Η ομογενής από τους Γαργαλιάνους που γράφει πεζογραφήματα, ποίηση και παιδικα βιβλία λέει στο “Νέο Κόσμο: “Το κάθε μου βιβλίο έχει και διδάγματα αυτογνωσίας. Είναι μία ανοιχτή αγκαλιά για να καλοδεχτεί και να επιτρέψει και σε άλλες ανθρώπινες ψυχές να ακουμπήσουν επάνω της, για να δουν και εκείνες, πως δεν είναι μονάχες. Κοινοί καημοί, εγωισμοί, έρωτες και φόβοι ενώνουν τους ανθρώπους”…
Την Ελληνοαυστραλέζα συγγραφέα Ευρυδίκη Σιγαλού έχουμε φιλοξενήσει αρκετές φορές στο “Νέο Κόσμο”.
Την έχω γνωρίσει προσωπικά και ο ίδιος και στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Ελλάδα της ζήτησα μία συνέντευξη μιας και με εντυπωσιάζει η πορεία της αλλά και ο τρόπος σκέψης της. Βρεθήκαμε το καλοκαίρι σε μία γραφική γειτονιά της Αθήνας, καθίσαμε κάτω από τις μουριές σε ένα ταβερνάκι και πίνοντας το κρασάκι μας, εντελώς απροετοίμαστα, την ξάφνιασα τοποθετώντας στο τραπέζι μας, ένα δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι. Της ζήτησα μία συνέντευξη, έτσι αυθόρμητα, χωρίς προετοιμασία ερωτήσεων.
Εκείνη, δείλιασε στην αρχή και στο τέλος συμφώνησε με χαρά. Ακολουθεί η κουβέντα μας όπως ακριβώς έγινε:
-Γεννήθηκες στην Αυστραλία, νεαρό κοριτσάκι μαζί με την οικογένειά σου παλιννοστήσατε στην Ελλάδα. Ενηλικιώθηκες, παντρεύτηκες και ακολούθησες με επιτυχία πολλούς επαγγελματικούς δρόμους. Ξαφνικά, σε ώριμη ηλικία άρχισες να γράφεις και να εκδίδονται βιβλία σου. Καταπιάνεσαι με τη πεζογραφία, τα διδακτικά παραμύθια και τη ποίηση. Πότε αισθάνθηκες πως έφτασε η στιγμή που έπρεπε να μοιραστείς με τον κόσμο τα κείμενα σου; Πως έγινες συγγραφέας; Ή ήσουν πάντα;
-Πριν ξεκινήσουμε την κουβέντα θέλω να πω πως, οι γονείς μου παλιννόστησαν, εγώ “ξεριζώθηκα” από μία Πατρίδα που με γέννησε και με μεγάλωσε! Αποχωρίστηκα το σπίτι μου, τις συνήθειές μου, τη βολή μου, τους συγγενείς μου, τις φίλες της γειτονιάς, το σχολείο και τους συμμαθητές μου.
Τώρα, αν ήμουν από πάντα συγγραφέας; Πρώτα έπλασα ήρωες στο παιδικό μου μυαλό και ύστερα μίλησα! Αυτό, το λες και δημιουργικό-καλλιτεχνικό. Οι εκθέσεις μου πάντως, από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου ήσαν ευφάνταστες και πολλές φορές εξωπραγματικές! Ίσως γιατί περιοριζόντουσαν τα “θέλω και τα μπορώ της προσωπικότητάς μου”, με την συμβιβασμένη καθημερινότητα του περιγύρου μου. (Κάτι που σιχαίνομαι ακόμα και σήμερα). Ίσως γιατί ο κόσμος ο φανταστικός έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από αυτόν που ζούμε.
Ναι, στην ώριμη ηλικία άρχισαν να εκδίδονται τα βιβλία μου, αλλά από πάντα έγραφα για πάρτη μου. Ό,τι με συγκινούσε, με πονούσε, με ξάφνιαζε, μου έκανε εντύπωση, τα κατέγραφα…. Ξεπήδησε μία μέρα λοιπόν, ένα φυτώριο κειμένων, σε χαρτάκια μικρά, μεγάλα, σημειωματάρια, τετράδια. Σκορπισμένα άτακτα σε συρτάρια, κουτάκια, όπου τέλος πάντων τα καταχώνιαζα.
Και μετά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ή το –κάλεσα- για να τα αναπτύξω και να τα φανερώσω σε μορφή μυθιστορήματος ή παραμυθιού. Τα δε ποιήματά μου, είναι όλα βιωματικά.
