς καταλόγους του 1841
Η Πηνελόπη Κεφαλωνίτη θα νυμφευτεί τον Ιωάννη Γαλάνη ιερέα και θα εγκατασταθεί στην Θεραπειά του Βόσπορου στην Κωνσταντινούπολη . Θα αποκτήσουν δύο τέκνα , την Άννα και τον Ευάγγελο Ο γιός τους Ευάγγελος Γαλάνης (1928) θα γίνει Επίσκοπος Πέργης και τιτουλάριος του Πατριαρχείου κυρίως όμως θα αναδειχθεί σε ένα από τους λογιότερους ιερωμένους στη Ιστορία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως , με ασύγκριτη την προσφορά του , στην Ιστορία της Πόλης , του Φαναρίου της Ρωμιοσύνης και των γραμμάτων .
Η ζωή στη Βλάγκα
Ο Ιωάννης Γαλάνης ήταν αρχιδιάκονος του Πατριάρχη Φωτίου .Ο Ευάγγελος Γαλάνης, έζησε και μεγάλωσε στη Βλάγκα , αφού ο πατέρας του ήταν επί σειρά ετών Αρχιερατικός Προϊστάμενος της εκκλησίας της κοινότητας, των Αγίων Θεοδώρων . Ο ίδιος έδωσε την εικόνα της Βλάγκας πριν το 1955. «…Στη Βλάγκα ζούσαν γύρω στις 300 ρωμαίικες οικογένειες. Κατοικούσαν μαζί με αρμένικες οικογένειες. Οι περισσότεροι είχαν τα μαγαζιά τους στο kapalı çarsı ή ήταν ψαράδες στο Eminönü. Οι Αρμένιοι ήταν κυρίως κουγιουμτζήδες (χρυσοχόοι), καθώς και κάποιοι Ρωμιοί. Οι άλλοι είχαν διάφορα μαγαζιά. Μέσα στη συνοικία της Βλάγκας υπήρχαν λίγα μαγαζιά, τα απαραίτητα: ο μπακάλης, ο ψιλικατζής, ο κουρέας. Ο ψαράς περιδιάβαινε στα σοκάκια με το πανέρι στον ώμο διαλαλώντας τη πραγμάτεια του….»
Ο Ευάγγελος Γαλάνης
Γράφει ο Ιωάννης Σιδεράς στο «Φως Φαναρίου» για τον Ευάγγελο Γαλάνη . « Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πέργης, Υπέρτιμος και Έξαρχος Παμφυλίας κ. Ευάγγελος (Γαλάνης) εγεννήθη στα ιστορικά Θεραπεία του Βοσπόρου κατά το έτος 1928. Τα εγκύκλια γράμματα εδιδάχθη στις Κοινοτικές Σχολές του Μεγάλου Ρεύματος και της Βλάγκας. Το έτος 1949 απεφοίτησε από το περίφημο Ζωγράφειο Γυμνάσιο και εισήχθη στην παλαίφατη και τροφό Ιερά θεολογική Σχολή της Χάλκης για να σπουδάσει την Ιερά Επιστήμη της Θεολογίας. Από την Θεολογική Σχολή απεφοίτησε το έτος 1953, αφού υπέβαλε αινέσιμη διατριβή, υπό τον τίτλο: «Η Ηθική Διδασκαλία Ισιδώρου του Πηλουσιώτου».
