Με χρώματα… παστέλ περιέγραψε τη ζωή του με την Καρολάιν ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος και απέδωσε τα προβλήματα στη σχέση τους, μετά την αποβολή του πρώτου μωρού τους.
Πρόεδρος: Mην μας λέτε με τόσες λεπτομέρειες τα ταξίδια σας. Έχει συμβεί κάτι, που να έχει κάποια σημασία; Πότε αρχίζουν τα προβλήματα; Γιατί μέχρι τότε όλα κύλαγαν ανέφελα.
Μπάμπης: Η λέξη πρόβλημα για μένα δεν έχει τη σημασία. Γυρνώντας από την Πορτογαλία ζούσαμε το παραμυθένιο μας καλοκαίρι. Όταν γυρίσαμε από Ιταλία, μάθαμε ότι, ήταν έγκυος. Ήταν πολύ νωρίς, για να μείνει έγκυος. Ήταν ένα σοκ. Δεν το προγραμματίζαμε. Για κανένα από τους δύο δεν τέθηκε θέμα, να σταματήσει η εγκυμοσύνη. Το να κάνουμε ένα μωράκι, δεν ήταν το πρόβλημα. θα γινόταν κάποτε. Μεγάλο σοκ, κυρίως για τα όνειρα μας, τα ταξίδια μας, τις σπουδές της. Ο στόχος των συζητήσεων ήταν πως το μωρό θα ομόρφαινε τη ζωή μας. Μου είπε δεν μπορώ να το σκεφτώ να διακοπεί η εγκυμοσύνη. Πως το παιδάκι θα έρθει να κουμπώσει σε μία ήδη ευτυχισμένη ζωή, Ο γυναικολόγος μας αγκάλιασε..
Πρόεδρος: Πως θα συνδύαζε τις σπουδές της, τι είχατε σκεφτεί;
Μπάμπης: Ήταν καταλυτικός ο ρόλος του γυναικολόγου. Την οδήγησε ότι, από το φθινόπωρο θα μπορεί να κάνει ό,τι ονειρευόταν, δεν θα την εμπόδιζε το παιδί. Είναι δύσκολο να περιγράψω πόσο μπορείς να δεθείς, με την καρδούλα ενός παιδιού. Είχαμε φτιάξει τη φωλιά μας… Είχαμε αρχίσει να δενόμαστε με την ιδέα του παιδιού. Κοιτούσαμε καροτσάκια και κούνιες κι ας μην τα αγοράζαμε
Σε κάποιους φίλους το είπαμε στο τέλος του καλοκαιριού. Το Σεπτέμβριο κάναμε μία αυχενική διαφάνεια. Το μωράκι δεν είχε καλή πορεία. Μας ανακοίνωσε ότι, χάσαμε το μωράκι. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Εμένα, που δεν συνέβη στο σώμα μου, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι, μπορούσαμε να δεθούμε τόσο με ένα πλασματάκι. Κλαίγαμε ένα 48ωρο αγκαλιά, μέχρι να πάμε τη Δευτέρα στο νοσοκομείο, για την απόξεση. Η Καρολάιν πέρναγε πιο βαριά όσα μας συνέβαιναν, αλλά ήταν πάντα εκεί για μένα. Το πιο σκληρό που πέρασε η Καρολάιν, ήταν ότι το Σάββατο το βράδυ απέβαλε στο σπίτι μας… Τα γράφει στο ημερολόγιο της. Το σποράκο τον χάσαμε στο σπίτι μας. Το είδαμε. Το βάλαμε σε κουτάκι με λουλούδια και τον θάψαμε στον Υμηττό.
Πρόεδρος: Αυτό δημιούργησε πρόβλημα;
Μπάμπης: Κανένας μας δεν ήταν καλά.
Πρόεδρος: Αυτό μπορούσατε να το διαχειριστείτε;
Μπάμπης: Ήξερα ότι, με αγαπάει. Είχε χάσει ένα παιδάκι. Υπήρχαν εντάσεις ανάμεσα μας. Κλειστήκαμε. Δεν είχαμε όρεξη. Είχαμε ο ένας τον άλλο. Τι να χωρίσουμε μεταξύ μας; Προσπαθήσαμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας. Πριν χάσουμε το παιδάκι μας, δεν ξέραμε πόσο το θέλαμε…
Πρόεδρος: Οι σπουδές σαν να έχουν βγει από το πλάνο..