-Ο πραγματικός καλλιτέχνης αφιερώνεται στην τέχνη του. Εσύ πώς επιβιώνεις;
-Επιβιώνω με τη δύναμη της θέλησης και της ελευθερίας. Η ζωή μου κυλάει σαν ένα γάργαρο ποτάμι επάνω στη γη. Όσο μεγαλώνω περνάω στην αφαίρεση…Αποδεσμεύομαι από την ύλη, από τους ανθρώπους, από τις ανάγκες, από ό,τι με πάει πίσω.. Δεν έχω να αποδείξω τίποτε σε κανέναν. Είμαι αυτή που είμαι. Εξελίσσομαι και συντονίζομαι στη δύναμη του “τώρα”.
-Δεν παύεις όμως να ζεις ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο; Τι προσδοκούν οι άλλοι από σένα;
-Σημασία έχει τι προσδοκώ εγώ, από εμένα. Το τι προσδοκά ο κάθε ένας από εμένα, δεν με αφορά. Φέρομαι τίμια, έχω ενσυναίσθηση, κατανοώ, αγαπώ, δίνω τον καλύτερο μου εαυτό. Όλοι μας, κουβαλάμε τον προσωπικό μας Σταυρό και έχουμε την δική μας πορεία. Όλοι συμπλέουμε. Το μυστικό είναι να αναλαμβάνουμε χωρίς φόβο, τις ευθύνες μας.
-Γράφεις όμως και απευθύνεσαι στους ανθρώπους.
Ναι, με αγάπη επιθυμώ να συν μοιράζομαι μαζί τους, μέσα από τον γραπτό μου λόγο και άλλες πλευρές της ζωής, αυτές που είναι βουτηγμένες στη λήθη. Μέσα από τη πνευματικότητα και την ενόραση τους περιγράφω τον κόσμο του ονείρου. Φανερώνω τα “αόρατα” που πάλλονται σε ευαίσθητες περιοχές, γύρω μας.
-Γιατί επέλεξες το παιδικό παραμύθι, όπου εκεί φαίνεται να αναπτύσσεις τη μεγαλύτερη συγγραφική σου δραστηριότητα;
-Γιατί η δική μου η ψυχή είναι παιδική. Αυτή είναι η προίκα μου. Από την άλλη, σέβομαι απεριόριστα τα παιδιά και με ευκολία επικοινωνώ μαζί τους γιατί κι εκείνα, μπορούν να με νιώσουν. Βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα ίδια πράγματα, ενώ οι μεγάλοι δεν το μπορούν, αυτό.
– Έχεις γράψει ήδη αρκετά παιδικά παραμύθια. Δικαιώνεται η προσπάθεια σου;
Αν η απέραντη, ανιδιοτελή αγάπη που εισπράττω δεν είναι δικαίωση, τότε τι είναι;
Σχετικά με το τι θα ήθελα να δώσω στο μέλλον, θα με καθοδηγήσει η έμπνευση και η ίδια η ζωή.
-Αναμνήσεις από την Αυστραλία έχεις;
Πάρα πολλές και είναι ολοζώντανες. Θέλετε να το πιστέψετε ή όχι, η μνήμη μου ξεκινά από την βρεφική μου ηλικία! Από το φάσκιωμα μου. Η Αυστραλία με έχει καθορίσει.
– Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς Αυστραλία ποιο είναι;
-Ο αποχωρισμός, το λιμάνι του Σίδνεϊ, το κούνημα των μαντηλιών, τα δάκρια στα μάτια. Ύστερα το πολυήμερο ταξίδι με το «Πατρίς» για την Ελλάδα. Διήρκησε 35 μέρες και αυτό θυμάμαι.
Στην Αυστραλία, στο Σίδνεϊ (όπου ζούσαμε) ήταν όλα τακτοποιημένα, όλα νοικοκυρεμένα με ασφάλεια και με παιδεία. Όταν ήρθα στην Ελλάδα έπαθα πολιτισμικό σοκ, τίποτε δεν ήταν το ίδιο, όπως εκεί! Μα τίποτε.
-Δηλαδή βίωσες ρατσισμό στην Ελλάδα; Αντίστροφο ρατσισμό απ’ αυτόν που βίωσαν οι δικοί σου όταν πήγαν Αυστραλία; Πώς κατόρθωσες μετά να ενσωματωθείς στην Ελληνική κοινωνία και να εξελιχθείς;
-Για όνομα του Θεού, κανέναν ρατσισμό δεν ένιωσα. Ίσα ίσα, στους Γαργαλιάνους που πήγαμε, στον τόπο των γονιών μου, όλοι με αγκάλιασαν και μπορώ να πω με θαύμαζαν διότι ερχόμουν από μία μακρινή χώρα.