Εικ. Ο Ευάγγελος Γαλάνης Διάκονος , ο 1ος αριστερά
Το ίδιο έτος (1953) εχειροτονήθη Διάκονος και προσελήφθη στα Πατριαρχεία ως Διάκονος της Σειράς, Γραμματεύς της Πνευματικής Διακονίας και Εισηγητής. Το έτος 1957 προήχθη σε Κωδικογράφο της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και το 1958 σε Δευτερεύοντα των Πατριαρχικών Διακόνων. Το 1965 ονομάστηκε Μέγας Αρχιδιάκονος. Την 27η Νοεμβρίου του 1970 εχειροτονήθη στον Πατριαρχικό Ναό Πρεσβύτερος και την 30ή Νοεμβρίου 1970, ημέρα της Θρονικής Εορτής του Οικουμενικού Πατριαρχείου (Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου) στον ίδιο ναό εχειροτονήθη Επίσκοπος και κατέστη τιτουλάριος Μητροπολίτης Πέργης. Το έτος 1976 ονομάστηκε «εν ενεργεία» Μητροπολίτης και εν συνεχεία εκλήθη Συνοδικός. Ως Αρχιδιάκονος και εν συνεχεία Μητροπολίτης συνόδευσε τους αοιδίμους Οικουμενικούς Πατριάρχες Αθηναγόρα Α’ (1948-1972) και Δημήτριο Α’ (1972-1991), αλλά και τον νυν ευκλεώς πατριαρχεύοντα Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο Α’ (1991) στις περισσότερες ιερές αποδημίες τους σε όλες τις επαρχίες του Θρόνου στο εξωτερικό. Συνεργάστηκε ως συγγραφεύς στα πατριαρχικά περιοδικά: «Ορθοδοξία» και «Απόστολος Ανδρέας», διετέλεσε Γραμματεύς, Συντονιστής και Μέλος των Συνοδικών Επιτροπών επί των Διαχριστιανικών και Διορθόδοξων Ζητημάτων, ενώ μετέσχε και σε διάφορες επίσημες εκκλησιαστικές αποστολές.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πέργης κ. Ευάγγελος, όπως τον χαρακτήρισε σε προλογικό σημείωμά του ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος κατά την έκδοση του βιβλίου του Ιεράρχου, υπό τον τίτλο: «Εκ Φαναρίου Β’», «είναι η οξυπέτης γραφή και γλυκύφθογγος γλώσσα» του Φαναριού. Όντας ακόμη Μέγας Αρχιδιάκονος των Πατριαρχείων συνέγραψε και εξέδωσε τα παρακάτω έργα: «Εκ Φαναριού…» (Χρονογραφήματα, 1968) και «Αφιέρωμα στην Πόλη» (Ποιητική Συλλογή, 1970). Από της εκλογής του ως Μητροπολίτου του Οικουμενικού Θρόνου και μέχρι σήμερα συνέγραψε τα κάτωθι έργα: «Λαός Χάριτος» (Χρονογραφήματα, 1973), «Η Πέργη της Παμφυλίας» (Διδακτορική Διατριβή, Ιστορική Μελέτη, 1983), «Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης» (Ανάλυση των Επιστολών του, 1993), «Εκ Φαναρίου Β’, Αειδίνητον Όφλημα» (Χρονογραφήματα, 1977), «Τα Ποιητικά» (2004), «Εκ Φαναρίου Γ΄» (2007).
Ως λάτρης και θεράπων της πατρώας εκκλησιαστικής – βυζαντινής μουσικής μελοποίησε το «Σύμβολο της Πίστεως» επί τη 1600η επετείω της συγκλήσεως της Β’ Οικουμενικής Συνόδου (1981) και εστιχούργησε δωδεκάστροφο «Άκουσμα Εγκωμιαστικόν» επί τη 550η επετείω λειτουργίας της Μεγάλης του Γένους Σχολής (2004), το οποίο και εμελοποίησε. Κατά δε την ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων εκ του Βατικανού υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου (Νοέμβριος 2004) των Αγίων Αρχιεπισκόπων Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννου του Χρυσοστόμου και Γρηγορίου του Θεολόγου, συνέθεσε και τα σχετικά τροπάρια.
Το έτος 1983 αναγορεύθηκε Διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Είναι δε εκ των ιδρυτικών μελών και σήμερα επίτιμος πρόεδρος του Συνδέσμου των Μουσικοφίλων της Πόλεως.
Πριν ακριβώς από πενήντα χρόνια (1968), όταν ο τότε Μέγας Αρχιδιάκονος των Πατριαρχείων «κυοφορούσε» το: «Εκ Φαναρίου Α’», έγραφε για την Πολιτική Ρωμηοσύνη, τα εξής αποκαλυπτικά, γλυκόπικρα και χαρμολυπημένα, αλλά πρωτίστως και ιδιαζόντως ελπιδοφόρα: «Αληθινό άγιασμα είναι η ζωή της Ρωμηοσύνης στην Πόλη. Σε φουρτούνες και σε πολέμους και ακαταστασίες, εκείνο ρέει γαληνεμένο ακατάπαυστα. Το ίδιο και η Ρωμηοσύνη. Ρέει πάνω από χωρισμούς, από δάκρυα, από περιστολή του αριθμού της. Αλλά ρέει. Προς τα εκεί που την έταξε ο Θεός. Προχωρεί προς το πεπρωμένο» (σελ. 243)
Τα παραπάνω γραφόμενα του Φαναριώτου Ιεράρχου ένα και μόνο καταδεικνύουν, ότι η «Πολιτική Ρωμηοσύνη» είναι «Παρεμβολή Θεού», «γλυκεία βρώση και πόση», για τους ελπίζοντες, τους «ολίγους και αμέτρητους» της βιοτής, του Γένους των Ρωμηών, της Ιστορίας που αν και εξωτερικά φαίνονται ως αδύναμοι κάλαμοι, εντούτοις έχουν ισχυρές ρίζες οι οποίες ποτίζονται και τρέφονται από τα νάματα του Φαναριού, του Μεγαλομονάστηρου του Ρωμαίηκου Γένους και της υφ’ ήλιον Ορθοδοξίας.