Μπάμπης: Όχι. Πήγε στο Πανεπιστήμιο. Ξεκινήσαμε τη ζωή προ του ερχομού του παιδιού. Εκείνη ξεκίνησε το πανεπιστήμιο κι εγώ τη δουλειά. Είπαμε να μπούμε ξανά στη ζωή, που έπρεπε να έχουμε.
«Η δεύτερη εγκυμοσύνη επέτεινε την πίεση ανάμεσά μας»
Σπάνιο και σοβαρό πρόβλημα υγείας του δεύτερου παιδιού, που κυοφορούσε η Καρολάιν, ήταν αυτό, που επέτεινε την πίεση και τα προβλήματα ανάμεσα τους.
Αυτό υποστήριξε ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, στην προσπάθεια του, να εξηγήσει τις φράσεις στο ημερολόγιο της Καρολάιν: «Πνίγομαι»!
« Η δεύτερη εγκυμοσύνη, ήρθες τρεις μήνες μετά. Μου το έκανε χριστουγεννιάτικο δώρο…», είπε ο κατηγορούμενος.
Πρόεδρος: Δηλαδή εσείς μέχρι που ξεκίνησαν τα προβλήματα στη σχέση σας, δεν είχατε καταλάβει τίποτα;
Μπάμπης: Eάν κάποιος απομονώσει αυτά, που έγραφε στο ημερολόγιο, θα έλεγε πως είναι δυνατόν, ο ένας να χτυπάει τον άλλον
Πρόεδρος: Χτύπαγε ο ένας τον άλλον;
Μπάμπης: Όχι.
Προέδρος: Από το ημερολόγιο δεν προκύπτει ότι εσείς χτυπάγατε τη σύζυγο σας, αλλά ότι εκείνη χτυπούσε εσάς..
Μπάμπης: «Η αφορμή από μόνη της δεν θα σας βγάλει λογική, γιατί κάποιος να βγει εκτός ορίων. Εάν όμως τα συνδυάσει με αυτά που είχε περάσει η Καρολάιν, τότε το δικαιολογεί, όπως το δικαιολογούσα εγώ και το δικαιολογώ.
Πρόεδρος: Σας είχε κάνει κάποιο παράπονο;
Μπάμπης: «Όχι. Σε μένα όταν κάτι την ενοχλούσε, θα το έλεγε. Θα μου έλεγε τι την ενοχλεί. Η συμβίωση μας ήταν εκεί. Δεν υπήρχε τριβή. Οι στιγμές έντασης θα προέρχονταν από κάτι, που είχε συμβεί».
Πρόεδρος: Στο ημερολόγιο γράφει ότι όλα τα προσωποποιείτε. Σας το είχε πει;
Μπάμπης: «Από την ανησυχία μου, για την εγκυμοσύνη, μπορεί να το έκανα. Και την έπρηζα λίγο. Ήταν όμως στιγμιαίο. Η πίεση, που προσπαθούσα εγώ να δω ότι, το παιδάκι ήταν καλά, της την πέρναγα. Ήταν ο φόβος μου… Ήταν λάθος μου. Αλλά ήταν στιγμιαίο..»
Πρόεδρος: Είχατε καταλάβει το μηχανισμό, που δημιουργούσε τα προβλήματα;
Μπάμπης: Kάποια στιγμή το κατάλαβα. Αυτό ήταν σε κάποια περίοδο, που ανησυχούσαμε για το μωράκι.
Έπρεπε να διαχειριστούμε τις εξάρσεις, που συνέβαιναν. Δυστυχώς τα κομμάτια, που μας σημάδεψαν δεν τελείωσαν… Τα Χριστούγεννα της εγκυμοσύνης πήγαμε στο Άμστερνταμ και μας έκανε πολύ καλό. Πρωτοχρονιά, όπως πάντα στην Αλόννησο στους γονείς της. Γυρνώντας από τις διακοπές των Χριστουγέννων πήγαμε στο γυναικολόγο. Ευτυχώς το μωράκι ήταν εκεί. Είχε καρδιακή λειτουργία. Ήταν κοριτσάκι.
Ο γιατρός μας είπε ότι, η μικρούλα είχε μια σπάνια πάθηση. Γαστρόσχιση, κάτι που συμβαίνει σε 1 στα 16.000 παιδιά. Ήταν μία τομή στον αφαλό, που θα δημιουργούσε πρόβλημα στην εγκυμοσύνη, γιατί κάποια όργανα βγαίνουν εκτός σώματος.
