Μάνα – Ελιά, ένα αγέρωχο ελαιόδεντρο ύψους 14 μέτρων και με περίμετρο κορμού που ανέρχεται γύρω στα 9 μέτρα, στέκει για εκατοντάδες χρόνια στην περιοχή της Καλαμάτας, θυμίζοντας τη στενή σχέση της πόλης με την ελιά.
Είναι δέντρο αντιπροσωπευτικό της ποικιλίας «Αετονυχολιά Καλαμών», λόγω των μεγάλων φύλλων και του μεγάλου ωοειδή επιμήκη καρπού, ο οποίος θυμίζει αμύγδαλο ή ρώγα σταφυλιού, δηλαδή «αετονύχι».
Η εκτιμώμενη ηλικία του αειθαλούς δένδρου είναι 800 ετών, ωστόσο η έρευνα του Δρ. δασολόγου Παν. Μπαζίγου, Γεν. Δ/ντή Περιφερείας Πελοποννήσου, που βασίσθηκε στο δείγμα δύο τρυπανιδίων, τα οποία πήρε κατά την αυτοψία που διενήργησε στις 23 Αυγούστου 2001, έδωσε την απίστευτη ηλικία των 1733 χρόνων κατά προσέγγιση. Δηλαδή εν ολίγοις το δένδρο θα πρέπει να φυτεύτηκε περί τον 4ο αι. μ.Χ.!
Άξιο θαυμασμού όμως είναι και το γεγονός ότι η υπεραιωνόβια ελιά είναι αρκετά θαλερή, αυξάνεται με ικανοποιητική υγεία και όπως αναφέρει σε άρθρο του ο κ. Μπαζίγος «αν δεν υπάρχουν βίαιες ενέργειες ή εμπόδια στην ανάπτυξή της μπορεί να ζει για πολλούς αιώνες ακόμα και θεωρητικά να παραμένει αθάνατη».
«Διατηρητέο μνημείο της φύσης» κηρύχθηκε με την υπ. αρ. 200995/7950/1979 απόφαση του Υπουργείου Γεωργίας.
Μύθοι και αναφορές υποστηρίζουν πως η ιστορία της Μάνας – Ελιάς ξεκινά κατά την περίοδο της Επανάστασης, γύρω στο 1826. Τότε, πραγματοποιήθηκαν καταστροφές και λεηλασίες χωριών στην Πελοπόννησο, καθώς και καταστροφές της αγροτικής παραγωγής, κάψιμο μεγάλων εκτάσεων καλλιεργειών, ξερίζωμα των οπωροφόρων δέντρων και των περισσότερων ελαιόδεντρων. Μόνο αυτή η ελιά κατάφερε να μείνει ανέγγιχτη. Όλοι τότε ξεκίνησαν να παίρνουν δικά της κλαδιά και να φυτεύουν εκ νέου ελιές στην περιοχή. Έτσι θεωρείται ότι όλες οι ελιές στην ευρύτερη περιοχή της Καλαμάτας κατάγονται από αυτήν.
Το συγκεκριμένο ελαιόδενδρο βρίσκεται σε οικόπεδο του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (πρώην οικόπεδο του Κέντρου Γεωργικής Εκπαίδευσης -ΚΕΓΕ- Καλαμάτας) , επί της οδού Λακωνικής 85.