Οτιδήποτε γράφει ο Πέργης Ευάγγελος είναι ζυμωμένο με μελάνι και θυμίαμα, ως αγιογραφημένη ποίηση της ιστορίας η οποία ανιστά την Πολιτική Ρωμηοσύνη και την αποκαθηλώνει υπερβατικά και υπερκόσμια από το ξύλο του Σταυρού, που ποτέ ωστόσο δεν την συνθλίβει υπό το βάρος του, αλλά τρέφει μέσα της την ελπίδα του αδιαλείπτως προσδοκώμενου, της Αναστάσεως. «Ευαγγέλιον» Πολίτικης Ρωμηοσύνης και Φαναριού ευαγγελίζεται ο Πέργης Ευάγγελος μέσα στις συμπληγάδες του ιστορικού γίγνεσθαι, το οποίο είναι ζυμωμένο με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Ρωμαίηκου Γένους. «Αθάνατον άρτον» και «αλλόμενον ύδωρ» προσφέρει με τον υψιπέτη λόγο της γραφίδος του στους επιγενόμενους, σε εμάς, τους εγγύς και τους μακράν, για να λάβουμε εις άκρον χειλέων που νοσταλγούν, πεινούν και διψούν, έστω και την ελάχιστη γεύση των «γενομένων», των «όντων» και των «εσομένων» της Πολίτικης και Φαναριώτικης Ρωμηοσύνης. Και εκεί που φαίνεται απατηλά για τους ολιγόπιστους, ότι τρεμοσβήνει η ακοίμητη κανδήλα του Φαναριού, εκεί ο Πέργης Ευάγγελος επιχέει έλεον με τα γραφόμενα του και δυναμώνει η φλόγα και το φέγγος μέσα στα Άγια των Αγίων του φαναριώτικου μεγάλου Μοναστηριού του Ρωμαίηκου Γένους και της φίλης Ορθοδοξίας. Αυτή η γραφίδα δεν γράφει ειθισμένα, αλλά τρέφει και ποτίζει τον νου και την καρδία. Αυτή η γραφίδα δεν παρελθοντολογεί θρηνωδώς, αλλά «επ’ ελπίδι» «μπολιάζει» το «πάλαι ποτέ ένδοξον» στο μυσταγωγούμενο παρόν και στο προγευόμενο ελπιδοφόρο μέλλον. Μεταγγίζει «μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης» Φαναριώτικο και Πολίτικο υπαρκτικό και θερμουργό αίμα ζωής και ελπίδος για τα «εσόμενα», τα οποία είναι μονίμως ελπιζόμενα και μηδέποτε αφανιζόμενα.
Αυτή η γραφή δεν αναγιγνώσκεται, αλλά βιουμένη προσλαμβάνεται, κοινωνείται, μεταλαμβάνεται και μεταλαμπαδεύεται τοις επιγενομένοις του Φαναρίου βλαστοίς. Γεννά μυστικώς και προσφέρει αφειδώς «πρόγευση μελλόντων αγαθών». Κυοφορεί την ελπίδα. Νικά την λήθη. Είναι τελικώς Αλήθεια.
Το απόγευμα της Τρίτης, 22 Μαΐου 2018 , εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Πέργης Ευάγγελος, ύστερα από μακρά νοσηλεία του σε θεραπευτήριο της Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Ευάγγελος Γαλάνης και τα γεγονότα του 1955
Τα «Σεπτεμβριανά» γεγονότα του 1955 ήταν δραματικά για του Ρωμιούς της Πόλης και της κοινότητας της Βλάγκας
. Ο μητροπολίτης Πέργης, εκείνο το βράδυ ήταν ο διάκος υπηρεσίας δίπλα στον Πατριάρχη Αθηναγόρα. Βίωσε από το πιο καίριο μετερίζι τα τραγικά συμβάντα. Μετά από έξι μέρες κατάφερε να πάει στη Βλάγκα στην οικογένειά του. Πληροφορήθηκε από αυτούς για τις βιαιότητες και τις αρπαγές που έγιναν στο σπίτι τους και τα άλλα σπίτια της γειτονιάς και για τον εμπρησμό της εκκλησίας των Αγίων Θεοδώρων. Το μόνο μέρος που δεν κατάφερε να μπει το εξαγριωμένο πλήθος, αν και προσπάθησε, ήταν το γραφείο της Εφοροεπιτροπής. Η βαριά σιδερένια πόρτα του με το κλειδί της, που δεν κατασκευάζεται πια, δεν άφησε τους επίδοξους άρπαγες να πειράξουν το χρηματοκιβώτιο που βρισκόταν μέσα. Παρόλες τις ζημιές που έγιναν, λίγες οικογένειες έφυγαν στην Ελλάδα. Πίστευαν πως το κλίμα θα αλλάξει και τα πράγματα θα διορθωθούν. Μετά τα γεγονότα του 1963 ξεκίνησε το μεγάλο κύμα φυγής προς την Ελλάδα και το εξωτερικό. Κάποιες οικογένειες μετακινήθηκαν σε άλλες συνοικίες της Πόλης
Επιγραφογράφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου .
