Η ζωή ανοιγόταν μπροστά της και το χαμόγελό της φώτιζε τα πάντα γύρω της. Αξιαγάπητη και ευγενική, ένα παιδί που απολάμβανε τη ζωή, μαζί με την οικογένειά της, την οποία μεγάλωνε, τους γονείς και άπειρους φίλους που στάθηκαν στο πλευρό της.
Ο χάρος, όμως «ζήλεψε» αυτή την ομορφιά, «ζήλεψε» τα νιάτα της και βιάστηκε να την πάρει κοντά του. Πριν από λίγες ημέρες η Ελένη Γκαϊτατζή διαγνώστηκε με καρκίνο, όταν από έναν απλό πονοκέφαλο, οι γιατροί, ανακάλυψαν έναν όγκο 6,5 εκατοστά, στο κεφάλι της.
Αν και οι ελπίδες αναπτερώθηκαν κάποια στιγμή, δείχνοντας σημάδια ότι η Ελένη μπορεί και να νικήσει αυτή την ασθένεια, όταν νοσηλευόταν στο Ρίο, η κατάσταση επιδεινώθηκε. «Όταν η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, αναλαμβάνουν οι μεγαλύτεροι γιατροί. Οι Υπηρέτες του Θεού», έγραψε ο θείος της Νικόλαος Μπατζαλής, όταν η 23χρονη Ελένη, φαινόταν να καταφέρνει το «θεριό». Η μάχη που έδωσε η 23χρονη Ελένη, ήταν τόσο γενναία, που όλοι πίστεψαν πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Πάνω στο προσκεφάλι της οι γονείς της, η μητέρα της Διονυσία Μπατζαλή και ο πατέρας της Άγγελος Γκαϊτατζής, ο αδελφός της, Νίκος Γκαϊτατζής και ο σύντροφός της, Κωνσταντίνος Γκόγκας, αλλά και πολλοί φίλοι της που προσεύχονταν να γίνει το θαύμα. Όλοι προσεύχονταν να ανοίξει και πάλι τα όμορφα μάτια της η Ελένη. Τα πράσινα μάτια που καθρέφτιζαν την ευγένεια και την καλοσύνη αυτού του κοριτσιού.
Οι ημέρες του «Γολγοθά»
Κανείς δεν ήθελε να πιστέψει ότι η Ελένη δεν θα επέστρεφε, στην οικογένειά της, την οποία μαζί με τον αρραβωνιαστικό της, Κωνσταντίνο, είχε δημιουργήσει και την χαιρόταν. Μανούλα με δύο παιδιά (3 ετών και 4 μηνών) έπλεαν και οι δύο σε πελάγη ευτυχίας. Άλλωστε σε λίγο διάστημα, είχαν αποφασίσει να παντρευτούν, στην ίδια εκκλησία που προχθές συγγενείς και φίλοι την αποχαιρέτησαν.
Η Ελένη έσβησε δέκα ημέρες μετά την διάγνωση. Ο χάρος δεν περίμενε, βιάστηκε. Την ήθελε κοντά του, αφήνοντας στους δικούς της ανθρώπους, ένα μεγάλο «γιατί». Όλα ξεκίνησαν την Δευτέρα στις 12 Σεπτεμβρίου όταν η μαγνητική τομογραφία έφερε στο φως έναν όγκο στον εγκέφαλο της κοπέλας, που συνεχώς μεγάλωνε. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε και ο μεγάλος «Γολγοθάς», τόσο για την ίδια όσο και για την οικογένειά της. Άμεσα οι συγγενείς της την μετέφεραν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίο στην Πάτρα και από εκείνη την ημέρα νοσηλευόταν, παλεύοντας να καταπολεμήσει το θεριό. Κοντά της ο νευροχειρούργος, Σ. Ραυτόπουλος, που έδωσε τη δική του μάχη, να σώσει την κοπέλα από τα «χέρια» του χάρου.