Επανάσταση (;)
Θα θυμάστε που πριν από ένα διάστημα είχα αναρτήσει ένα σχόλιο-απάντηση στον ΥΠΕΞ κ. Ν. Δένδια σχετικά με την ατυχέστατη – σε κάθε επίπεδο – δήλωσή του πως «η Ελλάδα δεν θα γίνει σκυλί του Παυλόφ της Τουρκίας», εξηγώντας στον κ. Δένδια πως «μάλλον η Τουρκία έχει γίνει σκυλί του Παυλόφ της παθητικής και υποχωρητικής στάσης της Ελλάδος». Και ήρθε η απογευματινή της 15ης Απριλίου στην Άγκυρα για να επιβεβαιώσει ο ίδιος ο κ. Δένδιας την άποψή μου στην πράξη, με το να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναφέρει δημοσίως και κατά πρόσωπο (κάποιες από) τις θέσεις της Ελλάδος. Επειδή, αυτό έκανε ο κ. Δένδιας: απλά ανέφερε δημοσίως (κάποιες από) τις πάγιες θέσεις τις Ελλάδος. Τώρα, αν αυτό χαρακτηρίζεται ώς μία «επική νίκη στην έδρα του αντιπάλου», το να αναφέρεις δηλαδή τις θέσεις σου δημοσίως, μάλλον αντικατοπτρίζει τον ολίγον τι «περίεργο» τρόπο που ασκεί διπλωματία η Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία για μεγάλο χρονικό διάστημα. Θα μπορούσε, δε, κάλλιστα να ισχυριστεί κάποιος πως η Ελλάδα στην ουσία προσπαθεί να ασκήσει διπλωματία μέσω τρίτων, αυτό, δηλαδή, για το οποίο την κατηγορεί ευθέως η Τουρκία, μια τακτική η οποία, προφανώς, έχει τόσο πλεονεκτήματα όσο και (εξόφθαλμα) μειονεκτήματα, τα οποία θα αναλύσουμε άλλη φορά. Εδώ, δε, θα προσθέσω πως το γεγονός πως η ιαχή «Δένδιας για πρωθυπουργός» αντηχεί παντού στο διαδύκτιο μόνο και μόνο για μία του δήλωση (και αυτή αυτονόητη), προφανώς δηλώνει την απελπισία στην οποία έχει πέσει μεγάλη μερίδα της Ελληνικής κοινωνίας όσον αφορά στις αντιδράσεις της πατρίδος. Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε δει μέχρι και πρωθυπουργό να γελάει περιχαρής ενώ τον έραιναν με κόκκινα λουλούδια, στην Σμύρνη της Ιωνίας – από όλα τα μέρη όπου θα μπορούσε αυτό να έχει συμβεί!
Την ίδια στιγμή, πολύς λόγος γίνεται για το κατά πόσο είχε δοθεί εντολή από το Μέγαρο Μαξίμου στον κ. Δένδια, ώστε αυτός να «απαντήσει εφόσον προκληθεί». Δύσκολο να απαντηθεί, κυρίως στο σκέλος του τι ακριβώς θεωρείται πρόκληση και ποιά θα είναι τα όρια της «απάντησης» αφού, ούτως ή άλλως, η Τουρκία προκαλεί καθημερινώς, είτε με λόγια είτε με πράξεις. Όμως, ένα πρόσφατο γεγονός, η επίσκεψη του δημάρχου των Αθηναίων στην Κων/πολη, μπορεί να μας δώσει μία ιδέα. Ο δήμαρχος Αθηναίων, (ανηψιός του τωρινού πρωθυπουργού), ο οποίος, κατά τους περισσότερους (!), στην επίσκεψη αυτή, πρόβαρε το κουστούμι του «μελλοντικού πρωθυπουργού», έκανε μία «διπλωματική» επίσκεψη στον ομόλογό του. Μπορεί ο κ. Κ. Μπακογιάννης να μην προκλήθηκε, σίγουρα,όμως, ούτε «προκάλεσε». Όχι μόνον αυτό, αλλά μάλιστα προέβη σε μία δηλωση, η οποία, εμένα, απόγονο πραγματικών προσφύγων της Μικράς Ασίας, μου άφησε έντονη την απορια. Δήλωσε, λοιπόν, πως «τους δύο λαούς περισσότερα μας ενώνουν, παρά μας χωρίζουν»… Πραγματικά απορώ, ποιά είναι αυτά που μας ενώνουν τόσο πολύ!!! Εδώ να σημειώσω πως η αντιπολίτευση στην Τουρκία σε καμία περίπτωση δεν μας έχει «εξηγήσει» πως θα αλλάξει πολιτική απέναντί μας – απλά εμείς προσμένουμε σε κάτι τέτοιο.