Μετά τον θάνατο του Θεοφάνη Θεοφανείδη αναλαμβάνει να συντάσσει τις επιγραφές που εντοιχίζονται σε κάθε κτίσμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου μετά την ολοκλήρωση της κάθε ανακαίνισης . Έτσι τόσο ο πατριαρχικός Ναός του Αγίου Γεωργίου όπως και το Φανάρι φέρουν επιγραφές του Ευάγγελου Γαλάνη μετά την ανακαίνισή τους . Το σύνολο των επιγραφών παρουσιάζονται στο έργο του « Εκ Φαναρίου …Τα Ανάγραφα της Πόλης Επιγραφές»
Στο πρόλογο του Βιβλίου γράφει μεταξύ άλλων ο Αριστείδης Πανώτης «…Στα έτη μας, «τον έπαινο της κτιτορικής ανδραγαθίας» τον υπηρέτησαν ως μήνυμα άμιλλας και μιμήσεως δυο εκλεκτά βλαστήματα του Οικουμενικού Θρόνου, ο αείμνηστος Άρχοντας Μέγας Πριμικήριος Θεοφάνης Θεοφανείδης και ὅ « εκ Μεγάλων Αρχιδιακόνων» Μητροπολίτης Πέργης Ευάγγελος, του όποιου ο παρών τόμος απαθανατίζει τίς φιλόμουσες επιγραμματικές συνθέσεις. Τα επιγράμματά του, με εγχάρακτο λόγο και αρχαιοπρεπή γλωσσική επένδυση, ιστορούν ένα αξιομνημόνευτο γεγονός σέ ιερό χώρο, για τη σημερινή και τίς μέλλουσες γενεές, και ταυτόχρονα χρονολογούν, με την αναφορά του σεπτού προσώπου του Πατριάρχη και των συλλειτουργών του, τον έπαινο της ευσέβειάς του κάθε χορηγού, ώστε «εκ των ορώμενων» να προκόψει η μίμηση των καλών έργων. Οι επιγραφές του Πέργης είναι «διά χειρός» μουσόληπτου και φιλοκάλου ποιητή, ο οποίος, με απαράμιλλη ακρίβεια και καθαρό ύφος, παρά τη γλωσσική παλινδρόμηση, πλαστουργεί υπέροχα κείμενα πού κρούουν τίς ευαίσθητες χορδές των αναγνωστών τους. Τα επιγράμματα αυτά ανθοφορούν ακόμη και επάνω στο σκληρό μάρμαρο ή την ίριδα των ψηφίδων και μνημονεύουν στιχηδόν με αξιοπιστία τη γενέθλια πράξη ιδρύσεώς της οικοδομής ἤ της εικόνας. Και διακηρύττουν τη σύγχρονη πνευματική αλκή της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.»
Μελοποιεί το “Σύμβολο της Πίστεως”
Ο μακαριστός και μουσικολογιώτατος Μητροπολίτης Πέργης Ευάγγελος (1928-2018) μελοποίησε το «Σύμβολο της Πίστεως» επί τη 1600η επετείω από της συγκλήσεως της Β’ Οικουμενικής Συνόδου στην Κωνσταντινούπολη (381-1981).
Ο τ. Άρχων Πρωτοψάλτης της Μ.τ.Χ.Ε. Λεωνίδας Αστέρης δίδαξε χορό ψαλτών ο οποίος απέδωσε το Σύμβολο της Πίστεως, όπως το τόνισε ο μακαριστός Πέργης Ευάγγελος, στις εορταστικές εκδηλώσεις της 1600ης επετείου της Β’ Οικουμενικής Συνόδου, στην Πόλη.
