“Αγαπητοί μου φίλοι και συνδημότες,
αυτά τα λίγα λεπτά που διαβάζετε το μήνυμά μου, τολμώ να σας προσκαλέσω σε ένα σύντομο ταξίδι στο όχι και τόσο κοντινό μας πια παρελθόν. Παίρνω λίγα λεπτά από το χρόνο σας, για να αναπολήσω μαζί σας τα Χριστούγεννα των παιδικών μας χρόνων, τις γιορτές που περνούσαμε όλοι παλιότερα στα χωριά το Δήμου μας.
Χριστούγεννα σήμαινε μια μικρή ανάπαυλα από τις ελιές, μάζωξη στο παραγώνι, ύπνος κοντά στο τζάκι, κουραμπιέδες στον ξυλόφουρνο, κάλαντα για λιγοστά κέρματα. Στην περιοχή μας γιορτάζαμε τη γέννηση του Χριστού, γιορτάζαμε τη νέα σοδειά. Ηταν γιορτή για τους αγρότες, γιορτή για όλη την οικογένεια.
‘Αλλαξαν πολλά από τότε, όμως θέλω να σας θυμίσω και να σας απευθύνω μια πρόσκληση: όσο φτωχοί και να ήταν οι άνθρωποι, προσπαθούσαν να μοιραστούν το πρώτο κομμάτι του ψωμιού της Πρωτοχρονιάς με το Χριστό, με το “φτωχό”.
Στο πρόσωπο του Χριστού καθρεπτίζεται ο “φτωχός”, αλλά και το αντίστροφο.
‘Ετσι και σήμερα, γυρίστε το βλέμμα και ανοίξτε την καρδιά σε εκείνον που στερείται κάτι που εμείς έχουμε ίσως σε περίσσευμα. Μπορεί αυτό να είναι υγεία, μπορεί να είναι άνεση, μπορεί να είναι ασφάλεια. Ολα μοιράζονται και όλα διπλασιάζονται. Το νοιάξιμο, η έγνοια όπως την έλεγαν παλιά, δεν κοστίζει τίποτα, αξίζει όμως όλο το χρυσό του μάταιου τούτου κόσμου.
Νοιαστείτε για το διπλανό και το γείτονα. Υπάρχουν σπίτια, κάθε χρόνο που δε μπορούν να γιορτάσουν, υπάρχουν άνθρωποι και οικογένειες που παλεύουν με την απώλεια. Αυτή είναι μια μάχη δύσκολη, αλλά όχι ανίκητη. Κάθε σύμμαχος είναι χρήσιμος, κάθε φιλική κουβέντα, μαζί με ένα πιάτο γλυκά, είναι πολύτιμα.
Ας αλαφρύνουμε τον πόνο των συνανθρώπων μας και που ξέρετε, ίσως αλαφρύνει κι ο δικός μας”.