Έδρασε λοιπόν, ο κ. Ν. Δένδιας «κατά το δοκούν»; Η δική μου άποψη είναι, σε μεγάλο βαθμό, ναί. Συμφωνώ, εν μέρει, με τους αναλυτές, όπως ο Γ. Ευγενίδης του ΣΚΑΙ, ο οποίος δήλωσε πως «δεν μπορούσε να μην απαντήσει» (παρότι, σαφέστατα, θα μπορούσε να «μην απαντήσει»… επειδή δεν θα ήθελε να ενεργήσει σαν το … σκυλί του Παβλόφ της Τουρκίας). Όμως, είχε προηγηθεί ένα άλλο γεγονός το οποίο με είχε προϊδεάσει, σχετικά με την εμφάνιση του ΥΠΕΞ και αυτό δεν ήταν άλλο από την αναβάθμιση, όχι μόνο της επισκέψεως, αλλά του ίδιου του κ. Δένδια, από τον πρόεδρο της Τουρκίας, ο οποίος, εντέχνως, τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια του κ. Μητσοτάκη, παγιδεύοντάς τον. Όταν ο πρόεδρος της Τουρκίας καλούσε τον ΥΠΕΞ στο γραφείο του αναβάθμιζόντας τον σε περίπου αρχηγό κράτους, ήξερε πολύ καλά τι έκανε (στην ουσία, για άλλη μία φορά προσπαθούσε να επέμβει στην εσωτερική πολιτική σκηνή, αυτή την φορά σε αυτήν της ΝΔ-ΠΟΤΑΜΙ). Τα τεράστια χαμόγελα του κ. Δένδια (και η ίδια η υπόκλισή του) όταν συναντήθηκε με τον πρόεδρο κ. Ερντογάν, μας εξηγούν πως ο κ. Δένδιας αντιλήφθηκε άμεσα τι συνέβαινε, και έτσι έπιασε την ευκαιρία από τα μαλλιά. Την συνέχεια την είδαμε σε ζωντανή μετάδοση.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την Ελληνική εξωτερική πολιτική; Την δεδομένη στιγμή, κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει. Ήταν η μία εμφάνιση του κ. Δένδια (ο οποίος δεν ανέφερε κάν όλες τις πάγιες Ελληνικές θέσεις) αρκετή για να αλλάξει η στρατηγική του παθητικού κατευνασμού ή ήταν απλά ένα market blip, για να χρησιμοποιήσω έναν όρο από τα οικονομικά; Προσωπικά δεν έχω πεισθεί καν πως η Ελλάδα έχει σαφή στρατηγική, παρά μάλλον προσπαθεί να προσαρμοσθεί στις συχνές αλλαγές ταχύτητος της πολύ πιο σταθερής, ευφυούς και ενεργητικής Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Σίγουρα, η μία εμφάνιση του κ. Δένδια ενισχύει αυτούς που ενστερνίζονται την άποψη πως τα πρόσωπα διαμορφώνουν κατά πολύ τις καταστάσεις και κατά συνέπεια και τις πολιτικές. Αλλάζουν, όμως, οι πολιτικές και οι στρατηγικές τόσο εύκολα; Ήταν, τελικά, οι δηλώσεις του κ. Δένδια τόσο σημαντικές; Ίσως το γεγονός πως ο τούρκος πρόεδρος στην ουσία επέλεξε να μην απαντήσει μας δίνουν μια ιδέα. Θα εξαρτηθεί από την συνέχεια.
Εκεί που οι δηλώσεις του κ. Δένδια σίγουρα αντηχούν ακόμη πολύ, πολύ δυνατά είναι εντός των τειχών του Μεγάρου Μαξίμου. Η έκφραση των προσώπων των τηλε-δημοσιογράφων Σία Κοσιώνη και Π. Τσίαμα, στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του σταθμού ΣΚΑΙ, αλλά και των περισσοτέρων εκ των τηλεσχολιαστών του συγκεκριμένου σταθμού ο οποίος στηρίζει τον κ. Κ. Μητσοτάκη, εξέπεμψε το σόκ που πρέπει να ένιωσαν στο Μέγαρο Μαξίμου. Η, δε, πρώτη δημόσια εμφάνιση του κ. Μητσοτάκη, στον Ισθμό της Κορίνθου, μετά τα γεγονότα της Άγκυρας, όπου έδειχνε να βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, είναι ενδεικτική. Θα δικαιωθούν, άραγε, αυτοί που πιστεύουν πως ο κ. Μητσοτάκης διακατέχεται (και) από φοβικά σύνδρομα;
Υ.Γ.1 Είχαμε δηλώσει, στην απαντησή μας μέσω του gargalianoi.online, την αποστροφή μας στις δηλώσεις εντός της Βουλής του κ. Δένδια σχετικά με το «σκυλί του Παβλόφ», και χαιρόμαστε που ο ΥΠΕΞ συνειδητοποίησε πως είχαμε δίκιο (και καλωσορίζουμε, έτσι, τον κ. Δένδια, στην «γραμμή Ν. Οικονόμου»). Τώρα περιμένουμε να δούμε κατά πόσο, όντως, υπάρχουν δύο διαφορετικές γραμμές στην εξωτερική πολιτική της πατρίδος, αυτή του ΥΠΕΞ και αυτή το Μεγάρου Μαξίμου, και ποιά εκ των δύο θα επικρατήσει.