Πρόεδρος: Αυτό επέτεινε το άγχος σας;
Μπάμπης: O γιατρός είπε ότι, εάν το μωράκι ξεκινήσει την επούλωση του ανοίγματος σε σημείο της εγκυμοσύνης, που δεν μπορεί να επιβιώσει, θα πεθάνει. Δεν πέρναγε από το χέρι μας, να κάνουμε κάτι. Φεύγοντας μπήκαμε στο αυτοκίνητο, χωρίς να μιλάμε, από όσα είχαμε ακούσει. Και το πρώτο πράγμα, που μου είπε ήταν να ξεκινήσουμε να βρούμε το χειρούργο, Πας καλά; Εμένα το μωράκι μου δεν θα μου το πάρει κανείς. Ένιωσα τόσο περήφανος. Αυτό ήταν που σας είπα στην αρχή ότι, η Καρολάιν ήταν ξεχωριστός άνθρωπος. Δεν την σταματούσε τίποτα…
Πρόεδρος: Γιατί έγραφε «πνίγομαι» στο ημερολόγιο της; Το είχατε καταλάβει; Και κυρίως το είχατα αξιολογήσει;
Μπάμπης: To μόνο που με ενδιέφερε ήταν πως θα είναι καλά.
Μπάμπης: Πέντε ώρες κράτησε το χειρουργείο. Οι γιατροί έκαναν θαύμα και κατάφεραν να σώσουν την κορούλα μας. Ήμασταν σε περιβάλλον covid. Δεν μπορούσε να τη δει κανείς. Πήγαμε στο σπίτι. Έμενα συνέχεια μαζί της, για να τη βοηθάω.
Πρόεδρος: Πάλι όμως δεν μπορούσατε να χαρείτε, αφού το μωρό σας έμεινε στο νοσοκομείο
Μπάμπης: Ηταν σε καταστολή το μωρό
Πρόεδρος: Ήταν στη φάση, που το μωρό ήρθε στο σπίτι, που η Καρολάιν εξέφρασε την επιθυμία να φύγει από το σπίτι?
Μπάμπης: Nαι.
Πρόεδρος: Τότε ήταν, που βρήκε το σπίτι στο Χαλάνδρι;
Μπάμπης: Eίχε βρει σπίτι στο Χαλάνδρι, για να είναι κοντά στο νοσοκομείο και να βλέπει τη Λυδία.
Πρόεδρος: Αυτό όμως δεν είναι χωρισμός, όπως γράφει στο ημερολόγιο.
Μπάμπης: Ήταν μία έντονη στιγμή. Ένας τσακωμός, που ξεκίνησε με αφορμή ότι, εγώ λόγω φόρτου, δεν πρόλαβα να γυρίσω στο σπίτι, για να την πάω στο νοσοκομείο, να δει τη Λυδία.
Πρόεδρος: Aπό τη στιγμή, που ήρθε το μωρό στο σπίτι, άλλαξε κάτι;
Μπάμπης: Aλλαξε. Ήρθε και η ευτυχία.
Πρόεδρος: Διαβάζω στο ημερολόγιο της, που γράφει ότι, δεν νιώθει χαρά. Εχει το μωρό μπροστά της και λέει ότι, δεν νιώθει, αυτά που περίμενε να νιώσει
Μπάμπης: Σε συνδυασμό με αυτά που είχαμε περάσει της το δικαιολογούσα απόλυτα. Ήξερα ότι, αγαπούσε το παιδί
Πρόεδρος: Όταν άρχισε να ελέγχει τα συναισθήματα της έφερε κάποια ισορροπία στη σχέση σας;
Μπάμπης: Θα έλεγα ότι, όταν άρχισε να έχει όλα όσα ονειρευόμασταν.
Πρόεδρος: Tα χτυπήματα εναντίον σας ήταν τόσο βίαια, που σας άφηναν σημάδια; Δεν σας απασχόλησε γιατί σας χτυπούσε;
Μπάμπης: Mε απασχόλησε και επιστημονικά. Ήταν εξάρσεις θυμού. Το είχε από την εφηβική ηλικία
Πρόεδρος: Kάνουμε επίθεση, όταν νιώθουμε απειλή. Ένιωθε απειλή;
Μπάμπης: Oχι. Δεν υπήρχε περιστατικό βίας νωρίτερα από την περίοδο, για την οποία μιλάμε. Δεν θεωρούσα και δεν θεωρώ ότι, ήταν ο χαρακτήρας της. Όταν της περνούσε, είμασταν αγκαλιά. Έμαθα να ζω με αυτό.
