Το λένε και «μπαλκόνι του Ταΰγετου», και όχι άδικα το… Γεωργίτσι Λακωνίας
Κτισμένο σε υψόμετρο που σχεδόν ακουμπά το χιλιόμετρο (970 μέτρα, για να ακριβολογούμε) αγναντεύει από ψηλά τις καταπράσινες πλαγιές του Ταΰγετου.
Το χωριό βρίσκεται στην βορειοανατολική πλευρά του όρους Ταΰγετος, κοντά στα σύνορα της Λακωνίας με την Αρκαδία. Λόγω του υψομέτρου του επιτρέπει την θέαση μεγάλου μέρους της πεδιάδας της Σπάρτης. Πάνω από τα τελευταία σπίτια του χωριού απλώνεται πυκνό δάσος από καστανιές και σε μεγαλύτερα υψόμετρα δάσος από έλατα και μαυρόπευκα. Κάτω από το χωριό και κατεβαίνοντας προς την πεδιάδα υπάρχουν μεγάλες εκτάσεις ελαιοδέντρων και σε πολλά σημεία πλάτανοι που μαρτυρούν την παρουσία νερού.
Τα πέτρινα σπιτάκια με τις κόκκινες κεραμιδοσκεπές, η δροσερή πλατεία με τον αιωνόβιο πλάτανο, το υπέροχο κτίριο του σχολείου που κτίστηκε το 1933 και σήμερα στέκει σιωπηλό αξιοθέατο, το καστανοδάσος με τα χωμάτινα μονοπάτια του, και οι περίτεχνες εκκλησίες –κάθε γειτονιά και η δικιά της– κάνουν κάθε βόλτα στο χωριό ενδιαφέρουσα.
Σχέσεις με τον Απόδημο Ελληνισμό
Μεγάλο μέρος του πληθυσμού του χωριού μετανάστευσε το στο πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα σε Καναδά, Αυστραλία, Αφρική και στις ΗΠΑ, και συγκεκριμένα στις Ανατολικές ΗΠΑ, σε μεγαλουπόλεις όπως η Νέα Υόρκη και το Ρίτσμοντ αλλά και στη Βόρεια Καρολίνα, εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας που προκάλεσαν οι διαδοχικοί πόλεμοι και η ταραγμένη πολιτική κατάσταση των αρχών του 20ου αιώνα. Σήμερα, ένα σημαντικό ποσοστό των Ελλήνων ή των Ελληνοαμερικανών της Νέας Υόρκης σε περιοχές του Κουήνς, όπως η Αστόρια, έχουν καταγωγή από το Γεωργίτσι και είναι μετανάστες 1ης, 2ης αλλά και 3ης γενεάς.
