Σταθερότητα στα υδατικά αποθέματα της μεγαλύτερης ελαιοπαραγωγικής ζώνης της Ισπανίας (28-30%) καταγράφεται τον Μάρτιο, με τις βροχές των τελευταίων ημερών να αναπληρώνουν τις απώλειες του Φεβρουαρίου, ενώ η προσοχή όλων στρέφεται πλέον στην περίοδο ανθοφορίας.
Με δεδομένο πως οι προβλέψεις για το μέγεθος της επόμενης σοδειάς κρίνουν τις τάσεις στην αγορά αφού πρώτη ύλη πλέον δεν μαζεύεται, ενώ η κατανάλωση πάνω κάτω θα μείνει στα ίδια επίπεδα -άλλωστε όλες οι αυξήσεις έχουν περαστεί στο ράφι- η προσοχή όλων στρέφεται στη πορεία της ανθοφορίας και της καρπόδεσης στην Ισπανία.
Σε περίπτωση που οι επόμενοι δύο μήνες περάσουν «αναίμακτα» για τα ελαιόδεντρα, έστω και με τα μικρά υδατικά διαθέσιμα που υπάρχουν σήμερα, δύσκολα η ισπανική παραγωγή θα περιοριστεί κάτω από τους 1,3 εκατ. τόνους. Άλλωστε υπάρχουν δύο Συμπληγάδες που καθορίζουν σε μεγάλο ποσοστό το μέγεθος της παραγωγής. Η μία είναι η ώρα της καρπόδεσης και η άλλη το φθινόπωρο, όταν ο ώριμος καρπός στέκει έτοιμος για συλλογή, αλλά και έτοιμος να πέσει πρόωρα λόγω χαλαζιού ή έντονων ανέμων. Στην Ελλάδα υπάρχει φυσικά και ο δάκος, αλλά με ολοκληρωμένο πλάνο διαχείρισης οι επιπτώσεις του στην παραγωγή μπορούν να περιοριστούν σημαντικά.
Έχοντας στα υπόψιν πως τα τελευταία χρόνια ο ισπανικός νότος δέχεται συντριπτικά μικρότερες ποσότητες νερού σε σχέση με το βορρά και τα βορειοδυτικά, καθώς και το γεγονός πως η οργανωμένη χωροταξία των εντατικών ελαιώνων στην Ανδαλουσία ακυρώνουν σε μεγάλο βαθμό τις επιπτώσεις του ανέμου, γίνεται σαφές πως αν εξελιχθεί καλά η ανθοφορία και η καρπόδεση, θα επικρατήσει το σενάριο επαναφοράς της ισπανικής παραγωγής κοντά στον ιστορικό της μέσο όρο (1,5 εκατ. τόνοι). Επίδοση η οποία είναι σχεδόν δύο φορές πάνω από τη φετινή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την τιμή παραγωγού.
Από την άλλη, η έντονη ζέστη και το υδατικό έλλειμμα που υπομένουν τα ελαιόδεντρα τρία χρόνια τώρα, καθιστούν αδύνατη την επαναφορά της ισπανικής σοδειάς στα επίπεδα ρεκόρ άλλων εμπορικών περιόδων (2+ εκατ. τόνοι), τουλάχιστον σε βάθος μίας ημερολογιακής χρονιάς.
Αστάθμητο παράγοντα αποτελούν οι φυσικοί εχθροί της ελιάς, οι οποίοι μπορούν να αξιοποιήσουν την πρόωρη ανθοφορία που παρουσιάζεται σε ορισμένες περιοχές της Ισπανίας και να ικανοποιήσουν τις βιολογικές τους ανάγκες εις βάρος της τελικής καρπόδεσης.