Δύο ημέρες μετά την Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου το πρωί, η Ελένη μπαίνει εσπευσμένα στο χειρουργείο για αφαίρεση του όγκου. Από το απόγευμα της Πέμπτης οι ελπίδες αναπτερώθηκαν καθώς η πορεία της υγείας της έδειχνε μια σταθερότητα, αφού το μεγαλύτερο μέρος του όγκου είχε επιτυχώς αφαιρεθεί. Μέχρι και τις 19 Σεπτεμβρίου η Ελένη το πάλευε. Και πάλευε σκληρά. Έδινε μάχη σώμα με σώμα. Ήθελε να ξαναδεί τα παιδιά της, τον άντρα της και την οικογένειά της. Δεν ήθελε να φύγει, δεν έπρεπε να φύγει. Το ξημέρωμα της Τρίτης 20 Σεπτεμβρίου έμελλε να είναι και το μοιραίο. Ο καρκίνος «τύλιξε» τα όνειρά της, το χαμόγελό της, την ζωή της και σαν πυρκαγιά «φούντωσε» και πάλι. Κάπου εκεί, η Ελένη «έσβησε». Πέταξε στους αγγέλους αφήνοντας πίσω της δυσαναπλήρωτο κενό.
Θρηνεί η συνοικία Παπακαυκά
Η οικογένεια της Ελένης Γκαϊτατζή, προέρχεται από την γενιά προσφύγων Χριστιανών Τσιγγάνων της Κωνσταντινούπολης. Η μαμά της Διονυσία και ο μπαμπάς της, Άγγελος, όπως και ο θείος της, Νίκος Μπατζαλής, βρίσκονται εδώ αρκετά χρόνια. Το ίδιο και οι δικοί τους γονείς και οι παππούδες τους. Η Ελένη μαζί με τα αδέλφια της και τα υπόλοιπα ξαδέλφια, αποτελούσε την 4η γενιά των προσφύγων στην συνοικία Παπακαυκά στην Αμαλιάδα. Ζούσε όμορφα και αγαπημένα, αφού με όλους τους συγγενείς είχε ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς. Ήταν η μοναχοκόρη της οικογένειας Γκαϊτατζή και μαζί με τα αδέλφια της, τον Νίκο 30 ετών και τον Χρυσοβαλάντη 26 ετών, δεχόταν την φροντίδα της μαμάς της, Διονυσίας και του μπαμπά της Άγγελου. Λίγο αργότερα ο αρραβωνιαστικός της Κωνσταντίνος Γκόγκας ήρθε στη ζωή της και μαζί του απέκτησε δύο υπέροχα παιδιά. Δύο κορίτσια που δεν πρόλαβε να χαρεί. Θα παντρεύονταν τον ερχόμενο Οκτώβριο στην εκκλησία της Αγίας Άννας και Αναλήψεως Αμαλιάδας. Ήταν όλα έτοιμα. Από την περασμένη Τρίτη η συνοικία Παπακαυκά, θρηνεί την απώλεια του χαμογελαστού κοριτσιού. Της «Ναόμι Κάμπελ» όπως την φώναζε ο θείος της Νικόλαος Μπατζαλής, για την ομορφιά της. Την περασμένη Τετάρτη το μεσημέρι η συνοικία Παπακαυκά αλλά και πολλοί φίλοι αποχαιρέτησαν στην εκκλησία της Αγίας Άννας και Αναλήψεως Αμαλιάδας, την Ελένη τους, το κορίτσι που φώτιζε τον κόσμο με το χαμόγελό του. Η εφ. «Πατρίς» εκφράζει τα βαθύτατα συλλυπητήρια στην οικογένεια της αδικοχαμένης Ελένης Γκαϊτατζή. (Σημ.: Οι φωτογραφίες της 23χρονης Ελένης που δημοσιεύονται σήμερα, είναι από το αρχείο της φωτογράφου, Ελένης Πατρινού).