Πρόεδρος: Γι’ αυτό πήγατε στην ψυχολόγο κ. Μυλωνοπούλου και γιατί; Για να διαχειριστείτε το πρόβλημα της Καρολάιν ή ότι το πρόβλημα ήταν κοινό;
Μπάμπης: Ηταν προφανές μετά από κάποια ξεσπάσματα ότι, ήταν επικίνδυνο, για μένα. Δεν μπορώ να πω κάτι κακό. Δεν ήταν ο χαρακτήρας της. Μπορεί να πέταγε κάτι και να με χτυπήσει.. Αλλά δεν θέλω να πω κάτι κακό. Μου είπε πρέπει να πάω σε έναν άνθρωπο. Αμελήσαμε να διευθετήσουμε μια ψυχική έξαρση μηνών. Όλο αυτό είχε συσσωρευτεί.
Πρόεδρος: Eίδατε μεταστροφή στη συμπεριφορά της, μετά τις συνεδρίες;
Μπάμπης: Θα πω ότι, είδα προσπάθεια. Γιατί δεν της άρεσε να έχει τέτοιες εξάρσεις
Πρόεδρος: Mάρτυρες έχουν καταθέσει ότι, έβλεπαν στη σύζυγο σας έναν άνθρωπο, που άρχισε να παραιτείται.
Μπάμπης: Είναι πολύ μεγάλη η συζήτηση.
Πρόεδρος: Όχι. Έχουμε να πούμε σημαντικότερα πράγματα…
Μπάμπης: Στην ψυχολόγο πήγαμε κατά κύριο λόγο, για να βοηθήσουμε την Καρολάιν στη διαχείριση του θυμού της. Και ταυτόχρονα, πως θα διαχειριστώ εγώ τις εξάρσεις του θυμού της.
Η… συγγνώμη και τα δάκρυα του Αναγνωστόπουλου
Στην αρχή της απολογίας του ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος με δάκρυα στα μάτια ζήτησε συγγνώμη.
«Δεν υπάρχει συγγνώμη για ό,τι έγινε. Πόσες φορές να πω συγγνώμη; Πόσες φορές να ζητήσω συγγνώμη από τη Καρολάιν, από την κόρη μας, από την πεθερά μου; Πόσες φορές να ζητήσω συγγνώμη από τη Ρόξυ, που δεν έφταιγε σε τίποτα, που τη μεγάλωσα στην αγκαλιά μου. Δεν υπάρχει από μένα, καμία δικαιολογία». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε την απολογία του ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, όντας βουρκωμένος.
Συνέχισε την απολογία του λέγοντας: «Γι’ αυτό που εξετάζουμε σήμερα δεν υπάρχουν δικαιολογίες ούτε προς τον εαυτό μου, αυτό που χάθηκε ήταν αναντικατάστατο. Δεν άξιζε ούτε στην ίδια, ούτε στο σκυλάκι μας».
«Το τι συνέβη ακριβώς θα σας το πω με κάθε λεπτομέρειες και ειλικρινά. Δεν θα είναι είναι δικαιολογία, δεν προσπαθώ να εκλογικεύσω τίποτα από εκείνη τη μέρα. Δεν με ενδιαφέρει η καριέρα μου ή που με καταριέται ένας μεγάλος αριθμός κόσμου που δεν με έχει γνωρίσει, με ενδιαφέρει μόνο ότι δεν θα την ξαναδώ».
Πρόεδρος: Ήταν η γυναίκα της ζωής σας;
Αναγνωστόπουλος: Την αδικεί αυτή η φράση, γιατί την έχουν πει πολλοί. Αυτό που ένιωσα για την Καρολάιν ήταν αγάπη, ευτυχία. Αν ξεκινούσα τη ζωή μου από την αρχή, πάλι την Καρολάιν θα ήθελα να γνωρίσω και να είμαι μαζί της. Θα ήθελα να είμαι μαζί της.
Πρόεδρος: Aλλά δεν μπορείτε πια να την ξαναδείτε.