Ρατσισμό ένοιωθαν οι Έλληνες που πήγαιναν στην ξενιτιά για ένα καλύτερο αύριο, την δεκαετία του ΄60. Σήμερα, μπορώ να κατανοήσω την επιφυλακτικότητα των ανθρώπων μιας ξένης χώρας, γιατί και εμείς το ίδιο κάνουμε με τους μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα. Όπου υπάρχει φόβος δεν υπάρχει αγάπη.
Όταν ήρθα στην Ελλάδα με μεγάλη ευκολία, ενσωματώθηκα στο σχολείο, στις παρέες, στις φιλίες. Είμαι πολύ κοινωνική και εξωστρεφής.
-Το γράψιμο ήταν κάτι, είναι κάτι το έμφυτο σε σένα ή το σπούδασες;
-Η γραφή είναι έμφυτη, είναι ευλογία, είναι δώρο Θεού.
Η έμπνευση δεν διδάσκεται. Γεννιέσαι με αυτήν, είναι σαν την ανάσα. Την δική μου άποψη καταθέτω.
Δεν υπάρχουν σπουδές για τη συγγραφή βιβλίου, κάτι “δημιουργικές γραφές” που ξεπετάγονται από δω κι από κει σήμερα, μπορούν να σου μάθουν κάποιους κανόνες, αλλά η έμπνευση είναι μια επικοινωνία με τον ανώτερο εαυτό σου.
– Όταν έγραψες το πρώτο σου μυθιστόρημα, τι ήταν αυτό που σε ευαισθητοποίησε;
-Όταν γράφω είναι ανάγκη. Γράφω για να γράφω. Εκφράζομαι και λυτρώνομαι, συνάμα. Ξεγυμνώνω τη ψυχή μου, περνάω μηνύματα στον συνάνθρωπο από τα βιώματά μου, από τις σκέψεις μου, από το συναίσθημά μου. Η γραφή αποκαλύπτει, θέλει θάρρος.
Το κάθε μου βιβλίο έχει και διδάγματα αυτογνωσίας. Είναι μία ανοιχτή αγκαλιά για να καλοδεχτεί και να επιτρέψει και σε άλλες ανθρώπινες ψυχές να ακουμπήσουν επάνω της, για να δουν και εκείνες, πως δεν είναι μονάχες. Κοινοί καημοί, εγωισμοί, έρωτες και φόβοι ενώνουν τους ανθρώπους.
-Η ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού από το πρώτο σου βιβλίο το μυθιστόρημα «Η κόρη του γιαλού», ποια ήταν;
Πολλή αγάπη και αποδοχή. Μέσα στους τρεις πρώτους μήνες πουλήθηκαν 1.000 αντίτυπα. Για πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα το λες και επιτυχία!
– Έχει εκδοθεί και ποιητική συλλογή, τι είναι για σένα η ποίηση;
-Η ποίηση είναι το άρωμα πάνω απ’ όλες τις τέχνες.
-Για το μέλλον τι προγραμματίζεις;
-Γράψιμο, γράψιμο, γράψιμο. Αυτή είναι η ζωή μου. Αυτή είναι η ανάγκη μου.
Φέτος, δεν ήθελα να εκδοθεί κάποιο βιβλίο μου, ήθελα να ξεκουραστώ για να δώσω προτεραιότητες σε άλλες δράσεις, αλλά έχω ήδη ετοιμάσει το επόμενο βιβλίο που θα εκδοθεί του χρόνου. Η εικονογράφος μου, κυρία Έλενα Πολυχρονιάδη επιμελείται την εικονογράφηση του και τούτη τη φορά, δεν θα είναι παραμύθι, θα είναι ένα «Εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς», για τα παιδιά. Το απαιτούν οι καιροί! Ζούμε μέσα στη φθορά, χωρίς ηθικές αξίες και κώδικες ευγένειας.
– Είπες νωρίτερα ότι έχεις μια παιδική ψυχή. Πώς κατορθώνεις μέσα σε αυτό το σκληρό σημερινό κόσμο να επιβιώνεις;
-Έχω περάσει από όλες τις φάσεις της ζωής σαν άνθρωπος και έχω ενδυναμωθεί τόσο πολύ, που στέκομαι πλέον παρατηρητής. Παρατηρώ τα πάντα γύρω μου, από τις συμπεριφορές των ανθρώπων μέχρι τις οικονομικές – κοινωνικές κρίσεις.
Στο κάθε τι, υπάρχει η αιτία και το αποτέλεσμα. Στο κάθε τι, υπεύθυνοι είμαστε εμείς και καρπίζουμε αυτά που σπείραμε.
Δύναμη αντλώ από την πίστη μου στον Θεό. Αφήνομαι με εμπιστοσύνη στα χέρια Του.