Το μουσικό κείμενο δημοσιεύθηκε στον Τόμο Α’ – ΜΝΗΜΗ ΣΥΝΟΔΟΥ Αγίας Β’ Οικουμενικής (381). Πατριαρχικόν ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1983.
Εκεί, στο τέλος του μουσικού κειμένου, διαβάζουμε:
Ευάγγελος Γαλάνης Μητροπολίτης Πέργης χειρί τη εαυτού κατέστρωσε και εποίκιλε· κυρ Βασιλάκης Νικολαΐδης πρωτοψάλτης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας μουσικώς εμόρφωσε· κυρ Λεωνίδας Αστέρης πρωτοψάλτης Ταταούλων εδίδαξε και εν χορώ Ιεροψαλτών έψαλε.
(Πηγή φως Φαναρίου)
Ο Ύμνος της Σχολής της Χάλκης
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος αναθέτει στον Ευάγγελο Γαλάνη την δημιουργία του Ύμνου της Μεγάλης του Γένους Σχολής στην Συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της 27 Σεπ. 2003 .Παραθέτει ο ίδιος στο έργο του «Εκ Φαναρίου …Γ΄, εκδόσεις Μίλητος , σελ. 219 το ιδιόχειρο σημείωμα του Οικουμενικού Πατριάρχη προς αυτόν που του προτείνει την δημιουργία του έργου.
Η Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή
Της σοφίας η μούσα ορθή
σαν ψαλμού αξεπέραστος βόμβος
προσταγή παραμένει και φθόγγος
στη Μεγάλη του Γένους Σχολή.
Απ’ το Κάστρο ριχμένος για ν’ άρχει
της Μεγάλης Μονής ο αχός
αποβαίνει παιδείας βωμός
μ’ ορισμό και ευχή Πατριάρχη.
Επική αναβάθρα ζωστή
σ’ αυλητών τα χείλη σα ζώπυρο
και σπονδή π’ αστράφτει στο λιόπυρο
με τη δόξα αεί θρυλική.
Στην υψίκομη γη μια ωδή
ανασαίνει γεμάτη παλμό
με παιδιών τονισμένη ρυθμό
κι από θεία της νιότης ορμή.
Την κρατούν υψηλά οι παιάνες
των μυστών και η μέθη του λόγου
φλογισμέν’ από θρύλους του χώρου
αγκαλά με τις θείες καμπάνες.
Της παιδείας η λύρα τρανή
στο δικόρυφο πάμμουσο λόφο
διαλύει της μοίρας το γνόφο
τη στεφάνη κρατώντας χλωρή.
Σαν εστία μουσών γεραρά
από δάδα πυρφόρ’ αναμμένη
τραγουδά εσαεί πυρωμένη
με τη φλόγα χρυσή στη θρακιά.
Στων μαιάνδρων τη λεύτερη όψη
κυλισμένη του πάλαι η Γνώση
συντροφιά με του λόγου τη βρώση
υμνωδεί την παλίμψηστη κόψη.
Δεν ξεχνούν τα παιδιά μέσ’ στη δίνη
πως η μνήμη τιμά τη ζωή
μα και κείνους που δώσαν πνοή
στην κλεινή κι ακριβή Ρωμηοσύνη.
Στους πεντέμισυ άθλων αιώνες
υμνωδού ν οι Μεγάλοι Σχολίτες
και μαζί κι οι παλιοί ρασενδύτες
των ονείρων τις έκτακτες ώρες.
Λιτανεία πνευμάτων στην Πόλη
του παρόντος μαζί και του χθες
στη Σχολή προχωρούν μ’ αρμαθιές
λουλουδιών στη θερμή τους αγκάλη.
Την ελπίδα μας ψάλλ’ εσαεί
μ’ αναμμένο στον κόρφο ΦΑΝΑΡΙ
κι έτσι μένει για πάντα καμάρι
η ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΣΧΟΛΗ.
Ο Ευάγγελος Γαλάνης ψάλλων
Ο αναγνώστης αυτού του κειμένου μπορεί ακολουθώντας τον κάτωθι σύνδεσμο να ακούσει τον κυρό Ευάγγελο Γαλάνη ψάλλοντα στα Πληρωτικά Θ. Λειτουργίας – ήχος πλ. α
Ευάγγελος Γαλάνης πριν τον θάνατό του επισκέφτηκε την πόλη των Γαργαλιάνων και φιλοξενήθηκε από τον ιερέα Γρηγόριο Σταθόπουλο .