Υ.Γ.2 Αναρωτιέμαι λίγο για την κατάσταση του ψυχικού κόσμου του κ. Κ. Μπακογιάννη. Τον θεωρούν (εδώ και χρόνια, περίπου όλοι), de-facto μελλοντικό πρωθυπουργό (σε σημείο που να αναρωτιέσαι κατά πόσο είναι ανάγκη να συνεχίσουμε να κάνουμε εκλογές στο μέλλον), πριν από λίγες εβδομάδες έραβε πρωθυπουργικό κουστούμι στην Κων/πολη, και ξαφνικά, σχεδόν από το πουθενά, βλέπει τον κ. Δένδια, σε ρόλο λαοφιλούς … μελλοντικού πρωθυπουργού. Κουράγιο…
Υ.Γ.3 Προσωπικά, σκέφτομαι, τι ακριβώς μπορεί να επιδιώκει ο πρόεδρος της Τουρκίας – ο οποίος και προκάλεσε όλη αυτή την συνθήκη μέσω της αναβαθμίσεως της επισκέψεως του κ. Δένδια. Γιατί να θέλει να υπονομεύσει τον κ. Κ. Μητσοτάκη όταν αυτός ασκεί την πολιτική του κατευνασμού, η οποία, από ό,τι φαίνεται, σε γενικές γραμμές τον βολεύει; Τελικά η αναβάθμιση του κ. Δένδια στοχεύει σε αυτό, ή στην υποβάθμισή αυτού;
Τι σχεση εχει με το παραπανω αρθρο ;;;;;η δεν ειχες που να το “αφησεις” και λες δεν βαριεσαι;;;;;;;;;;;;;;
Οτι του φανει του Λωλοστεφανη……….
Και εσένα τι σε νοιάζει τι γράφει ο άλλος σου θίξαμε το κόμμα;; πάλι καλά που γράφει ο κόσμος την γνώμη του και υπάρχει ενημέρωση, έχουμε ελευθερία λόγου και έκφρασης.
Δεν είναι κακό να ειπωθεί μια διαφορετική άποψη την εποχή που όλα φιλτράρονται και λογοκρίνονται, δεν βρίζει κανέναν, σκέψεις παραθέτει.
Αγαπητέ κύριε Τάκη, δεν θεωρώ πως βρίσκομαι τόσο εκτός θέματος, η ελιά αποτελεί σύμβολο του Ελληνισμού, η συγκεκριμένη δε έχει και την αντίστοιχη ηλικία, ο Ελληνισμός, διαχρονικά, αντιμετωπίζει προκλήσεις, όπως και τις τωρινές, με την έκβαση των χειρισμών απέναντι αυτών να αποτελεί τον ρου της ιστορίας. Είδα, λοιπόν, την αιωνόβια ελιά, στο άρθρο, και αναλόγως σχολίασα, σύμφωνα πάντα, με την δική μου, την δεδομένη στιγμή, θεώρηση των πραγμάτων. Καλή σας συνέχεια.
Αυτή την ελιά 4.500 ετών, λοιπόν, θα μπορούσε κάλλιστα να την έχει φυτέψει κάποιος πρόγονος μου, ο οποίος πιθανώς να ονομαζόταν Νικίας – όνομα με Δωρική κατάληξη, και οι Μεσσήνιοι, ως γνωστόν ήταν Δωριείς – ο οποίος μάλιστα θα μπορούσε να ήταν και ένας οικονόμος, όπως ο Ευάγγελος, ο οικονόμος του Περικλέους των Αθηνών. Αυτη η πραγματικότητα της εντυπωσιακης, από κάθε σκοπιά, συνέχειας του έθνους, δεν αποτελεί ένα τυχαίο γεγονός, αλλά είναι το αποτέλεσμα των επιλογών ως αντιδράσεων απέναντι στις εκάστοτε προκλήσεις, πάσης φύσεως, συνεπώς, η ανταλλαγή απόψεων πάνω σε αυτά τα ζητήματα αποτελεί συνθήκη επιβίωσης.
Για να το λες εσυ ……