Νικόλαος Μπατζαλής, θείος 23χρονης
«Την Ελένη θα την θυμάμαι σαν ένα γλυκό κορίτσι που μεγάλωσε στο σπίτι με την κόρη μου. Ήμασταν πολύ δεμένοι, παιδί της αδελφής μου. Ένα ζουζουνάκι που συνεχώς την πειράζαμε για την εντυπωσιακή ομορφιά της. Ναόμι Κάμπελ την φωνάζαμε. Θα ήθελα να πω ότι ο πόνος έχει διάφορους βαθμούς και ο πόνος που βιώνω αυτή τη στιγμή με την απώλεια της Ελένης, είναι ο ύψιστος βαθμός του πόνου. Η αδελφή μου Διονυσία, η χαρισματική με την ‘’Ιώβεια’’ υπομονή ας είναι η τελευταία μάνα (!!!) στον κόσμο που βιώνει αυτόν τον αβάσταχτο πόνο. Αυτή η τραγική μάνα που την ώρα που αποχαιρετούσε το παιδί της ευχαρίστησε τον Θεό που της την έφερε για 23 χρόνια. Όλοι εμείς παίρνουμε δύναμη από την Διονυσία και όχι αυτή από εμάς».
Γεράσιμος Παπαγιαννόπουλος, νονός 3χρονης κόρης Ε. Γκαϊτατζή
«Με απέραντη θλίψη αποχαιρετήσαμε την Ελένη, το γλυκό κορίτσι, την αξία μητέρα, την καλή μου φίλη που με τίμησε επιλέγοντάς με για πνευματικό πατέρα της κόρης της. Τα λόγια είναι φτωχά να περιγράψουν το μεγαλείο της ψυχής της και το μέγεθος της απώλειας που νιώθει η οικογένεια της αλλά και όλοι εμείς οι φίλοι της. Ο θάνατος όμως δεν είναι το τέλος του ανθρώπου. Είναι η αρχή της νέας του ζωής, της απαλλαγμένης από τη φθορά, μέσα στην αγκαλιά του Θεού και έτσι θα σκεφτόμαστε πάντα την Ελένη, ως Άγγελο στο πλευρό του Θεού. Καλό ταξίδι Ελένη…»
Ελένη Πατρινού, φωτογράφος
«Μία όμορφη, καλοσυνάτη, χαμογελαστή νεαρή τσιγγάνα που με εντυπωσίασε και που γνώρισα πριν 6-7 χρόνια καλεσμένη στην συνοικία Παπακαυκά. Βρεθήκαμε πολλές φορές … μαζί με τα άλλα κορίτσια φίλες σου, γελάσαμε, σας φωτογράφισα … ίσως ήσασταν και από τα πρώτα μου μοντέλα….έφυγες τόσο νέα…. Καλό σου ταξίδι Έλενά μου, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ …. να προσέχεις την οικογένεια σου εδώ κάτω …Γιατί…Μικροί μεγάλοι …Πλούσιοι και φτωχοί …Χρωστάμε όλοι στο χάρο μια ψυχή. Μουσαφιραίοι είμαστε στο χώμα που πατάμε …Απ’ το μηδέν προ-ήρθαμε …Και στο μηδέν θα πάμε. Έδωσες άνιση μάχη “στα μαρμαρένια αλώνια” με το θηρίο!!! όπως έγραψε ο θείος σου και φίλος μου Νίκος Μπατζαλής».
Μάγδα Χριστοδουλοπούλου, κουμπάρα οικογένειας Ε. Γκαϊτατζή
«Είναι θλιβερό αυτό που συνέβη. Την Ελένη τη γνώρισα σε μια ημέρα χαράς όταν γίναμε κουμπάροι με την οικογένειά της και πραγματικά με ξάφνιασε η ομορφιά, το χαμόγελό της και η αρχοντιά της. Στην Ελένη έβλεπα μια στοργική μανούλα, χαμογελαστή και γλυκιά κοπέλα και η απώλειά της αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό. Θα την θυμάμαι πάντα με το όμορφο χαμόγελό της».