– Και όταν εσύ είσαι στο επίκεντρο;
-Εκεί, βγαίνω από τον εαυτό μου και να με παρατηρώ, από ψηλά. Κάνω την αυτοκριτική μου, βλέπω τις αδυναμίες και τα λάθη μου.
-Πώς;
Με εγκράτεια. Με προσευχή. Με σιωπή. Με συγχώρεση.
– Ακολουθείς και τις δέκα εντολές;
Ναι, είμαι καλός άνθρωπος.
– Το λένε κι’ άλλοι για σένα;
-Πιστεύω ότι το λένε και οι άλλοι. Θα μου πεις πως ο καθένας μπορεί να πει και να με κρίνει όπως θέλει, βάσει του δικού του χαρακτήρα και προσωπικότητας.
Αλήθεια στο λέω, δεν με νοιάζει τι θα πουν….
-Ο χρόνος σε τρομάζει;
Καθόλου, μα δεν υπάρχει χρόνος. Το παρελθόν, το μέλλον και το παρόν είναι ένα. Ο άνθρωπος τον έχει δημιουργήσει για να μπορεί να τον ορίσει και να τον διαχειριστεί.
Ναι, υπάρχει η φθορά του ανθρώπινου σώματος από τη γέννηση μέχρι το θάνατο, όπως είναι και στα λουλούδια, στα δέντρα, στα ζώα. Αυτή είναι η πορεία, η εξέλιξη και ο κύκλος της γήινης ζωής.
Ζω την κάθε μου ημέρα σαν να είναι η τελευταία οπότε, αυτό μου δίνει ευτυχία και πληρότητα.
-Τα πιστεύεις αυτά που λες;
Εννοείται, τι; Τα ξεπατικώνω από τους μεγάλους Φιλοσόφους και τα λέω; Έτσι πρέπει να φέρεται ο κάθε άνθρωπος. Να ζει, να χαίρεται, να τολμάει, να ερωτεύεται, να χορταίνει, από τα πάντα γύρω του. Ζούμε το θαύμα της ζωής και πρέπει να ευγνωμονούμε. Όλα είναι φθαρτά, είμαστε όλοι περαστικοί και καλό είναι να αφήσουμε το αποτύπωμά μας επάνω στη γη, πριν την μεγάλη αναχώρηση. Το μόνο που παίρνουμε μαζί μας, εκείνη την ώρα είναι τη συνείδησή μας. Όσο πιο καθαρή, τόσο ψηλά θα πετάξουμε!
-Κλείνοντας θα ήθελα Ευρυδίκη, να μας αναφέρεις τους τίτλους των βιβλίων σου:
“Η Κόρη του Γιαλού”, εκδόσεις Λιβάνη
(2013) Μυθιστόρημα
“Μια βασίλισσα αλλιώτικη από τις άλλες”, εκδόσεις Αλφάβητο Ζωής, σε εικονογράφηση Νικόλιας Χριστοδουλοπούλου
(2014) Παραμύθι
“Η ιστορία ενός φυτού”, εκδόσεις Μέθεξις, σε εικονογράφηση Βελισσάριου Μπούρδου.
Εγκεκριμένο βιβλίο για τη σχολική Βιβλιοθήκη της Κύπρου, από το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας, της Κυπριακής Δημοκρατίας www.moec.gov.cy/dde/
(2016) Παραμύθι
“Η Μαρίτσα και ο Tony” εκδόσεις Μέθεξις, σε εικονογράφηση Βελισσάριου Μπούρδου
(2017) Παραμύθι
“Σαββατολουσμένη μου” εκδόσεις Μέθεξις, υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων
(2018) Ποίηση
“Τα χρώματα του συναισθήματος” εκδόσεις Μέθεξις, σε εικονογράφηση Εύας Μαρίνας Κουβοπούλου, υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων
(2019) Παραμύθι
“Η ανικανοποίητη πέτρα” εκδόσεις Μέθεξις, σε εικονογράφηση Αιμιλίας Πέτρου
(2020) Παραμύθι
“Τα 4 Αόρατα Βασίλεια της Φύσης” εκδόσεις Μέθεξις
Εγκεκριμένο βιβλίο για τη σχολική Βιβλιοθήκη της Κύπρου, από το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας, της Κυπριακής Δημοκρατίας www.moec.gov.cy/dde/
(2021) Παιδική Νουβέλα
Το (2017) συμμετείχα με δύο διηγήματά μου:
Στην “Ανθολογία μικρού διηγήματος για τη νύχτα” εκδόσεις κύμα, με τίτλο “Καληνύχτα” και στις “Ιστορίες πάθους και μαγειρικής ” εκδόσεις κύμα, με τίτλο “Γεμιστοί κολοκυθοανθοί”.
